Για μια νέα πορεία στη Νομαρχιακή Επιτροπή Β΄ Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ

(Απόφαση της Οργάνωσης Μελών ΣΥΡΙΖΑ Μίκρας

για τη Νομαρχιακή Συνδιάσκεψη Β΄ Θεσσαλονίκης της 15 Δεκέμβρη 2013)

Η Οργάνωση Μελών του ΣΥΡΙΖΑ Μίκρας εκφράζει με το κείμενο αυτό, με τρόπο σαφή, διακριτό και χωρίς αποσιωπήσεις, την κριτική  της στον τρόπο λειτουργίας και τις στοχεύσεις της απερχόμενης γραμματείας της Νομαρχιακής Επιτροπής και έτσι βάζει ξεκάθαρα το ζήτημα της δραστικής αλλαγής της πορείας της οργάνωσης.

● Θεωρούμε ότι η συγκρότηση της Νομαρχιακής Επιτροπής έγινε, μετά τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, με τρόπο που δίκαια προκάλεσε τις αντιδράσεις όσων έβαζαν ψηλά στις προτεραιότητές τους τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ των μελών. Ο ορισμός των αντιπροσώπων στη συνδιάσκεψη της 27/1/2013, χωρίς εκλογή από τις Τοπικές Επιτροπές, συνέβαλε στην αναπαραγωγή προϋπαρχόντων συσχετισμών και ανέδειξε στην ηγεσία της οργάνωσης στελέχη που αντιμετωπίζουν μεγάλα ζητήματα της περιοχής μας, όπως ο ΣΜΑ Ευκαρπίας, η καύση των σκουπιδιών αλλά και η αυτοδιοικητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ με βάση προσωπικές απόψεις και στοχεύσεις και με τη λογική του μικρού κόμματος, που οφείλει να προσαρμόζεται στις επιλογές των κυρίαρχων παραγόντων της πολιτικής σκηνής είτε αυτοί είναι φυσικά πρόσωπα είτε πολιτικοί φορείς.

 Αυτό είχε ως  αποτέλεσμα ο αυτόνομος πολιτικός ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε κάθε πτυχή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, να μην αποτελεί αρχή δεσμευτική για όλα τα μέλη της Νομαρχιακής Επιτροπής.

● Ο τρόπος αυτός συγκρότησης βρέθηκε σε αντίθεση με την προσδοκία των απλών μελών για το πέρασμα σε μια νέα εποχή του ΣΥΡΙΖΑ και για την ανάδειξη μιας νομαρχιακής ηγεσίας που να συνδυάζει υψηλή ποιότητα πολιτικής αντίληψης, προσήλωση στην υπόθεση της ενότητας της αριστεράς, ανεξαρτησία απέναντι σε θεσμούς υπηρέτησης και αναπαραγωγής πελατειακών σχέσεων και έωλων πολιτικών σχεδίων της εποχής του δικομματισμού.

● Θέλουμε, με τρόπο που να μην επιδέχεται παρερμηνείες, να σταθούμε απέναντι σε μακροχρόνιες πολιτικές χειραγώγησης των δυνάμεων της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, που ασκούνταν παλιότερα αλλά και που επιχειρείται σήμερα να ασκηθούν στον ΣΥΡΙΖΑ  Β΄ Θεσσαλονίκης από πρόσωπα που υπήρξαν πρωτεργάτες στην εκπόνηση και εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών και διαχρονικοί διαμεσολαβητές των εκάστοτε πολιτικών του συστήματος εξουσίας στην αυτοδιοίκηση και στα κεντρικά και περιφερειακά πολιτικά ζητήματα. Ειδικά στο χώρο της αυτοδιοίκησης εκπονούνταν και εφαρμόζονταν σχέδια χειραγώγησης των αριστερών πολιτών και υπαγωγής τους στην υποστήριξη υποψήφιων δημάρχων του ΠΑΣΟΚ είτε με ξεκάθαρη και απροκάλυπτη μορφή είτε με το προσωπείο της ευρείας κεντροαριστεράς και του εν γένει δημοκρατικού και προοδευτικού χώρου.

● Η μεταφορά και η εφαρμογή παρόμοιων σχεδίων  στο πεδίο της  κεντρικής πολιτικής οδήγησαν στις γνωστές ηθικά και πολιτικά διαβλητές συμπεριφορές κορυφαίων στελεχών του χώρου (Δαμανάκη, Βούγιας, Μπίστης, Κουναλάκης και άλλοι) που κορυφώθηκαν με την διασπαστική πρακτική της Ανανεωτικής Πτέρυγας και την αποχώρηση της  από τον ΣΥΝ. Όλα αυτά συνέβαλλαν στη μόνιμη πολιτική καχεξία του ανανεωτικού-ριζοσπαστικου αριστερού χώρου και στην διαχρονική του ανυποληψία ως αξιόπιστου αριστερού πόλου.

● Η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2011, η πανελλαδική συνδιάσκεψη του 2012, τα εκλογικά αποτελέσματα του 2012 και κυρίως το ιδρυτικό συνέδριο άλλαξαν τα δεδομένα και έδωσαν σε όλους μας το δικαίωμα να ελπίζουμε στην οικοδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ των μελών του. Όμως η πρόοδος αυτή δεν απέδωσε παντού θετικά αποτελέσματα με αντιπροσωπευτικό παράδειγμα την Β΄ Νομαρχιακή περιφέρεια Θεσσαλονίκης.  Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι μια συνολική  αλλαγή στις λειτουργίες της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Θεσσαλονίκης θα αποτελέσει καταλύτη για την ποιοτική στροφή τόσο στα ζητήματα της κεντρικής πολιτικής όσο και στα αυτοδιοικητικά ζητήματα.

● Οι δυνάμεις που μπορούν να υλοποιήσουν αυτή την αλλαγή αναμφισβήτητα υπάρχουν, όμως βρίσκονται κατακερματισμένες και στερημένες από τη δυνατότητα ανάπτυξης κοινού πολιτικού προβληματισμού και τρόπου δράσης. Στα πλαίσια του καταστατικού του κόμματος μας, ως απλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς προσωπικές ιδιοτέλειες και προσδοκίες πολιτικής καριέρας, ασκούμε το δικαίωμα να απευθυνθούμε στους συντρόφους όλων των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ της Β΄ Θεσσαλονίκης και να τους ενημερώσουμε για τους προβληματισμούς μας. Οι βασικές κατευθύνσεις λειτουργίας και δράσης που πιστεύουμε ότι πρέπει να δεσμεύουν όλες και όλους μας είναι:

1.  Η εμβάθυνση της εσωτερικής δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος σε όλες τις βαθμίδες της βασικής οργανωτικής δομής του ΣΥΡΙΖΑ στην περιφέρειά μας δηλαδή στις Οργανώσεις Μελών, στη Νομαρχιακή Επιτροπή και στις αντίστοιχες γραμματείες. 

2. Η καθιέρωση ετήσιας εσωτερικής λογοδοσίας στη Νομαρχιακή Επιτροπή  των βουλευτών και όλων των προσώπων που μισθοδοτούνται από το κόμμα (επαγγελματικά στελέχη, αποσπασμένοι κλπ) και δραστηριοποιούνται στην περιφέρεια μας καθώς και o έλεγχος της αντικειμενικότητας των διαδικασιών επιλογής τους.

3.  Η ριζική στροφή των οργανωμένων κομματικών δυνάμεων στη Β΄ Θεσσαλονίκης με έμφαση στην πρωτοβουλιακή δράση των Ο.Μ. και την πλήρη πολιτική αυτονομία του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα σχέδια ενσωμάτωσης που συστηματικά εκπορεύονται από την κυρίαρχη πολιτική και κοινωνική τάξη και επιχειρείται να επιβληθούν στο επίπεδο της κεντρικής και περιφερειακής πολιτικής αλλά και στη μικροκλίμακα της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης. Αυτό σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ παντού και παρών με τα πολιτικά του σύμβολα και τις επεξεργασμένες θέσεις του σε κάθε γεωγραφικό σημείο της Β΄ Εκλογικής περιφέρειας Θεσσαλονίκης, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αλλά κυρίως στην καθημερινή ζωή της κοινωνίας.

Για να γίνει αυτό δυνατόν απαιτείται αξιοποίηση του έμψυχου δυναμικού χωρίς αποκλεισμούς με βασικούς στόχους την ενεργό συμμετοχή στις δραστηριότητες του κόμματος, την αποτελεσματικότητα στην πολιτική δράση και την οικοδόμηση αισθήματος αυτοπεποίθησης και βεβαιότητας ότι η ιδιότητα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τιμή για κάθε συντρόφισσα και σύντροφο μας. 

Για την αντιγραφή: Κώστας Αντωνιάδης

Πολλοί είναι έτοιμοι να ..."εκτσογλανιστούν"!!!

Κόβουν το νερό σε μονογονεϊκή οικογένεια ανέργου και δεν κανουν επανασύνδεση παρ' όλες τις εκκλήσεις της Αντιπολίτευσης (Ανατολικός Άνεμος).
Υποχρεώνουν τους απόρους της Μίκρας να παραλαβουν από τη Θέρμη τη σακούλα τροφίμων που τους προσφέρεται(!), στα πλαίσια του κοινωνικού παντοπωλείου και δεν αναρωτιούνται πως θα μετακινηθούν (δεν υπάρχει αστική σύνδεση).
Γνωμοδοτούν αρνητικά στη λειτουργία Λαϊκής στη Ραιδεστό, για να μη θιγούν τα μαγαζιά (διάβαζε τα μεγάλα Super-Market της περιοχής). Μπορούν να πανε στη Θερμη λένε!
Και ενώ οι δήμοι βρίσκονται σε αναβρασμό με τη διαθεσιμότητα 3500 δημοτικών υπαλλήλων, στο δικό τους δήμο ησυχία! Περιμένουν, μάλλον, τι θα πει ο Δανιηλίδης και ο Ασκούνης (δηλαδή το ΠΑΣΟΚ).


Και όμως, διατυμπανίζουν με κάθε ευκαιρία την ευαισθησία(!) τους σε κοινωνικά θέματα.

Είναι η Δημοτική Ενότητα, η παράταξη του Δημάρχου Θέρμης Θ.Παπαδόπουλου η οποία εσχάτως εμφανίζεται ως Συριζική από διάφορους "καλοθελητές"...
Τι λέει ο σύντροφος Βίτσας γι'αυτό; Μήπως άκουσε κάτι;

Κ.Αντωνιάδης

Υ.Γ. Τα στοιχεία τα πήρα από την παράταξη του Ανατολικού Ανέμου...

Το σχολείο του «Οδυσσέα» υπό διωγμό!

     

 

 

          Ο "Οδυσσέας", το παλιότερο και μεγαλύτερο εθελοντικό σχολείο διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας σε μετανάστες, πρόσφυγες και παλιννοστούντες, αναπόσπαστο και ενεργό κομμάτι του εκπαιδευτικού και αντιρατσιστικού κινήματος την τελευταία δεκαπενταετία, βρίσκεται αντιμέτωπος με το μακρύ χέρι του κράτους, ενός κράτους που βλέπει όλο και πιο εχθρικά κάθε προσπάθεια έμπρακτης αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης.

Πριν αναφερθούμε όμως στην ίδια την επίθεση που δέχεται ο «Οδυσσέας», δυο λόγια για αυτόν, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στο πρόσωπό του στοχοποιείται η αλληλεγγύη.  Για τον «Οδυσσέα» η ιστορία της εθελοντικής, δωρεάν διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας σε ενήλικες ξεκίνησε το 1997 στη Θεσσαλονίκη με μια πρωτοβουλία καθηγητών και δασκάλων, που διαπίστωσαν την κρατική ανυπαρξία στο θέμα και την ταυτόχρονη ανάγκη για μια κριτική διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας σε ενήλικες εργαζόμενους/ες. Ο αριθμός των 10-15 μαθητών της πρώτης χρονιάς έδωσε σύντομα τη θέση του σε τριψήφια νούμερα, και τις τελευταίες χρονιές ξεπερνούν τους 500, ενώ ο μικρός αρχικός πυρήνας των εκπαιδευτικών διευρύνεται κάθε χρόνο με νέους εκπαιδευτικούς και φοιτητές παιδαγωγικών τμημάτων. Μέχρι σήμερα υπολογίζεται ότι μαθήματα έχουν παρακολουθήσει πάνω από 6000 μαθητές, ενώ οι εθελοντές που έχουν διδάξει στο σχολείο ξεπερνούν τους 250. Τα μαθήματα γίνονται στην Αισώπου 24, σε χώρους που έχει παραχωρήσει ευγενικά το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.

Στόχος του σχολείου είναι να αποτελέσει χώρο ανάπτυξης κριτικής στάσης απέναντι στην κοινωνική ανισότητα, εξομάλυνσης εθνικών αντιθέσεων, πεδίο πολιτισμικών ανταλλαγών, αλλά και έκφρασης και δημιουργίας. Έτσι λοιπόν διοργανώνει εκδρομές, πολιτιστικές επισκέψεις σε μουσεία και γειτονικές πόλεις, χορούς, προβολές ταινιών, εκθέσεις με έργα των μαθητών, καθώς και παραστάσεις της θεατρικής ομάδας που δημιουργήθηκε το 2000 από τους μαθητές του «Οδυσσέα». Τα τελευταία χρόνια μάλιστα εκτός από μαθήματα ελληνικών προσφέρονται και μαθήματα αγγλικών, γαλλικών, γερμανικών, ισπανικών, ρωσικών, ιταλικών.

Σήμερα ο «Οδυσσέας» απευθύνεται σε ένα ευρύ φάσμα μεταναστών, παλιννοστούντων και προσφύγων με διαφορετικό κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο. Στις ομάδες αυτές η οικονομική κρίση έχει προσθέσει πια και ντόπιους Έλληνες που επιθυμούν να ανανεώσουν τις γνώσεις τους σε κάποια ξένη γλώσσα ή να μάθουν μια νέα (είναι χαρακτηριστικό ότι το 1/3 περίπου των μαθητών φέτος είναι Έλληνες). Η κρίση όμως έχει δυσχεράνει ακόμη πιο πολύ και την πάντα δύσκολη χρηματοδότηση του «Οδυσσέα», η οποία βασίζεται στις εισφορές μελών, φίλων και συλλογικοτήτων, και όχι σε παχυλές κρατικές ή ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις. Αυτό το γεγονός όμως δεν απέτρεψε, μετά από έλεγχο της Εφορίας το 2012, την επιβολή εις βάρος του κυριολεκτικά εξοντωτικών προστίμων για καθαρά τυπικές και γραφειοκρατικές φορολογικές παραβάσεις, χωρίς να χρωστάει πουθενά και δίχως να υπάρχει η παραμικρή υποψία κερδοσκοπίας. Μια οργάνωση της οποίας τα μέλη, χωρίς κανένα οικονομικό αντάλλαγμα, έδωσαν και δίνουν απλόχερα χρόνο, γνώσεις, ακόμη και χρήματα, κλήθηκε, σε μια περίοδο με μηδενικά έσοδα, να πληρώσει ούτε λίγο ούτε πολύ 62.000 ευρώ -την ίδια στιγμή που οι χιλιάδες αμαρτωλές off-shore εταιρείες μένουν στο απυρόβλητο, για να αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα. Μάλιστα, ο πρόεδρός του, ο εκπαιδευτικός Αντώνης Γαζάκης, διώκεται ποινικά ως υπεύθυνος κατά το νόμο, και κινδυνεύει -μέχρι την πλήρη αποπληρωμή των προστίμων- με πειθαρχικές διώξεις και απόλυση από την εργασία του. Μπροστά στον κίνδυνο αυτό αποφασίσαμε να επιδιώξουμε με κάθε τρόπο την ακύρωση του προστίμου και όσο αυτό δεν καθίσταται δυνατό να το πληρώνουμε σε δόσεις.

Καλούμε λοιπόν όλες και όλους, κάθε άτομο και συλλογικότητα, να σταθούν στο πλευρό μας και να στηρίξουν με κάθε δυνατό τρόπο τον «Οδυσσέα» στην πιο δύσκολη περιπέτεια του ταξιδιού του, όχι μόνο για να συνεχίσει το έργο του, αλλά και για να βγει πιο δυνατός από αυτή τη δοκιμασία.

 

 ΓΣ «ΟΔΥΣΣΕΑ» 15/12/2013 (για την αντιγραφή Κ.Αντωνιάδης)

Μισούν τη νιότη σου...

Στα βραδινά τηλεοπτικά δελτία θα "αγωνιούν" πάλι οι παπαγάλοι του Μνημονίου για το "χαμένο εξάμηνο" των φοιτητών, αλλά αυτήν την εικόνα δε θα στη δείξουν:

Η "αγάπη" του καθεστώτος!

Το δημόσιο χρέος και ο ελληνικός καπιταλισμός.

Του Χρήστου Λάσκου

Μια από τις θεμελιώδεις διαχωριστικές των πολιτικών δυνάμεων αφορά το ζήτημα της προέλευσης του δημόσιου χρέους. Γιατί, προφανώς, η άποψη σχετικά με αυτό καθορίζει και τις προτάσεις διεξόδου.
Σε ό,τι αφορά τις καθεστωτικές δυνάμεις, η βασική γραμμή υπήρξε –και παραμένει- πως τόσο για το δημόσιο χρέος, όσο και για όλα τα κακά της μοίρας μας, εν τέλει, την κύρια ευθύνη έχει το μεγάλο και σπάταλο ελληνικό κράτος. Το γεγονός πως πρόκειται για το δικό τους καπιταλιστικό κράτος, γι’ αυτό που έφτιαξαν και διατήρησαν οι ίδιοι σε όλη τη νεοελληνική ιστορία, μπορεί να κάνει λίγο… γκροτέσκα την «ανάλυση», αλλά αυτή, θα σου πουν, είναι αισθητική κρίση, όχι πολιτική. Ως προς την πολιτική, οι καθεστωτικοί –με όλη τη συντριπτική επικοινωνιακή δύναμη πυρός των ΜΜΕ μαζί τους- ισχυρίζονται πως, όσο κι αν αμάρτησαν στο παρελθόν, τώρα είναι έτοιμοι, αναγνωρίζοντας το σφάλμα, να προβούν σε όλες τις απαιτούμενες «διορθώσεις». Θα συρρικνώσουν μέχρις εξαφανίσεως το κράτος και όλα θα πάρουν το δρόμο τους.
Αντίστοιχα, ένα σημαντικό μέρος των αριστερών και ευρύτερα αντιμνημονιακών  δυνάμεων βρίσκει πως η έκρηξη του δημοσίου χρέους οφείλεται κατά βάση στη δράση διεθνών τοκογλύφων, που, με σχεδιασμένο και συστηματικό τρόπο, αξιοποίησαν τη συνέργεια σε βαθμό δοσιλογισμού των εγχώριων ελίτ, ώστε να διαμορφώσουν για τη «χώρα» τη μοίρα μια αποικίας χρέους. Σε αυτές τις προσεγγίσεις κυριαρχεί ένας πατριωτικός, αντιιμπεριαλιστικός τόνος, εξού και η πληθωρική αναφορά στη χώρα –ή και στην πατρίδα- και η μηδενική αντίστοιχη στον ελληνικό καπιταλισμό. Γι’ αυτό και η λύση του δράματος φαίνεται εύλογα συνδεδεμένη πρωταρχικά με μια σύγκρουση που ως βασικό υποκείμενο έχει τη χώρα, η οποία έτσι, με οδηγό μια κυβέρνηση σωτηρίας, θα διεκδικήσει την εθνική κυριαρχία, όρο εκ των ων ουκ άνευ για τη διέξοδο.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις αν κάτι είναι δεδομένο είναι η εξαφάνιση από το κάδρο της ελληνικής άρχουσας τάξης. Πράγματι, για τους καθεστωτικούς δεν τίθεται καν θέμα «ευθύνης» της στο μέτρο που, αντίθετα, η «επιχειρηματική τάξη» της χώρας (άντε πάλι!) είναι το πρώτο και μεγαλύτερο θύμα της κρατικής σπατάλης, της γραφειοκρατίας, της αριστερής μεταπολιτευτικής κυριαρχίας και της διάχυτης ανομίας στην ελλαδική, τελευταία στον πλανήτη, σοβιετική επικράτεια.
Για τους πρωταρχικά αντιιμπεριαλιστές, δε, οι έλληνες καπιταλιστές δεν είναι ποτέ στο πρώτο πλάνο, εφόσον δεν αποτελούν παρά δευτερεύουσες περσόνες σε ένα δράμα με πρωταγωνιστές τη Μέρκελ και τη Deutsche Bank, την Κομισιόν και τους διεθνείς τοκογλύφους. Οι «δικοί» μας –πολιτική και οικονομική «ολιγαρχία»- δεν είναι παρά σφουγγοκωλάριοι ή κουίσλινγκ που προσαρμόζουν τα συμφέροντά τους σε αυτά των ισχυρών.
Και στις δύο περιπτώσεις, λοιπόν, οι έλληνες καπιταλιστές δεν είναι η κατεξοχήν εκμεταλλευτική κατηγορία στη «χώρα». Συνιστούν είτε πληττόμενη υγιή επιχειρηματικότητα είτε δευτεράντζες συνοδοιπόρους των γερμανών και των συμμάχων τους στην ελλαδική αποικία χρέους.
Τα πράγματα, βεβαίως, κάθε άλλο παρά έτσι είναι. Και, ευτυχώς, η κύρια ανάλυση του βασικού αντιπάλου της δολοφονικής πολιτικής που ασκείται πάνω μας, του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ διαφορετική. Αναγνωρίζοντας από την πρώτη στιγμή πως όλα όσα μας συμβαίνουν στην εποχή των μνημονίων έχουν ως πρωταρχικά ωφελημένους τους έλληνες καπιταλιστές, οι οποίοι μέσα στην κρίση είδαν το λόγο των εισοδημάτων τους προς αυτά των μισθωτών να αυξάνονται κατά 40%, διαμορφώνει μια ρητορική και ένα πρόγραμμα που έχει κατεξοχήν ταξικό χαρακτήρα. Αντιλαμβάνεται πως, περισσότερο και από αυτήν την τωρινή ωφέλεια, οι «επιχειρηματίες» μας ενδιαφέρονται για τα διαρκή αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής στους μισθούς, τα ωράρια, τις εργασιακές σχέσεις, τις απολύσεις, τις αποζημιώσεις, τις συμβάσεις, το κοινωνικό κράτος: η κατάρρευση κάθε είδους κοινωνικής και εργασιακής προστασίας, η αποδόμηση όλων των αιματηρά κατακτημένων δικαιωμάτων αποτελεί τόσο μεγάλη επιτυχία για τον ελληνικό καπιταλισμό, που ούτε στα πιο προχωρημένα του όνειρα μπορούσε να δει πριν από την κρίση του δημόσιου χρέους. Το ενδιαφέρον των «πιστωτών» συνίσταται κατά βάση στο γεγονός πως το ελλαδικό πειραματόζωο παρέχει στοιχεία με παγκόσμιο ενδιαφέρον και ανοίγει δρόμους για να πορευτεί ο ευρωπαϊκός και διεθνής καπιταλισμός.
Αυτή είναι συνοπτικά η αντίληψη του ζητήματος που ενυπάρχει στα βασικά συνεδριακά κείμενα και τις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Μια αντίληψη αγκυρωμένη στην μαρξική ιδέα για την προτεραιότητα των ταξικών σχέσεων και της ταξικής πάλης προκειμένου να εξηγηθούν τα κοινωνικά φαινόμενα.
Πρόκειται για ένα στοιχείο που συνιστά το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα του κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Η συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης είναι απολύτως καθοριστική για το πολιτικό αποτέλεσμα.
Γυρνώντας στην αρχή, λοιπόν, ας θυμηθούμε για άλλη μια φορά –γιατί συνηθίζεται να ξεχνιούνται τα «βασικά»- πώς προέκυψε το ελληνικό δημόσιο χρέος και πόσο ταξικό, με την πιο προφανή σημασία της λέξης, είναι.
Το δημόσιο χρέος, ως το συσσωρευμένο στο χρόνο δημόσιο έλλειμμα, προέρχεται από το γεγονός πως τα δημόσια έσοδα υστερούσαν επί δεκαετίες έναντι των δαπανών. Κι ενώ οι τελευταίες ήταν σχεδόν στο μέσο επίπεδο της ΕΕ, ως προς τα έσοδα το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος υπολείπονταν σε ακραίο βαθμό. Στη δεκαπενταετία πριν από την κρίση τα έσοδα του ελληνικού κράτους ήταν κατά 7 μονάδες του ΑΕΠ χαμηλότερα από το μέσο όρο της ΕΕ, ενώ ειδικά ως προς τα φορολογικά έσοδα η απόκλιση προσέγγιζε το 10%! Πού οφείλονταν αυτές οι προκλητικές υστερήσεις; Μεταξύ άλλων, στο γεγονός πως το κεφάλαιο υποφορολογούνταν με πραγματικό φορολογικό συντελεστή 16.5%, όταν ο αντίστοιχος στην ΕΕ ήταν 27.5%. Και, επιπλέον, σε μια πολύ γενναιόδωρη στάση απέναντι σε μια ευρεία κατηγορία εργοδοτών κάθε μεγέθους και αυτοαπασχολουμένων, που φοροδιέφευγαν ασυστόλως παρέχοντας στην ηγεμονική τάξη τα αναγκαία, για την κυριαρχία της, κοινωνικά στηρίγματα.
Με δυό λόγια, ο ακραία εκμεταλλευτικός χαρακτήρας του ελληνικού κεφαλαίου βρίσκεται στη ρίζα και του προβλήματος του δημόσιου χρέους. Και σήμερα εκμεταλλεύεται το πρόβλημα που δημιούργησε προκειμένου να διαμορφώσει την κοινωνική έρημο, η ύπαρξη της οποίας είναι αναγκαία για την επιδιωκόμενη από μέρους του κερδοφορία.
Αν δεν καταλαβαίνουμε με αυτόν τον τρόπο τα πράγματα, είναι αδύνατο, νομίζω, να αντιμετωπίσουμε τον πραγματικό εχθρό. Ο οποίος είναι, πρώτα απ’ όλα, εντός. Η αναγνώριση αυτού του γεγονότος δίνει στον αγώνα των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων, ευρύτερα, το αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, χωρίς το οποίο εύκολα μπορούμε να στρατευτούμε σε αντικατοχικές ή αντιαποικιακές προσπάθειες κυνηγιού ανεμόμυλων και να χάσουμε από την οπτική μας την αληθινή σύγκρουση, αυτήν για την οποία ο πολύς Γουόρεν Μπάφετ λέει πως «είναι η δική [του] τάξη που νικάει».  

Το σύννεφο που σκεπάζει τη Θέρμη...

Η Θέρμη όπως την ...κοιτάμε από τον πρώην Δήμο Μίκρας!

Η χούντα των δανείων

Του Περικλή Κοροβέση

Μιλάμε για το απάνθρωπο δικτατορικό καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών και για τα στυγερά εγκλήματά της, αλλά λέμε ελάχιστα για το χρέος που φόρτωσε στις πλάτες μας και τη διόγκωση των κρατικών δαπανών. 
Το χρέος, από 32 δισεκατομμύρια δραχμές που ήταν το 1966, έφτασε το 1974 στο 114 δισ. Και για την ίδια περίοδο οι κρατικές δαπάνες από 38 έφτασαν στα 129 δισ. Η χούντα δεν πρωτοτύπησε. Παγκοσμίως οι δικτατορίες της περιόδου 1965-1985 υπερχρεώθηκαν για να δανειστούν ή για να ενισχύσουν και να εκσυγχρονίσουν τον κατασταλτικό τους μηχανισμό ή για να τα τσεπώσουν οι ίδιοι οι δικτάτορες, όπως στην περίπτωση του Μάρκο στις Φιλιππίνες ή του Μομπούτου στο Κονγκό και ακόμα του Πινοσέτ. Η προσωπική τους περιουσία ισοδυναμούσε με το εξωτερικό χρέος.
Η Παγκόσμια Τράπεζα, που ξεκίνησε σαν εργαλείο του ΟΗΕ για να βοηθήσει τις αποδεκατισμένες πρώην αποικίες, πέρασε στα χέρια των πιο πλούσιων χωρών και με το σύστημα του δανεισμού, έκαναν τις πρώην αποικίες πάλι αποικίες. Τριάντα χώρες που αντιπροσωπεύουν το 16% του παγκόσμιου πληθυσμού διαθέτουν το 59% των ψήφων στην Παγκόσμια Τράπεζα και οι υπόλοιπες 157 χώρες που έχουν το 84% των πολιτών του πλανήτη, έχουν μόνο το 41% των ψήφων. Στην ουσία είναι μια μηχανή για να κάνει το 1% των κατοίκων της Γης ακόμα πιο πλούσιους και το υπόλοιπο 99% να βυθίζεται σε όλο και μεγαλύτερη φτώχεια και εξαθλίωση. Εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι παράγουν τα 9/10 του παγκόσμιου ΑΕΠ και το υπόλοιπο 1/10 είναι η περιουσία περίπου δύο χιλιάδων ανθρώπων. Αν αυτοί οι άνθρωποι πωλούσαν μόνο τα γιοτ τους θα εξαλειφόταν η πείνα σε παγκόσμιο επίπεδο για 8 μήνες.
Σήμερα υπάρχουν 127 χώρες χρεωμένες ώς τα μπούνια και μόνο 36 έχουν πλεόνασμα. Αν υπήρχαν κυβερνήσεις που να ενδιαφέρονταν για το καλό του τόπου τους και όχι για τις τσέπες των τοκογλύφων, θα έπρεπε να διαγράψουν μονομερώς το χρέος. Αυτό ισχύει απολύτως για τα χρέη που δημιούργησαν οι δικτατορίες. Για ποιο λόγο να πληρώνουμε τα χρέη της χούντας των συνταγματαρχών; Επειδή εκτέλεσαν, βασάνισαν, φυλάκισαν και εξόρισαν; Αποδοχή του χρέους των Απριλιανών σημαίνει άμεση αναγνώριση του καθεστώτος. Και όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά κάποια άλλη εποχή. Η Κούβα αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος της στην Ισπανία όταν έπαψε να είναι αποικία της. Το ίδιο έπραξαν και οι Μπολσεβίκοι, το 1918, και δεν αναγνώρισαν το τσαρικό χρέος. Και όταν η Πολωνία έγινε ανεξάρτητη, διέγραψε το χρέος της. Και όταν έπεσε η δικτατορία του Τινόκο στην Κόστα Ρίκα, δεν πλήρωσε φράγκο στους πιστωτές της, στον Καναδά, και μάλιστα με διαιτησία των ΗΠΑ.
Ολα αυτά οδήγησαν τον σοφό καθηγητή Αλεξάντερ Σακ, έναν από τους θεμελιωτές του Διεθνούς Δικαίου, να γράψει ήδη από το 1927: «Εάν ένα δεσποτικό καθεστώς συνάψει ένα δάνειο, όχι για τις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά για να ισχυροποιήσει την τυραννία του, τότε αυτό το χρέος είναι απεχθές. Και αυτό το χρέος δεν είναι υποχρεωτικό για ένα έθνος». Με άλλα λόγια, ένα εξωτερικό δάνειο που δίνεται για την ανάπτυξη ενός έθνους, δηλαδή για παιδεία, υγεία, δημόσια έργα, κράτος πρόνοιας κ.λπ., είναι επενδύσεις κερδοφόρες και μπορούν να πληρώσουν ένα τίμιο δάνειο. Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται ένα εθνικό κράτος και όχι κυβερνήσεις τραπεζιτών και διεθνών τοκογλύφων, που επενδύουν στην κομπίνα και τη ρεμούλα. Και αυτό το χρέος είναι ανέντιμο και δεν το πληρώνουμε.
Δεν είναι τυχαίο πως δύο νομπελίστες οικονομολόγοι, ο Πολ Κρούγκμαν και ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, πιστεύουν πως η Ε.Ε. είναι κλινικά νεκρή, αγνοεί τους νόμους της οικονομίας και έχει μπει σε μια αυτοκτονική φάση, σύμφωνα με τα λεγόμενα της Σούζαν Ζορζ. Οι Βρετανοί αποικιοκράτες εκπαίδευαν στα καλύτερα πανεπιστήμιά τους τις ελίτ από κάθε αποικία και τους έκαναν κυβερνήτες, με το επιχείρημα πως η ανάπτυξη της μητρόπολης θα σημαίνει και ανάπτυξη της αποικίας. Οι αντίστοιχοι απόφοιτοι του σημερινού Χάρβαρντ είναι συνάδελφοι των υπαλλήλων της τρόικας και αρκούνται στον μισθό τους. Είναι αυτό που λέμε (λέτε) πετυχημένη καριέρα, βουτηγμένη στο αίμα των πολλών.
Τόσες εξεταστικές επιτροπές έχουν γίνει στη Βουλή. Θα βρεθεί κανείς να προτείνει μια επιτροπή για το χρέος; Εσένα το λέω, πεθερά, για να το ακούσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή κάποιoς άλλος. Περιττό να δηλώσω πως είμαι ανεξίθρησκος.

Πηγή:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Η ΝΤΡΟΠΗ

(Ένα κείμενο του Γιώργου Λιερού που δημοσιεύτηκε το Σάββατο 9/11/13 στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς)

Μπορεί ακόμα η ελληνική κοινωνία να ντρέπεται για την κατάντια της; Μια κοινωνική καταστροφή συγκρίσιμη με πολεμική ήττα. Παραδοθήκαμε μετά από αψιμαχίες και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο δεν πρόκειται για πόλεμο. Σχεδόν όπως οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης το 1989. Και το κυριότερο, δεν είναι η πτώση του βιοτικού επιπέδου αλλά η καταρράκωση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού. Γιατί ο λαός δεν αντιστέκεται, γιατί ο καθένας «φυλάει τις σφαίρες του» μόνο για τον διπλανό του; Παραίτηση, απραξία, απάθεια και μετά ξέσπασμα πάνω στον πιο αδύνατο· που οφείλεται η παράλυση της θέλησης, η έσχατη αδυναμία;
Η ελληνική κοινωνία εδώ και 2-3 δεκαετίες ξέμαθε να ντρέπεται· η ντροπή όμως είναι το μέτρο της αξιοπρέπειας, θέτει τις προδιαγραφές για την δημόσια εμφάνιση, τους όρους για τον αμοιβαίο σεβασμό, την σύμπραξη και την συνομιλία ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους στον δημόσιο χώρο. «Ξετσίπωτος» είναι αυτός που εμφανίζεται στους άλλους «χωρίς τσίπα», αδιαφορώντας για την υπόληψή του, είναι αυτός που «δεν έχει πρόσωπο». Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί και ντρέπεται ακριβώς γιατί έχει υιοθετήσει αξίες και δεσμεύεται προσωπικά σ’ αυτές, γιατί όπως θα έλεγε κάποτε ο λαός μας έχει φιλότιμο (είναι φίλος της τιμής του, προστατεύει την τιμή του). «Συστήματα της τιμής και της ντροπής», αποκαλούν οι ανθρωπολόγοι τα συστήματα των κοινωνικών κανόνων στους λαούς στους οποίους απουσιάζει το κράτος ή η παρουσία του είναι ισχνή.
Η ξεδιαντροπιά της ελληνικής κοινωνίας συνάδει με την κραυγαλέα πολιτική της αδυναμία, την ανθρωποφαγία της, την διολίσθησή της στον πόλεμο όλων εναντίον όλων. Για την ακρίβεια, η ξεδιαντροπιά ήταν μια από τις πιο πρώιμες ενδείξεις γι’ αυτό που θα ακολουθούσε λίγες δεκαετίες μετά. Λαοπρόβλητοι ηγέτες, πετυχημένοι επιχειρηματίες, αστέρες των μέσων μαζικής ενημέρωσης, πνευματικοί άνθρωποι αλλά και τα «κοινωνικά κινήματα», βοήθησαν την κοινωνία να «απελευθερωθεί» από το αξιακό της φορτίο. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που συνδέει τον αμοραλισμό του Α. Παπανδρέου, την προπέτεια του Πάγκαλου, το Μέγκα, την Μύκονο, την Ολυμπιάδα, Τον Θέμο Αναστασιάδη και την Ρεπούση. Οι κοινωνικοί δεσμοί εξασθένισαν, ο κοινός κόσμος ξεθώριασε, ο καθένας αναδιπλώθηκε στην καταναλωτική του ευδαιμονία.
Αυτού του είδους η «απελευθέρωση» είναι συστατική ενός «απενοχοποιημένου» τρόπου ζωής, μιας ελαφρότητας, μιας κουλτούρας ναρκισσισμού που επικράτησε σε όλο τον δυτικό κόσμο από την δεκαετία του 1980 και μετά. Πρόκειται για τα ήθη και τα έθιμα της εποχής του νεοφιλελευθερισμού και όχι τυχαία η νεοφιλελεύθερη επέλαση συνδέθηκε με την επικράτηση μηδενιστικών, «αποδομητικών» και σχετικιστικών ιδεών και των αντίστοιχων τρόπων ζωής. Ο νεοφιλελευθερισμός ως πρόταση πολιτισμού, είναι μηδενισμός και αυτός ο μηδενισμός μπορούσε να ολοκληρώσει την κίνησή του, να εκδηλώσει όλες τις αποσαρθρωτικές κοινωνικές του συνέπειες στην Ελλάδα γιατί εδώ το εργασιακό ήθος και οι αξίες της βιομηχανίας είχαν ακόμη ρηχές ρίζες, γιατί η νεωτερική ορθολογικότητα των κρατικών θεσμών, ήταν ακόμη αβέβαιη και προπάντων γιατί η συνέχεια του εγχώριου αστικού πολιτισμού είχε διακοπεί βίαια με την κατοχή, τον εμφύλιο και την κοινωνική άνοδο των μαυραγοριτών και των ταγματασφαλιτών, ενώ ο μεταπρατισμός ήταν το μόνο που καταφέραμε να κληρονομήσουμε από τον παροικιακό ελληνισμό και τον προχωρημένο του αστικό πολιτισμό.
Όταν ήρθε η κρίση, η ελληνική κοινωνία ήταν ήδη μια εξαιρετικά αδύνατη, μια εύθραυστη κοινωνία και γι’ αυτό με μοναδική και λαμπρή εξαίρεση το κίνημα των πλατειών, δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Έτσι ή αλλιώς, ο δρόμος της ρήξης, η εκ θεμελίων παραγωγική, κοινωνική και πολιτειακή ανασυγκρότηση της χώρας σε συνθήκες ολομέτωπης σύγκρουσης με τον παγκόσμιο καπιταλισμό, θα ήταν ένα εγχείρημα δύσκολο, τιτάνιο, σχεδόν ακατόρθωτο και για τον πιο σφριγηλό και αποφασισμένο λαό. Η ελληνική κοινωνία συνειδητοποίησε την αδυναμία της ακριβώς όταν το κίνημα των πλατειών έφτασε στην κορύφωσή του, οπότε έγινε φανερή η μεγάλη απόκλιση ανάμεσα στο κίνημα στις καλύτερές του στιγμές και στις απαιτήσεις του έργου το οποίο θα έπρεπε να αναληφθεί. Τότε έγινε άλλωστε φανερό ότι καμιά επάνοδος στην προηγούμενη της κρίσης κατάσταση δεν ήταν πλέον δυνατή. Αυτή η συνειδητοποίηση παρέλυσε την κοινωνία. Παρά τις εκλογικές επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ, το κίνημα φυλλορρόησε, ενώ τα σημάδια της κοινωνικής αποσύνθεσης, ανάμεσα στα οποία το πιο χτυπητό αλλά όχι το μόνο, είναι η άνοδος της Χρυσής Αυγής, κάνουν όλο και πιο έντονη την παρουσία τους.
Το πένθος της ελληνικής κοινωνίας θα μπορούσε να είναι μια περίοδος αφύπνισης, αυτογνωσίας, αυτοκριτικής, ωρίμανσης, προετοιμασίας, σχεδιασμού της επιστροφής στην δράση και στον δρόμο της αξιοπρέπειας. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα αποτελούσε ήδη μια εξόχως ενεργητική στάση, γιατί το φυσιολογικό πένθος είναι πάντα η προετοιμασία για την επόμενη μέρα και γι’ αυτό όλοι οι λαοί με τα έθιμα και τις τελετές τους το διευκολύνουν να εκφραστεί. Σε μια ξεδιάντροπη κοινωνία, δηλαδή σε μια κοινωνία χωρίς δεσμευτικές αξίες, η διαδικασία του πένθους δεν μπορεί να περατωθεί φυσιολογικά, δεν μπορεί καν να αναληφθεί συνειδητά από τον πάσχοντα· τα περισσότερα άτομα αποφεύγουν να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα, ιδίως όταν αυτή τους σπρώχνει να δεσμευτούν σε συλλογικά εγχειρήματα· το πένθος τους παραμένει ακατέργαστο, μετατρέπεται σε κατάθλιψη, σε παράλυση της βούλησης, σε πλήρη αδυναμία που μπορεί να συνοδεύεται από περιοδικά μανιακά ξεσπάσματα (εναντίον υποκατάστατων εύκολων στόχων).
Σήμερα πρέπει να είμαστε καχύποπτοι με την στομφώδη αισιοδοξία· θα μπορούσε να είναι μεταμφιεσμένη κατάθλιψη ή απλώς συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης. Η κατάσταση είναι κακή. Τα πρώτα καλά σημάδια θα φανούν όταν αναγνωρίσουμε την κατάσταση σαν τέτοια που είναι και ο καθένας από μόνος του και προπάντων όλοι μαζί, σαν λαός, αρχίσουμε να ντρεπόμαστε γι’ αυτό που είμαστε.                              Οι Σούφι, τοποθετούσαν στα σπίτια τους και στον τεκέ τους πινακίδες που έγραφαν: «ντροπή βρε».
Τι άλλο θα μπορούσε να πει κανείς στον ελληνικό λαό, στον καθέναν από εμάς;

* Ο Γιώργος Λιερός ήταν υποψήφιος δήμαρχος Χαλανδρίου και δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη "ΑντίΣταση με τους πολίτες του Χαλανδρίου".

Ο χρυσός και η παράγκα.

Της Ελεάννας Ιωαννίδου

Μου κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον ο τρόπος, με τον οποίο οι ιθύνοντες της "Ελληνικός Χρυσός" αντιλαμβάνονται την έννοια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Αν η περσινή σεζόν ήταν αφιερωμένη στην απόπειρα επηρεασμού δημοσιογράφων, φέτος, παράλληλα με τη "χρυσή" χορηγία στην Ελληνική Αστυνομία που προκάλεσε σάλο στον μακρινό -πλην δημοκρατικό- Καναδά, η εταιρία εδώ και λίγους μήνες προσεγγίζει συστηματικά αθλητικά νομικά πρόσωπα της Θεσσαλονίκης, προσφέροντάς τους χορηγίες, με αντάλλαγμα το λογότυπό της στη φανέλα της ωφελούμενης ομάδας.

Όποιος αναρωτιέται ποιο ακριβώς καταναλωτικό προϊόν διαθέτει στην ελληνική αγορά η «Ελληνικός Χρυσός», που να χρειάζεται διαφήμιση σε αθλητική φανέλα (ή την πελώρια καμπάνια διαφημίσεων που έγινε πέρσι στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο), δεν έχει παρά να διαβάσει τη δήλωση του υπεύθυνου επικοινωνίας της εταιρίας που κάνει λόγο για αναζήτηση αθλητικών χορηγιών "στο πλαίσιο της επιχειρηματικής αλληλεγγύης". Με άλλα λόγια, η «Ελληνικός Χρυσός» αναζητά "αλληλεγγύη" στον αθλητισμό των γηπέδων, προσφερόμενη να την αγοράσει από τα αθλητικά σωματεία και εταιρίες της συμπρωτεύουσας. 

Στο σημερινό momentum, όπου η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού συναντά τη βαθιά ύφεση, για τις περισσότερες ομάδες, οι οποίες εξαρτούν τα έσοδά τους σε πολύ μεγάλο βαθμό από χορηγίες, τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι τέτοια, ώστε κινδυνεύει η ίδια η δυνατότητα συμμετοχής τους σε αθλητικές διοργανώσεις, άρα και, για μια μεγάλη μερίδα οπαδών τους, η ίδια η ύπαρξή τους. Έτσι, οι διοικήσεις των ομάδων έχουν το επιχείρημα της έλλειψης πόρων, προκειμένου να δικαιολογήσουν  τη φανέλα-πιόνι σε ένα παιχνίδι όχι διαφήμισης, αλλά εκμαυλισμού συνειδήσεων, με σκοπό να προσεταιριστεί η «Ελληνικός Χρυσός» "στρατούς" οπαδών σε μια πόλη που, στη συντριπτική της πλειοψηφία, είναι ενάντια στην εξόρυξη χρυσού. 

Φαίνεται, βέβαια, πως η εταιρία αρχικά λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο που, στις μεγάλες ομάδες, είναι οι φίλαθλοί τους. Μέσα από οργανωμένες αντιδράσεις σε ΗΡΑΚΛΗ, ΠΑΟΚ και ΑΡΗ που περιλάμβαναν από ανάρτηση πανό και παρεμβάσεις στη διάρκεια αγώνων, μέχρι δημόσιες ανακοινώσεις και καλέσματα για επιστροφή των εισιτηρίων διαρκείας αν οι διοικήσεις των ομάδων υποκύψουν στην προσφορά της εταιρίας, οι οργανωμένοι οπαδοί αντιτάσσονται με επιτυχία στα σχέδια της εταιρίας, τουλάχιστον στις τρεις μεγαλύτερες Π.Α.Ε. της πόλης, καθώς είναι οι μόνοι που έχουν τη δύναμη να μετατρέψουν τη "διαφήμιση" σε "δυσφήμηση". Αυτή η στάση των φιλάθλων που, πέρα και πάνω από τις αθλητικές διαφορές τους, συγχρονίζονται στην αντίδραση απέναντι στην μετατροπή του αθλητικού θεάματος σε μέσο προπαγάνδας για το χρυσό αποτελεί ελπιδοφόρα απόδειξη πως η κοινωνία της Θεσσαλονίκης έχει πειστεί για την καταστροφικότητα της επένδυσης στη Χαλκιδική.

Το μέγιστο, όμως, ηθικό ζήτημα είναι πως η διαφημιστική στρατηγική "επιχειρηματικής αλληλεγγύης" της εταιρίας, εκτός από το βόλεϊ του ΠΑΟΚ, όπου κι εκεί, λόγω της αντίδρασης των οργανωμένων οπαδών, η "χορηγία" έφερε προφανώς τα αντίθετα αποτελέσματα, πρόσφατα, σύμφωνα με καταγγελίες, αποπειράται να δώσει ένα χτύπημα στο μαλακό υπογάστριο του αθλητισμού, αυτό των παιδικών ακαδημιών ποδοσφαίρου. Πρόκειται για τη δημόσια καταγγελία οργανωμένων οπαδών ότι τα παιδιά του ερασιτέχνη Απόλλωνα Καλαμαριάς εξαναγκάζονται να φορέσουν φανέλα με το λογότυπο "Ελληνικός Χρυσός", προκειμένου να παίξουν στην ομάδα, η οποία, όσο δεν διαψεύδεται, είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική. Σ’ αυτή την περίπτωση, γονείς και παιδιά άγονται ενώπιον εκβιαστικών ηθικών διλημμάτων που δεν θα έπρεπε να έχουν καμία σχέση ούτε με τον αθλητισμό ούτε με την παιδεία. Κανένας και για κανένα λόγο, ακόμα κι αν το διακύβευμα είναι η επιβίωση ενός ιστορικού αθλητικού σωματείου, δεν έχει, όμως, το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τα σώματα και την ψυχή των παιδιών, ως αντικείμενα. 

Το γεγονός ότι δεν υπάρχει σεβασμός στην ανηλικότητα, προκειμένου να προωθηθεί μια τέτοια "χορηγία", είναι ακόμη μια ψηφίδα στο παζλ του πώς αντιλαμβάνεται την εταιρική ευθύνη απέναντι στην κοινωνία η «Ελληνικός Χρυσός». Αυτή η υπόθεση ας γίνει η αφορμή να αναρωτηθούμε ποιο είναι το πρόσφορο έδαφος στον ελληνικό αθλητισμό που επιτρέπει σε μια εταιρία να παίξει παιχνίδι δημιουργίας υποστηρικτών των επιχειρηματικών της δραστηριοτήτων πάνω στις πλάτες των αθλητών. Το παιδικό ποδόσφαιρο δεν είναι παρά ένας καθρέπτης του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και το ζήτημα δεν αφορά μόνο μία εταιρία ή τις ομάδες μόνο της Θεσσαλονίκης. Οι διοικήσεις των μεγάλων ΠΑΕ έχουν μακρά ιστορία διαπλοκής με την πολιτική εξουσία και ευνοϊκών ρυθμίσεων για τα λοιπά επιχειρηματικά τους συμφέροντα. Η παράγκα είναι χτισμένη σε πολλά επίπεδα και τα στημένα παιχνίδια δεν γίνονται μόνο στα γήπεδα. Αν, λοιπόν, θέλουμε αλλαγή στον ελληνικό αθλητισμό, οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις αιτίες της.

* H Ελεάννα Ιωαννίδου είναι μέλος της Θεματικής Ομάδας Αθλητισμού των Οικολόγων Πράσινων