Έφυγε ο "σαλταδόρος" του τραγουδιού

Μαύρη μπότα πάτησε
μάνα τη καρδιά σου,
το μικρό βλαστάρι σου
και τα χώματά σου.

Το παλικαράκι
με χακί σακάκι,
κατοχή και κρύο
και κλειστό βιβλίο.

Πάνω στη Καισαριανή
μακελειό κι αντάρα
μάνα ήρθανε ληστές
κάνε μια κατάρα.

Το παλικαράκι
με χακί σακάκι,
κατοχή και κρύο
και κλειστό βιβλίο.

Τόσα χρόνια στη σκλαβιά
τον εχτρό μισούσε
κι άλλα τόσα φωναχτά
λευτεριά ζητούσε.

Το παλικαράκι
με χακί σακάκι,
κατοχή και κρύο
και κλειστό βιβλίο.

(Μάνα ήρθανε ληστές - 1975  

Στίχοι:  

Ξενοφώντας Φιλέρης

Μουσική:  

Γιώργος Ζαμπέτας   )

"Στα χρόνια τα κατοχικά δεν έπιασα μολύβι, / η πείνα και οι κουμπουριές τα είχα για παιχνίδι"... Με αυτούς τους στίχους περιέγραφε την παιδική του ηλικία ο στιχουργός Ξενοφών Φιλέρης, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών και κηδεύτηκε χτες στο νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου.
Γεννημένος στην Αθήνα το 1929, η παιδική και εφηβική του ηλικία σημαδεύτηκε από την Κατοχή και τον Εμφύλιο, εμπειρίες που αποτύπωσε σε αρκετά από τα τραγούδια που έγραψε, όπως το "Άντε να σαλτάρω", που τραγούδησε ο Γιώργος Ζαμπέτας, αλλά και στο βιβλίο του Οι σαλταδόροι του Βύρωνα, που κυκλοφόρησε το 2005 από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Μέχρι το 1960 έκανε διάφορες δουλειές, ενώ στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι, όπου σπούδασε στην περίφημη κινηματογραφική σχολή Idhec, αποφοιτώντας το 1962 ως μακιγιέρ κινηματογράφου. Στον ελληνικό κινηματογράφο, μέχρι το 1970, δούλεψε ως μακιγιέρ, αλλά και ως παραγωγός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός, σε ταινίες όπως Οι προικοθήρες (1964), Τώρα που φεύγω απ' τη ζωή (1966), Τα δολάρια της Ασπασίας (1967), Αυτή που δεν λύγισε (1968) κ.ά. Σε αρκετές από αυτές εμφανίστηκε ή δούλεψε μαζί με τη σύζυγό του, τη γνωστή ηθοποιό Μάρθα Βούρτση.
Από το 1967 ασχολήθηκε ενεργά με την ελληνική δισκογραφία, γράφοντας τραγούδια για τον K. Xατζή, τον Γ. Zαμπέτα, τον Δ. Δημητρίου, τον Γ. Kριμιζάκη κ.ά. Συνολικά υπέγραψε περίπου 130 τραγούδια. Πολλά από αυτά είναι εμπνευσμένα από την εμπειρία της Κατοχής, όπως τα "Η κομαντατούρα" (1972), "Μάνα, ήρθανε ληστές" (1975), που τραγούδησε ο Γ. Ζαμπέτας.

Από την σημερινή ΑΥΓΗ (για την αντιγραφή Κ.Αντωνιάδης)

Οι φόροι και η Αριστερά

Του Χρήστου Λάσκου Είναι γνωστό πως το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δίνει πολύ μεγάλο βάρος στο ζήτημα της ριζικής αναδιανομής του εισοδήματος και του πλούτου. Οι λόγοι είναι οι προφανείς για μια δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς –κι ένας παραπάνω. Αυτός ο παραπάνω λόγος είναι εντελώς στρατηγικός και συνίσταται στην αντίληψη πως οποιοδήποτε αριστερό πρόγραμμα δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει, ήδη βραχυπρόθεσμα, μια πρωτεύουσα έμπρακτη ταξική διάσταση, αμέσως αντιληπτή από τον κοινωνικό συνασπισμό που θα υλοποιήσει το πρόγραμμα. Το αξονικό σύνθημα «Την κρίση να πληρώσουν οι πλούσιοι» είναι εξαιρετικά εύληπτο, όταν μεταφράζεται σε πρακτικά μέτρα. Το φορολογικό πεδίο, λοιπόν, είναι το κατεξοχήν στο οποίο αυτή η εύληπτη, δηλαδή άμεσα πρακτική, υπόσταση του προγράμματος μπορεί να πάρει σάρκα και οστά. Γι’ αυτό και, ήδη πριν από τις εκλογές του 2012, επιμέναμε σε κάθε ευκαιρία να τονίζουμε τη θεσμική βαρύτητα της δημιουργίας περιουσιολογίου. Έτσι η υστερική επωδός κάθε επίθεσης εναντίον μας -«πού θα βρείτε τα λεφτά;»- έπαιρνε μια απάντηση με πρωταρχικά κοινωνικό νόημα. Δεν θα μπω σε σχολιασμό των φορολογικών μας προτάσεων συνολικά. Θα επιμείνω σε αυτό το σημείωμα αποκλειστικά στο ζήτημα της, απολύτως αναγκαίας, φορολόγησης της περιουσίας. Η αφορμή γι’ αυτό είναι το γεγονός πως, την τελευταία περίοδο, στη συζήτηση που προέκυψε αναφορικά με τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, ακούστηκαν από συντρόφους που εκφωνούν το δημόσιο λόγο μας, πράγματα τουλάχιστον παράξενα κατά τη γνώμη μου. Θεωρώ πως έχουμε δίκιο να σαρκάζουμε τις πρακτικές της κυβέρνησης, η οποία επιτίθεται στην ακίνητη ιδιοκτησία, ενώ εξελέγη μέσα σε οιμωγές για τον «ερυθρό κίνδυνο» απαλλοτρίωσης των σπιτιών. Δεν ακούω, ωστόσο, με καμιά συμπάθεια επιχειρήματα που εκφράστηκαν από τις γραμμές μας, και μάλιστα ως να ήταν η άποψη του κόμματος, σύμφωνα με τα οποία εμφανιζόμαστε ως οι κατεξοχήν υπερασπιστές της …ατομικής ιδιοκτησίας. Προσέξτε: όχι της πρώτης κατοικίας, αλλά της ατομικής ιδιοκτησίας γενικώς και αορίστως. Σχεδόν σα να μην τίθεται ζήτημα φορολόγησης του συσσωρευμένου πλούτου. Σε μια άλλη εκδοχή, εμφανίστηκε και η ιδέα πως φορολογήσιμα θα έπρεπε να είναι μόνο όσα περιουσιακά στοιχεία αποφέρουν εισόδημα στον κάτοχό τους. Πάει να πει, δηλαδή, πως αν διαθέτω περιουσία πέντε εκατομμυρίων ευρώ, η οποία δεν αξιοποιείται άμεσα, δεν έχω να «φοβάμαι» τίποτε από μια κυβέρνηση της αριστεράς! Επιπλέον, υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας και της άποψης πως η αυτοτελής φορολόγηση των εσόδων από ενοίκια θα διατηρηθεί! Πράγμα απίστευτο αν κατανοήσουμε τι σημαίνει. Και σημαίνει πως το εισόδημα από μισθωτή εργασία θα φορολογείται στην κλίμακα, ενώ το εισόδημα από ιδιοκτησία όχι. Δεν είναι παράξενα όλα αυτά; Και δεν ρωτάω για λόγους κομμουνιστικής εμμονής –που και έτσι δεν θα πείραζε–, αλλά για λόγους εντελώς πρακτικούς. Μπορείς ν’ ασκήσεις κοινωνική πολιτική αν δεν «ενοχλήσεις» το συσσωρευμένο πλούτο; Λοιπόν, χωρίς δεύτερη κουβέντα: δεν μπορείς. Κι αν ορισμένοι γαλαντόμοι με τους πάμπλουτους «ακίνητους» νομίζουν πως υπάρχει νομισματική εναλλακτική σε μια ταξική πολιτική, πλανώνται πλάνην οικτράν. Γιατί γρήγορα τα πεντοχίλιαρα αποδεικνύονται πετσετάκια. Θυμίζω ξανά. Το πρόγραμμά μας προβλέπει περιουσιολόγιο γιατί επιδιώκουμε να αντλήσουμε άμεσα έσοδα για την ανακούφιση των πληττόμενων κοινωνικών κατηγοριών και μέσω της φορολόγησης του πλούτου. Με κάτω όριο, π.χ., τα 500000 ευρώ συνολικής περιουσίας θα διαμορφωθεί μια προοδευτική κλιμάκωση, η οποία θα ξεκινάει με χαμηλούς συντελεστές και θα ενισχύεται όσο ανεβαίνει το επίπεδο του πλούτου. Έτσι, την ίδια στιγμή που θα εξασφαλίζεται η ικανοποίηση των στεγαστικών αναγκών των κατώτερων και χαμηλών μεσαίων στρωμάτων, που θα απαλλαγούν εξ ολοκλήρου από οποιαδήποτε σχετική επιβάρυνση, θα αντλούνται οι αναγκαίοι πόροι για την αντιμετώπιση πρώτα απ’ όλα της ανθρωπιστικής καταστροφής. Αλλιώς πώς; *** Νομίζω πως η παροδοξότητα να εμφανίζονται τέτοιες τοποθετήσεις στις γραμμές μας εξηγείται μόνο λόγω της λαϊκομετωπικής διαπαιδαγώγησης των ελλήνων –και όχι μόνο– κομμουνιστών επί πολλές δεκαετίες, που έχει διαμορφώσει την βαθιά πεποίθηση πως η κοινωνική διαίρεση συγκεφαλαιώνεται εν τέλει στα «μονοπώλια» (μερικές δεκάδες) και στο «λαό». Προφανώς και δεν είναι έτσι. Επίσης προφανώς, στη σύγκρουση που εξελίσσεται και βαθαίνει, η ριζοσπαστική Αριστερά δεν θα έχει μαζί της το 90% του πληθυσμού, ούτε το 80% ή και το 70% - και δεν μιλάω για εκλογικά ποσοστά. Υπάρχουν πολύ περισσότερες από «200 οικογένειες», των οποίων τα συμφέροντα είναι σε μετωπική σύγκρουση με τις επιδιώξεις της Αριστεράς. Και δεν υπάρχει περίπτωση να καλοπιαστούν! Η ταξική τους συνείδηση, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει με μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων είναι εντυπωσιακά καθαρή, πραγματικά κρυστάλλινη. Ξέρω πως δεν συμφωνούμε όλοι στα παραπάνω. Ως που να αποφασίσουμε, ωστόσο, άλλα πράγματα, καλό είναι να μην σπέρνουμε τη σύγχυση. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφές. Και εντάσσεται, με επικαιροποιημένο τρόπο, στην παράδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, στο οποίο τα σημεία 2 και 3 του άμεσου προγράμματος επιδίωκαν «γερή προοδευτική φορολογία» και «κατάργηση του κληρονομικού δικαιώματος». Κι ακόμη περισσότερο, στην παράδοση του προγράμματος του Γαλλικού Εργατικού Κόμματος του 1880, την εισαγωγή του οποίου συνέταξε ο ίδιος ο Μαρξ. Στο σημείο 12 αναφέρει: «Κατάργηση όλων των έμμεσων φόρων και μεταβολή των άμεσων φόρων σε μια προοδευτική φορολογία όλων των εισοδημάτων πέραν των 3000 φράγκων. Απαγόρευση της κληρονομιάς εκ πλαγίου και κάθε κληρονομιάς σε κατευθείαν γραμμή για ποσά που ξεπερνούν τα 20000 φράγκα». Αυτά ήταν τα αυτονόητα της μαρξιστικής Αριστεράς. Και, νομίζω, πως ακόμη, με όλες τις αναγκαίες προσαρμογές, αποτελούν τους καλύτερους οδοδείκτες σε σχέση με τα συζητούμενα θέματα. Η στήλη του Χρήστου Λάσκου κάθε Τρίτη στο Red Notebook.

Ελέφαντες στην αιθαλομίχλη.

 

Της Ελεάννας Ιωαννίδου

Στη Θεσσαλονίκη τις τελευταίες ημέρες οι μετρήσεις για την αιθαλομίχλη δεν εμπνέουν ανησυχία στους αρμόδιους και φαίνεται να έχει λήξει η υποτιθέμενη ετοιμότητα για συναγερμό (sic) και, αν πριν κάποια χρόνια το περιβάλλον είχε λυγίσει από το στρατηγό Άνεμο, σήμερα βρίσκει συμμάχους τις Αλκυονίδες μέρες. Μέχρι και την προηγούμενη εβδομάδα υπήρχαν μετρήσεις που άγγιξαν τα 250μg/m3. Στο Πεκίνο, με τέτοιες μετρήσεις, θα μπορούσες να μιλήσεις για μια καλή μέρα. Αν, όμως, είσαι καρκινοπαθής, βρέφος, ηλικιωμένος/η, ασθματικός/ή, τότε η πραγματικότητα είναι δυστυχώς πολύ χειρότερη. Στην Ελλάδα έχουμε κακή παράδοση με τα όρια της ρύπανσης. Όταν έχουμε τέτοια (γιατί σε αρκετές περιπτώσεις -βλ. εξασθενές χρώμιο στο πόσιμο νερό- δεν έχουμε θεσμοθετημένα όρια), τότε αυτά είναι πάντα υψηλότερα από τα διεθνή δεδομένα. Στην περίπτωσή μας, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει ορίσει ως όριο συναγερμού τα 50 μg/m3 για τα σωματίδια διαμέτρου <10 μm, ενώ στην Ελλάδα το όριο ενημέρωσης του κοινού είναι 101 και το όριο λήψης έκτακτων μέτρων 150μg/m3. Στην πραγματικότητα είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε το μέγεθος του προβλήματος, ελλείψει επαρκών στοιχείων, καθώς στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, που μάλιστα σταθερά πρωταγωνιστεί -ακόμα και πριν την κρίση- στα αιωρούμενα μικροσωματίδια στην ατμόσφαιρα, δεν υπάρχει σύστημα ενημέρωσης του κοινού για τις μετρήσεις, οι οποίες, αν ανακοινωθούν, ανακοινώνονται το νωρίτερο την επόμενη ημέρα της κάθε μέτρησης. Δηλαδή πολύ αργά. Μια ακόμα πτυχή του παραλόγου είναι πως για τα ιδιαίτερα επικίνδυνα αιωρούμενα σωματίδια μικρότερης διαμέτρου (κάτω των 2,5μm) δεν υπάρχουν καθόλου μετρήσεις.

Σύμφωνα με την διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων Υγείας Βορείου Ελλάδος, στα νοσοκομεία δεν έχει παρατηρηθεί αύξηση των εισαγωγών για ασθένειες που σχετίζονται με την αιθαλομίχλη. Την ίδια ώρα, βέβαια, το ΚΕΕΛΠΝΟ ανακοινώνει έξαρση για δεύτερη συνεχή χρονιά των ιώσεων του αναπνευστικού, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από φαρμακευτικούς συλλόγους. Και, αν είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε τις άμεσες συνέπειες της έξαρσης της αιθαλομίχλης, είναι ακόμα πιο δύσκολο να εκτιμήσουμε τις μακροπρόθεσμες. Σύμφωνα με ρεπορτάζ των Νέων, οι μόνιμοι κάτοικοι της Αθήνας χάνουν, εξαιτίας της ρύπανσης της ατμόσφαιρας, ένα χρόνο από το προσδόκιμο ζωής τους κάθε τριάντα χρόνια. Ακόμα, σύμφωνα με το πρόγραμμα ESCAPE της Ε.Ε. που εξέτασε 310.000 πολίτες από 17 περιοχές της Ευρώπης, για κάθε αύξηση του μέσου όρου των αιωρούμενων σωματιδίων κατά 10μg/m3, αυξάνεται ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα κατά 22%.
Η αναγκαιότητα των όποιων μέτρων δεν συνδέεται μόνο με τα παραπάνω θλιβερά στατιστικά στοιχεία, αλλά και με εκείνα που δίνουν τα αποτελέσματα της ενεργειακής φτώχειας στην Ελλάδα. Οι πυρκαγιές σε διαμερίσματα και οι θάνατοι από μαγκάλια στα χρόνια της κρίσης είναι η άλλη πτυχή του ίδιου προβλήματος, καθώς  το δίλημμα, με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι πολλοί πολίτες, είναι είτε να πεθάνουν γρήγορα από το κρύο είτε αργά απ την αιθαλομίχλη, την αποψίλωση των περιαστικών δασών και τις υπόλοιπες μακροπρόθεσμες συνέπειές τους. Ας μην παραγνωρίζουμε πως οι πρώτοι που έρχονται σε επαφή με τα επικίνδυνα αιωρούμενα σωματίδια που παράγονται από την καύση διαφόρων υλικών σε αυτοσχέδιες ή κακοκατασκευασμένες εστίες είναι τα μέλη των οικογενειών που τα έχουν μέσα στα σπίτια τους. Έτσι, τα μέτρα θα πρέπει να απαντούν ταυτόχρονα και στα δύο, δηλαδή, να προστατεύσουν τη δημόσια υγεία και συγχρόνως να αντιμετωπίσουν την ενεργειακή φτώχεια που προκάλεσαν οι μνημονιακές πολιτικές.
Τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση στα τέλη Δεκέμβρη και αφορούν στο δέον γενέσθαι, όταν υπάρξει συναγερμός από τη σώρευση αιωρούμενων μικροσωματιδίων στην ατμόσφαιρα, προκάλεσαν επικριτικά -έως ειρωνικά- σχόλια για τη φιλοσοφία που τα διέπει. Μέτρα, όπως αυτό του κλεισίματος των παιδικών σταθμών, που ως γνωστόν καίνε αέριο ή πετρέλαιο και εξοικονομούν τις καταναλώσεις ενέργειας τις πρωινές ώρες σε πολύ περισσότερα σπίτια (αυτά των παιδιών), έδωσαν την εντύπωση ότι η προτεραιότητα της κυβέρνησης, ακόμα και στο θέμα αυτό, είναι η εξοικονόμηση δημόσιων πόρων. Για να συμπληρωθεί το αλαλούμ, οι παιδικοί σταθμοί εξαιρούνται από τις δημόσιες υπηρεσίες που σβήνουν την κεντρική θέρμανσή τους σε περίπτωση συναγερμού. Στην ίδια δέσμη μέτρων περιλαμβάνονταν ακόμα οι παραδοσιακές νουθεσίες-συστάσεις για διακοπή χρήσης τζακιών κλπ, ο περιορισμός κατά 30% της βιομηχανικής/βιοτεχνικής παραγωγής και μέτρα που αφορούν στην προστασία του πληθυσμού και ειδικά των ευπαθών ομάδων. Φυσικά, τα μέτρα αυτά ποτέ δεν εφαρμόστηκαν, εξαιτίας αφενός της έλλειψης σχετικής πολιτικής βούλησης και της πρόδηλης αναποτελεσματικότητάς τους και αφετέρου της ανυπαρξίας συστήματος άμεσης και αποτελεσματικής ειδοποίησης για την υπέρβαση των ορίων. Και, αν στο λεκανοπέδιο υπάρχει η δυνατότητα ενημέρωσης των πολιτών μέσω του διαδικτυακού τόπου του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (και η συνεπακόλουθη λήψη μέτρων -έστω- αυτοπροστασίας), στη Θεσσαλονίκης οι πολίτες επαφίενται σε καθυστερημένες ανακοινώσεις. Οι παρεμβάσεις-διεκδικήσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης φαίνεται να εξαντλούνται είτε στη διελκυστίνδα μεταξύ ΔΕΗ, Δήμων και κεντρικής διοίκησης για το ποιος έχει την ευθύνη συλλογής στοιχείων για τις ευπαθείς ομάδες, είτε στη διεκδίκηση δωρεάν εγκατάστασης φυσικού αερίου και άρα επιφανειακά και χωρίς πρωτοβουλία. Κι όλα αυτά, ενώ το WWF με τα αφοπλιστικά ερωτήματά του, αποδομεί, ως γελοιωδώς ασήμαντη, την έκπτωση στους λογαριασμούς ρεύματος που τάζει η κυβέρνηση. Έτσι, μεταξύ άλλων τραγωδιών, τα παιδιά στη Θεσσαλονίκη συνεχίζουν ανελλιπώς και ανεξαρτήτως μετρήσεων και ορίων να λαχανιάζουν σε εξωτερικούς χώρους στο μάθημα της γυμναστικής που υποτίθεται πως υπηρετεί την καλή φυσική κατάστασή τους και οι καρκινοπαθείς κλείνουν τους δρόμους σε μια πρωτοφανή συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Είναι, λοιπόν, επείγον το φαινόμενο της αιθαλομίχλης στη Θεσσαλονίκη να αντιμετωπιστεί με τη δέουσα σοβαρότητα. "Αρμοδιότητες" και "ευθύνες" έχουν όλοι: Η κυβέρνηση, η περιφέρεια, οι δήμοι, οι βιομηχανίες, το πανεπιστήμιο, ο (δυστυχώς ιδιαίτερα ρυπογόνος, λόγω κακής συντήρησης του στόλου του) ΟΑΣΘ και οι πολίτες. Απαιτούνται επείγουσες, άμεσες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες κινήσεις και είναι αδιανόητο η όποια επιφυλακή -που την ακούσαμε μα δεν την είδαμε- να εξαντλείται στη λήψη μόνο επειγόντων -άρα αποσπασματικών- μέτρων.
Καταρχάς, είναι υπερεπείγον να υπάρξει δυνατότητα διαρκούς ενημέρωσης των πολιτών, των σχολείων, νοσοκομείων κλπ σε πραγματικό χρόνο για τις συγκεντρώσεις αιωρούμενων σωματιδίων όλων των διαστάσεων. Η Περιφέρεια, στο πλαίσιο της οποίας λειτουργεί η κατεξοχήν αρμόδια υπηρεσία πολιτικής προστασίας, οφείλει να αναρτά διαρκώς και ταυτόχρονα τα στοιχεία που συγκεντρώνονται, σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο, σε ειδική ιστοσελίδα, για να υπάρχει η δυνατότητα αυτοπροφύλαξης των πολιτών, και να ειδοποιεί τους διευθυντές σχολείων, νοσοκομείων, ιδρυμάτων και φυλακών, όταν οι συγκεντρώσεις είναι μεγάλες. Αντίστοιχα, οι δήμοι να ειδοποιούν άμεσα και πρόσφορα τους πολίτες, όταν υπάρχει υπέρβαση των ορίων που θέτει ο Π.Ο.Υ. Το σύστημα αποστολής sms σε όλους τους δημότες που εφαρμόζει ήδη ο Δήμος Χορτιάτη, για να τους ειδοποιεί για τις εκδηλώσεις του, να περιλάβει έκτακτη ενημέρωση για τη ρύπανση της ατμόσφαιρας και να επεκταθεί σε όλους τους Δήμους. Είναι αδιανόητο να περιμένουμε από όλους τους πολίτες να ενημερώνονται, προκειμένου να αυτοπροστατευθούν, μόνο από τα ΜΜΕ.
Η κυβέρνηση άμεσα να μειώσει τα όρια, τουλάχιστον σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά -αν όχι του Π.Ο.Υ- δεδομένα. Στα έκτακτα μέτρα που οφείλει να εκπονήσει πρέπει να δοθεί έμφαση στην άμεση διακοπή των εστιών που ευθύνονται περισσότερο για το φαινόμενο. Η διακοπή της βιομηχανικής παραγωγής, της κίνησης ορισμένων οχημάτων στις πόλεις και των άσκοπων μετακινήσεων (σε συνδυασμό με τον απαραίτητο έλεγχο των ρύπων των οχημάτων που, όμως, έχει σταματήσει στην πράξη προ πολλού να διενεργείται) δεν αρκεί, γιατί δεν αντιμετωπίζει την πλέον πρόδηλη αιτία έξαρσης του φαινομένου που είναι η κακή καύση για θέρμανση. Η μείωση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, μέτρο επίσης απαραίτητο, επίσης δεν αρκεί: οι περισσότερες πολυκατοικίες με κεντρική θέρμανση τίθενται εκτός του μέτρου, καθώς τα περισσότερα νοικοκυριά, από αυτά που καίνε ξύλο ή πέλετς για να ζεσταθούν, δεν μπορούν να αποκτήσουν πετρέλαιο, ακόμα και με μειωμένη τιμή. Αυτό σημαίνει πως άμεση ανάγκη είναι να επανασυνδεθούν οι κομμένες λόγω οφειλών παροχές ρεύματος, τουλάχιστον στις οικογένειες με παιδιά, ασθενείς ή ηλικιωμένους. Μόνο όταν υπάρχει ρεύμα σε ένα σπίτι, μπορούμε να κάνουμε λόγο για θέρμανση χωρίς ξύλα ή αγνώστου προελεύσεως υλικά. Γι αυτό χρειάζεται πρωτίστως πολιτική βούληση, καθώς μια ελάχιστη παροχή ενέργειας -για ορισμένες έστω ώρες ή κιλοβατώρες την ημέρα- θα έπρεπε να αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα και να είναι αδιανόητη η εξάρτηση της εξόφλησης των λογαριασμών (σε περίπτωση αποδεδειγμένης αδυναμίας) με τη συνέχιση της παροχής.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σημαίνει, όμως, πως αποδεχόμαστε τη μετακύλιση του υγειονομικού κόστους στον αέρα της Κοζάνης και της Πτολεμαΐδας, άρα πρέπει ταυτόχρονα να υπάρξει μέριμνα για το ενεργειακό ισοζύγιο λιγνίτη/ΑΠΕ, με εξοικονόμηση ενέργειας, μεταφορά του επιπλέον κόστους στους σπάταλους καταναλωτές, και επιδότηση της εγκατάστασης θερμαντικών μέσων τελευταίας τεχνολογίας με μεγάλη ενεργειακή απόδοση, αλλά και της μετατροπής των απλών τζακιών σε ενεργειακά αυξημένης απόδοσης. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, φυσικά, είναι από μόνες τους ένα ολόκληρο κεφάλαιο όχι μόνο για την αντιμετώπιση της ενεργειακή φτώχειας, αλλά (αν σχεδιαστούν αποκεντρωμένα με συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών) και για μια βιώσιμη επένδυση στην ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας. Το μεγαλύτερο, ίσως, κεφάλαιο που οφείλει όμως, επιτέλους, να ανοίξει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της ενεργειακής φτώχειας και τη συνεπακόλουθη έξαρση της ιδιαίτερα ρυπογόνου καύσης για θέρμανση, είναι η ενεργειακή θωράκιση των κτιρίων. Η δανειακή επιδότηση («εξοικονόμηση κατ’ οίκον») και ο θεσμός της ενεργειακής επιθεώρησης είναι βέβαιο πως δεν λειτούργησαν και χρειάζονται επανασχεδιασμό και ενίσχυση, ώστε να αντιμετωπιστεί συγχρόνως και η τεράστια ανεργία στον κλάδο της οικοδομής.
Και φυσικά, οι ίδιοι οι πολίτες οφείλουν να είναι υπεύθυνοι. Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα, να το ξανασκεφτούν πριν επενδύσουν σε τζάκια, καυστήρες πέλετ  (γιατί, δυστυχώς, δεν υπάρχει ακόμα διαδικασία πιστοποίησης της προέλευσης του καυσίμου τους), ή ξυλόσομπες και όσοι δεν μπορούν να το αποφύγουν ας φροντίζουν να ελέγχουν την προέλευση των υλικών που χρησιμοποιούν, μονώνοντας συγχρόνως με έξυπνους και φθηνούς τρόπους τα σπίτια τους.
Πρώτιστη μέριμνα όλων μας, όπως σε κάθε κρίση για τη δημόσια υγεία, πρέπει να είναι η μείωση της βλάβης. Βασική μέριμνα της Πολιτείας οφείλει να είναι, επιπροσθέτως, η εξάλειψη όλων των αιτίων που την προκαλούν. Συμπεριλαμβανομένης της αντιμετώπισης της ραγδαίας φτωχοποίησης μεγάλων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Όσο δεν αντιμετωπίζεται αυτή, θα συνεχίσουμε να αναζητούμε τον ελέφαντα στην αιθαλομίχλη.

(*Η Ελεάννα Ιωαννίδου είναι δικηγόρος, πολύτεκνη μητέρα και πρώην εκπρόσωπος τύπου των Οικολόγων Πράσινων)

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν

Στα προ­εόρ­τια των ε­κλο­γών για την το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση, α­νοί­γει πά­λι το ζή­τη­μα της δο­μι­κής λει­τουρ­γίας του ε­νιαίου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η η­γε­σία του κόμ­μα­τος φαί­νε­ται ό­τι κλί­νει στην α­πό­φα­ση να «βά­ψει» με ροζ χρώ­μα ό­σο δυ­να­τόν με­γα­λύ­τε­ρο τμή­μα του χάρ­τη της ε­πι­κρά­τειας, ά­σχε­τα αν μέ­σα στο ροζ φι­γου­ρά­ρουν έ­ντο­να οι πρά­σι­νοι κόκ­κοι. Πρέ­πει λοι­πόν να α­να­ρω­τη­θού­με πού ο­φεί­λε­ται αυ­τή η ε­κλο­γι­κή τα­κτι­κή και ποιες πο­λι­τι­κές ε­ξυ­πη­ρε­τεί. Επαρ­κείς α­πα­ντή­σεις μπο­ρούν να δο­θούν μέ­σα α­πό μια πο­λι­τι­κή α­νά­γνω­ση των φυ­σιο­γνω­μι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών του νέ­ου και συγ­χρό­νως τό­σο πα­λιού ε­νιαίου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Με­τά το 1ο συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το κομ­μα­τι­κό μο­ντέ­λο που δη­μιουρ­γή­θη­κε α­πο­τε­λεί μια με­τα­φο­ρά των δο­μών, των συ­σχε­τι­σμών, της η­γε­τι­κής ο­μά­δας και κυ­ρίως των πα­θο­γε­νειών του Συ­να­σπι­σμού ε­ντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο δια­κρι­τός ρό­λος των πα­λιών συ­νι­στω­σών ε­ξα­νε­μί­στη­κε με την εν­σω­μά­τω­σή τους στις υ­πάρ­χου­σες τά­σεις του Συ­να­σπι­σμού, οι ο­ποίες άλ­λα­ξαν ο­νό­μα­τα και βα­φτί­στη­καν τά­σεις-ρεύ­μα­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η η­γε­τι­κή τά­ση του Συ­να­σπι­σμού έ­γι­νε πλέ­ον πα­ντο­δύ­να­μη α­φο­μοιώ­νο­ντας μι­κρές τά­σεις, ό­πως η Πλατ­φόρ­μα 2010 και το Κοκ­κι­νο­πρά­σι­νο Δί­κτυο, ε­ξα­σφα­λί­ζο­ντας τη σύ­μπλευ­ση της Σο­σια­λι­στι­κής Τά­σης και την α­σφα­λή στή­ρι­ξη, με ε­πί­χρι­σμα α­νέ­ξο­δης κρι­τι­κής, της Α­ΝΑ­ΣΑ (Α­ΚΟ­Α, Ρό­ζα, Ανέ­ντα­χτοι).
Ο ρό­λος και η τα­κτι­κή του πρώην γραμ­μα­τέα του Συ­να­σπι­σμού και νυν του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Δη­μή­τρη Βί­τσα μας θυ­μί­ζουν τους στί­χους του Μα­νό­λη Ρα­σού­λη: «Όλα τρι­γύ­ρω αλ­λά­ζου­νε κι ό­λα τα ί­δια μέ­νουν». Ας δού­με δύο πα­ρα­δείγ­μα­τα:
- Πρώ­το, η τα­κτι­κή πα­λαιο­κομ­μα­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης στις ε­κλο­γές του Τε­χνι­κού Επι­με­λη­τη­ρίου (ΤΕΕ), ό­που δη­μιουρ­γή­θη­κε ξαφ­νι­κά η νέα πα­ρά­τα­ξη-κα­πέ­λο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «Ρι­ζο­σπα­στι­κή Πρω­το­βου­λία Μη­χα­νι­κών», η ο­ποία στά­θη­κε α­πέ­να­ντι στην πα­λιά, ε­νω­τι­κή «Συ­σπεί­ρω­ση Αρι­στε­ρών Μη­χα­νι­κών». Δυ­στυ­χώς, σ’ αυ­τό το ε­ξό­φθαλ­μο πα­ρά­δειγ­μα κομ­μα­τι­κής χει­ρα­γώ­γη­σης του κλα­δι­κού συν­δι­κα­λι­σμού των μη­χα­νι­κών, η «Επο­χή» α­πέ­φυ­γε να πά­ρει θέ­ση κρα­τώ­ντας ί­σες α­πο­στά­σεις α­πό τις δύο πα­ρα­τά­ξεις.
- Δεύ­τε­ρο, που ά­πτε­ται των ε­κλο­γών για την το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση, η πρό­σκλη­ση σε κομ­μα­τι­κή συ­νε­στία­ση, στο τρα­πέ­ζι του γραμ­μα­τέα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του μέ­λους του ΠΑ­ΣΟΚ και δη­μάρ­χου Θέρ­μης Θ. Πα­πα­δό­που­λου. Η δια­φαι­νό­με­νη πρε­μού­ρα να κα­τα­γρα­φούν δή­μοι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και οι σα­φείς προ­θέ­σεις των το­πι­κών στε­λε­χών που ε­κλέ­χθη­καν με τον εν λό­γω πρά­σι­νο δή­μαρ­χο, έ­χο­ντας μά­λι­στα α­πέ­να­ντί τους την πα­ρά­τα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «Ανα­το­λι­κός Άνε­μος», θα παί­ξουν κα­θο­ρι­στι­κό ρό­λο στις τε­λι­κές α­πο­φά­σεις. Ο στε­νός συ­νερ­γά­της του δη­μάρ­χου Θέρ­μης, α­ντι­δή­μαρ­χος και το­πι­κό στέ­λε­χος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Σω­κρά­της Φάμ­με­λος, ή­ταν υ­πο­ψή­φιος στη «Ρι­ζο­σπα­στι­κή Πρω­το­βου­λία Μη­χα­νι­κών», την πα­ρά­τα­ξη του κομ­μα­τι­κού μη­χα­νι­σμού για τις ε­κλο­γές του ΤΕΕ. Επί­σης, φαί­νε­ται να δια­τη­ρεί στε­νές σχέ­σεις με τον γραμ­μα­τέα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κι α­πο­τε­λεί τη γέ­φυ­ρα με τον νυν δή­μαρ­χο Θέρ­μης. Αν συν­δυά­σου­με τα δύο πα­ρα­πά­νω θέ­μα­τα, λέ­τε η μέ­θο­δος του κομ­μα­τι­κού κα­πέ­λου στις ε­κλο­γές του ΤΕΕ να χρη­σι­μο­ποιη­θεί α­ντί­στοι­χα και στις ε­κλο­γές για τον δή­μο Θέρ­μης;


Ο δι­κη­γό­ρος του δια­βό­λου

Από την ΕΠΟΧΗ της Κυριακής 19.1.2014

Σκέψεις μπροστά στις αυτοδιοικητικές εκλογές

Του Σπύρου Παναγιώτου

Οι 5 περίπου μήνες που μας χωρίζουν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις Ευρωεκλογές θα είναι περίοδος πυκνή σε γεγονότα και ταυτόχρονα ρευστή και απρόβλεπτη. Η μόνη ασφαλής πρόβλεψη είναι, δυστυχώς, η ραγδαία επιδείνωση των μεγάλων προβλημάτων της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών της χώρας. Φτώχεια, ανεργία, ληστρική επίθεση σε μισθούς και συντάξεις, φοροληστεία, τοκογλυφική ομηρία ολόκληρης της χώρας αλλά και των απλών ανθρώπων θα συνεχιστεί στον υπέρτατο βαθμό.
Τα σημεία ασάφειας και κατά συνέπεια πιθανή πηγή απρόβλεπτων καταστάσεων σχετίζονται με την πορεία αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ΗΠΑ (ΔΝΤ) και το γερμανικό σχέδιο για την Ε.Ε. για το πώς θα εξελιχθεί το πείραμα στη χώρα και οι πρωτοβουλίες που θα πυροδοτήσει ή θα ελευθερώσει αυτή περαστική-κινούμενη ισορροπία. Δίπλα σε αυτά, ο βαθμός προετοιμασίας του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η συμπεριφορά του κοινωνικού σώματος, η συνέχιση δηλαδή ή όχι της αναδίπλωσης του ριζοσπαστισμού, της ρηχής, επιφανειακής σύνδεσής του με το πεδίο της πολιτικής, η λογική της ανάθεσης, θα παίξουν βασικό ρόλο στη πορεία των πραγμάτων.
Οι τάσεις αυτές δεν αφορούν μόνο την κεντρική πολιτική σκηνή. Παρά τις ιδιομορφίες, θα επηρεάσουν καθοριστικά τη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών και των Ευρωεκλογών.
Καθώς ο πολιτικός χρόνος είναι οριακά λίγος και οι καθυστερήσεις παραπάνω από φανερές, η συζήτηση, ο προβληματισμός, η αναζήτηση των προϋποθέσεων για μια νικηφόρα έκβαση των επερχόμενων πολιτικών αναμετρήσεων είναι σήμερα περισσότερο από αναγκαίες.

Ανάγκη συγκρότησης ενός διάχυτου δυναμικού
Σε κάθε πόλη, σε κάθε περιφέρεια, σχεδόν σε κάθε χωριό της χώρας, εδώ και πολλά χρόνια, υπάρχει μια πολύχρωμη, πολύμορφη δραστηριότητα, σχημάτων, ομάδων πολιτών, πολιτιστικών φορέων και συλλόγων, κινημάτων τοπικού ή περιφερειακού χαρακτήρα. Χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν μέρος, μελετούν τοπικά ή πιο γενικά προβλήματα, δραστηριοποιούνται πολύμορφα, σχετίζονται με άλλους ανθρώπους, αγωνίζονται, συμμετέχουν σε εκλογικές διαδικασίες, δρουν και παρεμβαίνουν έξω από αυτές. Άλλωστε, αυτό το δυναμικό είχε μια σημαντική παρουσία και στο μαζικό λαϊκό αντιμνημονιακό κίνημα τα τελευταία τρία χρόνια. Αποτελεί ένα διάχυτο αλλά σημαντικό δίκτυο ανθρώπων και κινήσεων που, παρά το γεγονός ότι ήταν ασύνδετο μεταξύ του, αποτελεί κρίσιμη και ουσιαστική «μαγιά» για την συγκρότηση ενός αυτοδιοικητικού δικτύου - ρεύματος με πανελλαδικές διαστάσεις. Με μια έννοια, αυτή η παρέμβαση στην πόλη και την γειτονιά αποτελεί την πιο γνήσια μορφή λαϊκής συμμετοχής (με όλες τις αξιολογήσεις που μπορεί κανείς να κάνει) σε συνθήκες που ο συνδικαλισμός και άλλες μορφές κινήματος έχουν διαστραφεί ή υπολειτουργούν ή έχουν ποδηγετηθεί.
Η συνένωση και συνεργασία με αυτό το δυναμικό, η συγκρότησή του γύρω από τις επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών στη χώρα, η αναζήτηση ενός καθολικού δρόμου διεξόδου για την κοινωνία και τη χώρα θα έπρεπε, ακόμα και τώρα μπορεί, να αποτελέσει την κύρια πλευρά της προσπάθειας των υπό συγκρότηση αυτοδιοικητικών σχημάτων και του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά.
Μια τέτοια επιλογή θα έφερνε την πολιτική στην ουσιαστική της μορφή στο προσκήνιο, θα έδειχνε στη πράξη ότι ή ίδια η πολιτική δεν είναι απλά ζήτημα συσχετισμών, αλλά συνεχής επίμονη προσπάθεια δυναμικής διαμόρφωσης συσχετισμών στη βάση ενός πολιτικού σχεδίου και ενός μαζικού πολιτικού ρεύματος, συμμετοχής, αφύπνισης και χειραφέτησης των ανθρώπων και της κοινωνίας.
Η προσπάθεια εφαρμογής ενός τέτοιου σχεδίου, χωρίς αποκλεισμούς και τετελεσμένα, μπορεί να διαμορφώσει διαφορετικά το τοπίο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ταυτόχρονα, ένα τέτοιο σχέδιο θα μας ελάφρωνε από αντιλήψεις που περιορίζουν τη σκέψη στην «αγωνία» για καταγραφή, για την επίτευξη ενός καλού ποσοστού. Θα μας απάλλασσε από, διχαστικές πολλές φορές, αναζητήσεις ενός επικοινωνιακού, «γνωστού» προσώπου, ενός «παράγοντα» ικανού να φέρει αυτό το επιθυμητό ποσοστό.

Υπέρβαση πολιτικών και οργανωτικών καθυστερήσεων
Οι ιδιομορφίες της μάχης των αυτοδιοικητικών εκλογών αλλά και η ύπαρξη ενός μεγάλου διάχυτου δυναμικού ορίζουν την αναγκαία διαδρομή. Αποκλείουν, ταυτόχρονα, τις επιφανειακές λύσεις.
Μια νικηφόρα εκλογική μάχη δεν μπορεί να σχεδιαστεί με βάση το πώς θα διαμορφωθεί ο εκλογικός χάρτης το βράδυ των εκλογών, από το πόσο θα «κοκκινίσει». Ιδιαίτερα στις αυτοδιοικητικές εκλογές που τα εκλογικά ποσοστά δεν ακολουθούν αυτόματα, σαν παρακαταθήκη τα αυτοδιοικητικά σχήματα.
Η λογική της ανάθεσης, ειδικά σήμερα που η πορεία μετάβασης της χώρας απαιτεί ουσιαστικές ρήξεις και τομές δεν μπορεί να είναι κρυφή επιθυμία ή «ανομολόγητο» σχέδιο της αριστεράς. Δεν φτάνει να αναγνωρίζεται καν σαν αναγκαίο κακό. Αντίθετα, όλα θα κριθούν από την επίγνωση και κατά συνέπεια από τις πρωτοβουλίες, την ειλικρινή προσπάθεια που θα καταβληθεί για την αναστροφή αυτής της συμπεριφοράς. Απαιτείται η έμπρακτη άρνηση της λογικής ενός «αυτόματου πιλότου» που οδηγεί, αναπόφευκτα, στην υποτιθέμενη νίκη. Απαιτείται η άρνηση μιας πολιτικής που αρκείται στην ανιαρά επαναλαμβανόμενη ανάγκη μιας αλλαγής. Το ίδιο δεν μπορεί να νοηθεί ότι ένας ιδιότυπος «κυβερνητισμός», η ικανότητα δηλαδή ενός προσώπου, μιας ομάδας, ενός επιτελείου να θεωρείται μοναδική και ικανή προϋπόθεση για να πραγματοποιηθούν τα αναγκαία βήματα μιας ανάταξης και διεξόδου στα πλαίσια ενός δήμου, πόσο μάλλον στην κλίμακα της οικονομίας, της κοινωνίας, της χώρας.
Απαιτείται, ιδιαίτερα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, η οικοδόμηση στενών σχέσεων μόνιμων, σταθερών, ανθεκτικών με τις τοπικές κοινωνίες. Απαιτείται η διαμόρφωση μιας νέας συνείδησης που θα στηρίζεται στην πειθώ γύρω από το πολιτικό σχέδιο –συμμετοχής, αφύπνισης, χειραφέτησης- και από τις νέες ιεραρχήσεις -συλλογικό, δημόσιο, διέξοδος- που θα κρίνουν την επιτυχία και μετά τη νίκη το βράδυ των εκλογών. Όσο το ζητούμενο είναι νίκες με προοπτική, όσο οι αυτοδιοικητικές εκλογές συνδέονται -και δίκαια- με τους αγώνες για απαλλαγή από μνημόνια, τροϊκανή επιτροπεία και κυβερνήσεις υποτακτικές αυτών των σχεδιασμών, τόσο πιο έντονα προβάλλει η ανάγκη συγκρότησης ενός μαζικού λαϊκού αριστερού ρεύματος διεξόδου. Ενός αριστερού πολιτικού ρεύματος διεξόδου που θα κρίνεται από τις συνειδήσεις που θα διαμορφώνει και άρα τις προοπτικές που θα απελευθερώνει. Που θα βάζει στη πρώτη γραμμή την συμμετοχή και την ενεργοποίηση της κοινωνίας, τη πραγματική δημοκρατία. Που θα κρίνεται από τις διαδικασίες χειραφέτησης που θα διεγείρει για όλους/ες αλλά και την ίδια την κοινωνία.

Ανιχνεύοντας μια παρέμβαση με ουσία
Το διάστημα που μας χωρίζει από τις αυτοδιοικητικές εκλογές είναι ελάχιστο. Δεν χωρούν άλλες καθυστερήσεις. Χρειάζονται γρήγορες και ταυτόχρονα σαφείς αποφάσεις. Οι σκέψεις που ακολουθούν ανιχνεύουν μια συνεκτική και συγχρόνως διαφοροποιημένη πολιτική που προσπαθεί να απαντήσει στις πολλαπλές ανάγκες τόσο του διάχυτου και υπαρκτού κινήματος που δρα στις τοπικές κοινωνίες, όσο και αυτές της δημιουργίας ενός πολιτικού ρεύματος διεξόδου. Ταυτόχρονα δεν χάνει από τον ορίζοντά της την ανάδειξη του πολιτικού περιεχομένου των εκλογικών αναμετρήσεων του 2014.
1. Στους 3 μεγάλους δήμους της χώρας, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιά, αλλά και σε συγκεκριμένες περιφέρειες, οι αυτοδιοικητικές εκλογές έχουν τη μορφή κεντρικής πολιτικής μάχης. Απαιτείται η στράτευση κεντρικών στελεχών που θα δώσουν το συνολικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, που θα γίνουν πρόκριμα, μαζί με τις ευρωεκλογές, της συνολικής προσπάθειας απαλλαγής της χώρας από το τροϊκανό αδιέξοδο και αντιστροφής της πορείας. Χρειάζεται να εγκαταλειφθεί κάθε σκέψη που περιορίζεται και αναζητά λύσεις σε «προσωπικότητες» που απλά θα εξασφαλίσουν ένα καλό ποσοστό ή ακόμα και την εκλογική επιτυχία χωρίς να εξασφαλίζεται τι θα γίνει την επόμενη μέρα.
2. Στους μικρότερους δήμους είναι αναγκαίο να διαμορφώσουμε μια νέα γενιά δημόσιων και αυτοδιοικητικών στελεχών. Τολμηρά να στηριχθούμε σε νέους ανθρώπους, άφθαρτους με διάθεση γνώσης και προσφοράς. Υπάρχει ανάγκη για την διαμόρφωση ενός νέου, πιο φρέσκου δυναμικού ικανού να συμβάλλει θετικά στη πολύπλευρη προσπάθεια σωτηρίας της χώρας και των ανθρώπων του μόχθου.
3. Στους σχετικά μεγάλους δήμους της χώρας χρειάζεται να διαμορφωθούν δημοτικά σχήματα με σαφή αντιμνημονιακό - αντικαλλικρατικό χαρακτήρα και στόχευση. Στη βάση αυτή μπορούν να προταθούν και να γίνουν συνεργασίες με δημοτικές και πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να στεγαστούν σε μια δεσμευτική πλατφόρμα που σε γενικές γραμμές θα ιεραρχεί στη πρώτη γραμμή την υπεράσπιση της κοινωνίας και την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων- το δικαίωμα στη περίθαλψη, την τροφή, τη στέγαση, την παιδεία, την αξιοπρεπή εργασία της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, που θα διασφαλίζουν το δημόσιο χαρακτήρα των δημοτικών υπηρεσιών και την προστασία των δημόσιων χώρων.
4. Το σύνολο των ψηφοδελτίων αυτών πρέπει να υπηρετούν την κατεύθυνση συγκρότησης ενός ρεύματος πολιτικής και κοινωνικής ανατροπής και να μην αντανακλούν μια ανακύκλωση φθαρμένου πολιτικού και αυτοδιοικητικού δυναμικού.
Στην επικείμενη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ένας γενναίος σχεδιασμός και μια υπέρβαση όλων των αδυναμιών και των καθυστερήσεων που έχουν παρατηρηθεί. Πολλά πρέπει να αντιμετωπισθούν σχεδόν από την αρχή. Χωρίς πιέσεις και τετελεσμένα. Με απόλυτα σεβασμό στις συλλογικές αποφάσεις, τις οργανώσεις και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τον Δρόμο της Αριστεράς (δημ. 13.1.2014)

Διαφθορά και Τιμωρία.

Η διαφθορά των πολιτικών δεν αποτελεί αποκλειστικά ελληνικό γνώρισμα. Αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, το οποίο μάλιστα διαπλέκεται με τις γενικότερες τάσεις παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αντιμετώπιση της ως διεθνούς οικονομικού εγκλήματος ουσιαστικά ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, με την ψήφιση στις Η.Π.Α. του νόμου για την ποινικοποίηση της δωροδοκίας ως μέσου για την επίτευξη επιχειρησιακών συμφωνιών με αλλοδαπά κράτη (Foreign Corrupt Practices Act -1977-). Του Γιώργου Κατρούγκαλου *

Υπό μια έννοια, μάλιστα, η διαφθορά συνιστά την εφαρμογή της ηθικής της αγοράς στον υπέρτατο βαθμό, όπου όλα μπορούν να αγοραστούν ή να πωληθούν.  

Επιπλέον, η κρίση αντιπροσώπευσης των σύγχρονων δημοκρατιών, και κυρίως η παρακμή των κομμάτων ως βασικών διαμορφωτών της πολιτικής βούλησης των πολιτών, λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής των εστιών διαφθοράς.

Αυτό που διαφοροποιεί τη χώρα μας, όμως, από τις άλλες δυτικές δημοκρατίες είναι ότι η νομή των δημοσίων πόρων, μέσω της διαπλοκής οικονομικών ελίτ και πολιτικής εξουσίας υπήρξε ανέκαθεν σε εμάς το αποτελεσματικότερο μέσο πλουτισμού, είτε μέσω «νόμιμων» τρόπων (π.χ. καναλάρχες που εξαγοράζουν την πολιτική επιρροή των καναλιών τους με δημόσιες συμβάσεις) είτε παράνομων (μίζες και δωροδοκίες).

Με την έννοια αυτή στην Ελλάδα η πολιτική διαφθορά είναι μάλλον ο κανόνας, παρά η εξαίρεση.

Στο παρελθόν το πολιτικό σύστημα μπορούσε να διατηρεί μέσω των δεσμών συνενοχής των εναλλασσόμενων κομμάτων του δικομματισμού την ατιμωρησία των εκλεκτών του.

Ο λόγος για τον οποίο βλέπουμε το τελευταίο διάστημα την αποκάλυψη πραγμάτων που όλοι υποψιαζόμασταν χωρίς να μπορούμε να τα αποδείξουμε, οφείλεται ακριβώς στην κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και την αδυναμία του να εξασφαλίσει πλέον την ομερτά σε όλη της την έκταση. Ακόμη και σήμερα, όμως, ο κολασμός δεν έχει φτάσει στον πυρήνα του παλαιοκομματισμού.

Οι πολιτικοί που έχουν φτάσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου είναι, εν πολλοίς, «ψόφια άλογα», που αποσκοπούσαν να παίξουν το ρόλο αποδιοπομπαίου τράγου για την εκτόνωση της λαϊκής απαίτησης για κάθαρση.

Αυτό πια όμως δεν φτάνει. Και το εκλογικό σώμα είναι πια χωρίς αυταπάτες και η Δικαιοσύνη έχει αναλάβει ένα πολύ πιο δραστικό ρόλο διερεύνησης των σκανδάλων.

Για το λόγο αυτό τα ένοχα ποντίκια των δύο πάλαι ποτέ κομμάτων εξουσίας τρέχουν να εγκαταλείψουν το καράβι που βουλιάζει, αν προλάβουν. Τώρα όμως είναι η ώρα των σημαντικών θεσμικών αλλαγών:

Κατάργηση του επαίσχυντου άρθρου 86, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία των επίορκων υπουργών. Γενικότερα, πλήρης αναμόρφωση του πολιτικού και θεσμικού συστήματος, με την εισαγωγή νέων μορφών λογοδοσίας και άμεσης δημοκρατίας.

* Ο Γιώργος Κατρούγκαλος είναι Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Άνεργης Νεολαίας

Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας 2014 είναι εδώ και μερικές μέρες η Θεσσαλονίκη, με τον δήμο να προσπαθεί να προσελκύσει με φιέστες της πλάκας νεολαίους απ’ όλο τον κόσμο να έρθουν να γιορτάσουν το γεγονός ότι ζουν σε μία πόλη με 60% ανεργία στους νέους.
Ο δήμος Θεσσαλονίκης δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το ότι στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει μισός δημόσιος χώρος που να λειτουργεί ως δομή ουσιαστικής υποστήριξης των νέων, που όχι μόνο δεν μπορούν να ξεκινήσουν προγράμματα επιχειρηματικότητας, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας Νεολαίας 2014, αλλά ζουν σε ένα επιβεβλημένο από τις οικονομικές συνθήκες καθεστώς απομόνωσης από κάθε είδους κοινωνική ζωή που το μοναδικό αίσθημα που προκαλεί είναι αυτό της κατάθλιψης. Που ακόμη και το εισιτήριο του ΟΑΣΘ για τον οποίο κομπάζει ο δήμος ότι αποτελεί ένα από τα σύγχρονα δίκτυα μετακίνησης στην πόλη, είναι απαγορευτικό για τους χιλιάδες ανέργους της πόλης. Γιατί η νεολαία όχι απλά δυσκολεύεται να διασκεδάσει στην πλούσια από μπαρ Θεσσαλονίκη -όπως επίσης διαφημίζει η επίσημη ιστοσελίδα-, αλλά ζει ακόμη με τους γονείς της σε σπίτια χωρίς ρεύμα, σε σπίτια που απειλούνται με πλειστηριασμό σε σπίτια παγωμένα, σε ένα τοπίο γεμάτο από το νέφος της φτώχειας που κατακλύζει αυτή την πόλη. Όσο για αυτούς που σπουδάζουν, κάνουν μάθημα σε αίθουσες χωρίς θέρμανση σε ένα πανεπιστήμιο χωρίς διοικητικούς υπαλλήλους και χωρίς κανένα κίνητρο να «φωτίζει» τη μετά σπουδών ζωή τους.

Ο δι­κη­γό­ρος του δια­βό­λου (Από την ΕΠΟΧΗ της Κυριακής 12.1.2014)

για την αντιγραφή Κ.Αντωνιάδης 

Είναι η κρίση εθνική ψυχοπαθολογία;

Αφορμή για το παρόν κείμενο αποτελεί ένα φαινόμενο που παρατηρείται συχνά και στον δημόσιο λόγο: η αναγωγή των κοινωνικών φαινομένων σε ψυχολογικά χαρακτηριστικά. Αναφερόμαστε εδώ στην ψυχολογικοποίηση της λεγόμενης «ελληνικής κρίσης». Ως τυχαία σταχυολογημένο παράδειγμα από τα πάμπολλα διαβάζουμε στην ιστοσελίδα protagon.gr (30/5/2011) τις αναλύσεις του μπεστ σέλερ Ελληνα φιλοσόφου Στέλιου Ράμφου

Του Αθανάσιου Μαρβάκη «Κολλημένος σε όσα του ανήκουν, ο Ρωμιός διατηρεί και αναπαράγει την ψυχολογία μικρού παιδιού, το οποίο βρίσκει ασφάλεια, όχι όμως και ενηλικίωση, στην πατρική προστασία του κρατισμού, του κομματικού-συντεχνιακού συστήματος και της διαπλοκής με τους εκάστοτε κυβερνώντες». Διαβάζουμε, λοιπόν, ότι η κρίση είναι συνέπεια ψυχικής αν-ωριμότητας. Ο «κολλημένος Ρωμιός», ζώντας μέσα σε μια κοινωνία που προσομοιάζει σε (μικροαστική) «πυρηνική οικογένεια» παιδιαρίζει, πάσχει, δηλαδή, από «αναπτυξιακή καθυστέρηση» ή «παθολογία». Ταυτόχρονα, η ανθρώπινη ανάγκη για ασφάλεια και κοινωνική αλληλεγγύη δυσφημίζεται ως «κρατισμός» και ως αναζήτηση «πατρικής προστασίας» από το αν-ώριμο άτομο. Δεδομένου ότι η ψυχολογικοποίηση δεν αποτελεί μόνο ένα θεωρητικό ζήτημα, αλλά είναι και πολιτικό φαινόμενο, αξίζει να διερευνήσουμε τις συνέπειες και τις ευθύνες που συνεπάγεται: Η ζωή στην κοινωνία έχει περιοριστεί στην «οικογένεια», οι δυνατότητές μας ως ανθρώπων να κατανοούμε και να μετασχηματίζουμε την κοινωνία και τον εαυτό μας έχουν παγιδευτεί σε «ψυχικές κανονικότητες» τις οποίες οφείλουμε να «εκπληρώνουμε» – αν δεν θέλουμε να δεχτούμε τη δημόσια χλεύη. Η κοσμοθεωρία, στο παράδειγμά μας, στρέφει το ενδιαφέρον για την ψυχολογία των ανθρώπων πολιτικά εναντίον τους! Η αναγωγή των κοινωνικών συνθηκών αποκλειστικά σε «ενδο-οικογενειακές δυναμικές» δεν συνιστά απλά την αποπολιτικοποίησή τους, αλλά συνεπάγεται και την ενεργή αποσιώπηση των πραγματικών σχέσεων εξουσίας στην κοινωνία. Συσκοτίζει τα διαφορετικά υποκείμενα με τη διαφορετική κοινωνική και πολιτική ισχύ τους μέσα στην κοινωνία. Ως άμεσο πολιτικό όφελος της ψυχολογικοποίησης προκύπτει εδώ η απ-ενοχοποίηση των ελληνικών ελίτ και των (ει)δικών ευθυνών τους. Η κριτική στην ψυχολογικοποίηση κοινωνικών φαινομένων δεν σημαίνει απομάκρυνση από τα υποκείμενα και απόδοση ευθύνης αποκλειστικά σε α-πρόσωπες δομές, στο ανώνυμο «σύστημα». Σε αντίθεση με την επιφανειακή εντύπωση, είναι η ψυχολογικοποίηση που μας αποστασιοποιεί από τα πραγματικά υποκείμενα και τις προθέσεις, ανάγκες, επιλογές, όνειρά τους κ.λπ. Η «αφαίρεση» αυτή της υποκειμενικότητας από τα συγκεκριμένα άτομα έχει όμως πολύ διαφορετικές συνέπειες: η ισοπεδωτική και γενικευτική ψυχολογικοποίηση συνιστά η ίδια έναν α-πρόσωπο μηχανισμό απενοχοποίησης των ελίτ και των πολιτικών επιλογών τους, και ταυτόχρονα ενεργοποιεί τον κλασσικό μηχανισμό της ενοχοποίησης του θύματος ενάντια στους «από κάτω». Στο συγκεκριμένο μας παράδειγμα ελλοχεύει ένας επιπλέον σοβαρός κίνδυνος: Το άνοιγμα της ερμηνευτικής βεντάλιας προς το «εθνικό σώμα», την «ελληνική ψυχή» κ.ά. (ο «Ρωμιός» στο παράδειγμά μας δεν είναι άτομο, αλλά συλλογικότητα) σηματοδοτεί μια επικίνδυνη μεταφυσική επέκταση της ψυχολογικοποίησης, καθώς ανοίγει την κερκόπορτα για ρατσιστικές/φασιστικές ερμηνείες και λύσεις. Μια αναπαράσταση του κόσμου χωρίς κοινωνικές ανισότητες υπονοεί την οριζόντια διά-ταξη μιας πληθώρας πολιτισμικά διαφορετικών ομάδων στον κόσμο. Αυτή η «παράσταση» του κόσμου αντλεί την αναλογία της από τη Βιολογία, συγκεκριμένα από τον κλάδο της Οικολογίας. Οι διαφορετικές ομάδες (π.χ. «έθνη») υπονοούνται ως οιονεί βιολογικά είδη στον ειδικό τους «οικολογικό θώκο», στη «φυσική φωλιά» τους («πατρίδα»;) μέσα στον κόσμο-φύση. Οι συγκρούσεις των ομάδων αναπαρίστανται ως αποτέλεσμα ενός συνεχούς αγώνα για τους περιορισμένους πόρους. Κινητήρια δύναμη, όμως, αυτών των συγκρούσεων δεν αποτελούν τα διαφορετικά συμφέροντα, στη βάση των οποίων συγκροτούνται συλλογικότητες. Αντίθετα, η κινητήρια δύναμη εντοπίζεται πλέον σε χαρακτηριστικά και διαφορές «ουσίας» μεταξύ πολιτισμικών, εθνικών, …ομάδων. Η άκριτη αναλογία μεταξύ ανθρώπινων πολιτισμών και μορφών ζωής δεν επικαλείται διαφορετικό πλαίσιο ανάλυσης από αυτό ενός βιολογικού ρατσισμού. Τα κριτήρια εξάγονται από τον ίδιο καμβά από όπου άντλησαν και αντλούν οι ρατσιστές· Και ας μη γελιόμαστε, μόνο δύο κοινωνικές ομάδες βγαίνουν σίγουρα κερδισμένες από τη δημοφιλέστατη τεχνική της ψυχολογικοποίησης: - Αφενός, προσφέρει «εξιλέωση» στην ελίτ, στην εξουσία, δηλαδή σε όλους εκείνους που μαζί με την κοινωνική τους ισχύ φέρουν και την αντίστοιχη ευθύνη για την κρίση. - Αφετέρου, ο περιορισμός σε ψυχολογικούς όρους-εργαλεία που επικολλούνται απλά και κατά περίσταση σε κοινωνικά φαινόμενα δεν δείχνει (μόνο) θεωρητική οκνηρία. Αποτελεί ενδεχομένως βολική και συμφέρουσα επαγγελματική συμπεριφορά για όλους εμάς που (πρέπει να;) πουλάμε θεωρητικές πρακτικές ανώδυνες για τις υπάρχουσες κοινωνικές ανισότητες και τους κοινωνικά ισχυρούς. Η κριτική μου στην ψυχολογικοποίηση δεν είναι καθόλου «ηθική». Η κριτική θέλει να επισημάνει τους κινδύνους που οι ίδιοι δημιουργούμε με τη χρήση ακατάλληλων γνωστικών εργαλείων για την πνευματική και χειροπιαστή αντιμετώπιση της κοινωνικής μας πραγματικότητας. Η προσπάθεια κατανόησης και μετασχηματισμού αυτής της πραγματικότητας (μόνο) με ψυχολογικούς όρους-εργαλεία σίγουρα δεν θα φέρει τα αποτελέσματα που επιδιώκουμε! Οπως είναι αυτονόητο για όλους μας ότι δεν πρόκειται να μάθουμε τίποτε το ουσιαστικό για την ταχύτητα χρησιμοποιώντας ένα θερμόμετρο, ούτε για τη σημασία ενός έργου τέχνης χρησιμοποιώντας μια ζυγαριά, έτσι πρέπει να καταστεί αυτονόητο ότι η χρήση ψυχολογικών όρων-εργαλείων για κοινωνικά φαινόμενα δεν προσφέρει τίποτε το ουσιαστικό για την κατανόηση και αλλαγή αυτών των φαινομένων προς μια για εμάς επιθυμητή κατεύθυνση. Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε από την κοινωνία και ανήκει στην κοινωνία

Του Φίλιππου Βαμβουκάκη

Οι διαδικασίες εκλογής νέων Νομαρχιακών Επιτροπών (Ν.Ε.), και νέων συντονιστικών των Οργανώσεων Μελών (Ο.Μ.) του ΣΥΡΙΖΑ, ανέδειξαν την ανάγκη να εκφραστούν όλες οι ενεργές δυνάμεις του κόμματος στη βάση της ισοτιμίας αλλά και της συναντίληψης για τον ενιαίο πολιτικό φορέα των μελών, με στόχο την οικοδόμηση εκείνων των πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών που θα επιτρέψουν την ανάπτυξη ενός συνειδητοποιημένου πολιτικού κινήματος ανατροπής!
Χρειαζόμαστε ένα κόμμα που θα ζει και θα αναπνέει από την ενεργή βάση του και όχι από τον αναπνευστήρα της εν αναμονή εξουσίας.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι συνδιαμορφώνουμε σε καταλυτικό βαθμό την Ιστορία! Οι όποιες αντιπαραθέσεις οφείλουν να διεξάγονται με πολιτικούς όρους και όχι με τη νοοτροπία μιας απόκοσμης, ιδεοληπτικής, αφοριστικής ή και ιντριγκαδόρικης συμπεριφοράς στο βωμό επίτευξης στενών προσωπικών ή ομαδοποιημένων επιδιώξεων. Η ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία δεν απονέμεται, ούτε δημιουργείται σε σταθερές συνθήκες κομματικού εργαστηρίου, αλλά κατακτάται μέσα στην πολιτική και ταξική διαπάλη, δοκιμάζεται και κρίνεται από το λαό.
Δεν χρειαζόμαστε κομματάρχες κουμανταδόρους και εξωθεσμικούς της παρασκηνιακής παραεξουσίας. Δεν χρειαζόμαστε πόντιους πιλάτους που δεν αναλαμβάνουν ευθύνες! Χρειαζόμαστε συμμέτοχους συναγωνιστές, ώριμα πολιτικά υποκείμενα, που συνειδητοποιούν τον ιστορικό τους ρόλο.
Να καταλάβουμε, ότι όλοι μας είμαστε νέοι και στο νέο φορέα και μέσα στη νέα κοινωνικοπολιτική και οικονομική κατάσταση της κρίσης! Όλοι μας έχουμε την ίδια κομματική ηλικία, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ υφίσταται ως κόμμα των μελών μόνο μερικούς μήνες! Σ’ αυτήν τη διαδικασία δεν χωράνε κεκτημένα και επετηρίδες! Τα κριτήρια επιλογής στελεχών πρέπει να είναι πολιτικά, με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία και όχι στις εσωκομματικές ισορροπίες!

Πολιτικές πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις
Είναι ζωτική η ανάγκη να ανοίξει το κόμμα τις πύλες του στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα και τη νεολαία! Πώς όμως; Όχι με μια οργανωτίστικη καθηκοντολογία, αλλά με τη συνεχή, συνειδητή πολιτική δράση στους χώρους δουλειάς, κατοικίας και συνδικαλισμού, με πολιτικές πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις, με την κοινωνικοποίηση των προγραμματικών μας επεξεργασιών, με την ενεργοποίηση των ίδιων των εργαζομένων, με το ζωτικό χώρο που οφείλουμε να τους παραχωρήσουμε!
Η συγκολλητική μας ουσία είναι η κοινωνία! «Νέοι» και «παλιοί» είμαστε παράγωγα της καταλυτικής επίδρασης της κοινωνικής δυναμικής στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε από την κοινωνία και ανήκει στην κοινωνία! Εάν αποσυνδεθούμε από αυτήν θα ηττηθούμε ακόμα και εάν κερδίσουμε τις εκλογές!
Η ουσία βρίσκεται στο άνοιγμα και την πολιτική δραστηριοποίηση των οργανώσεων, έτσι ώστε να μπορέσουν να εκφραστούν νέες κοινωνικές δυνάμεις, κινήματα, πρωτοβουλίες, ενεργοί πολίτες, τα στρώματα εκείνα που αρχίζουν να χειραφετούνται και να αναζητούν πολιτική έκφραση! Οι εσωκομματικές επιλογές οφείλουν να ενισχύουν τη γείωση του νέου φορέα με την κοινωνία! Η αυτοκατανάλωση σε εσωκομματικές υπερπαραγωγές απομακρύνει από το λαό!

«Κίνημα μελών»
Χρειάζεται ένα «κίνημα μελών» του ΣΥΡΙΖΑ, που θα σπάσει τον εσωκομματικό συντηρητισμό, θα θέσει νέα αξιακά πρότυπα και θα αφυπνίσει την κοινωνία. Το κόμμα που χτίζεται πρέπει να είναι ανοιχτό, αμεσοδημοκρατικό, ελεύθερο από ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και αποτελεσματικό, κοινωνικά ευαίσθητο και πολιτικοποιημένο. Να κατακτά την πλατιά ηγεμονία και όχι να ηγεμονεύει αυτάρεσκα στο μικρόκοσμό του! Να έχει κοινωνικές αναφορές στα λαϊκά στρώματα και να μπορεί ταυτόχρονα να συνθέτει μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες! Να έχει πολιτισμό συζήτησης και συμπεριφοράς, να μπορεί να εμπνέει εμπιστοσύνη!
Η δημιουργία του ενιαίου φορέα των μελών μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τη χειραφέτηση του κόμματος απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, την εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που δίνουν οι καταστατικές αρχές και μέσα από την απογραφειοκρατικοποίηση και αποστεγανοποίηση των δομών του.
Ασχολούμαστε πολύ με το διαγκωνισμό για την κατάκτηση καλύτερων θέσεων στην αφετηρία εκκίνησης προς την εξουσία, με την ανθρωποφαγία και την παγίωση των συσχετισμών από την κορυφή στη βάση. Εκκολάπτονται νέα στελέχη, που ενσαρκώνουν το συντηρητισμό, που εχθρεύονται το καινούργιο και λειτουργούν ως μηχανές αναπαραγωγής μηχανισμών. Προτάσσουμε τις ιδεοληψίες αντί της ιδεολογίας μας και δρούμε ελιτίστικα. Ο πολιτικός και προσωπικός μας ναρκισσισμός ανατρέπει τη συλλογική προσπάθεια! Παραβλέπουμε ότι στις σημερινές συνθήκες, ριζοσπαστική είναι η στρατηγική εκείνη που μπορεί να ενώσει τον κόσμο της εργασίας και του κόμματος στην πιο ευρεία δυνατή έκταση.
Κάθε μας πολιτική ενέργεια θα αξιολογηθεί από το κατά πόσο ενώνει και συσπειρώνει την κοινωνία και το κόμμα και σε ποιο βαθμό δημιουργεί προϋποθέσεις ενεργοποίησης, συνειδητοποίησης και χειραφέτησής τους. Θα δώσουμε πολιτικό περιεχόμενο στις Ο.Μ., ή θα εκφυλιστούν σε εκλογικούς μηχανισμούς κάθε είδους, εάν δεν το έχουν κάνει ήδη;
Ένα μεγάλο στοίχημα οφείλουμε να βάλουμε, ως αριστεροί: Ο επόμενος απολογισμός των Ν.Ε. και των Ο.Μ. να μη γίνει μόνο απέναντι στο κόμμα, αλλά και στην κοινωνία! Οι απολογιστικές διαδικασίες και οι δραστηριότητες του ΣΥΡΙΖΑ, να αποτελούν από μόνες τους κοινωνικά γεγονότα μεγάλης πολιτικής σημασίας!
Τότε θα έχουμε πραγματικά νικήσει!

* Ο Φίλιππος Βαμβουκάκης
είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ

(Από τον Δρόμο της Αριστεράς)

Μια λέξη ήταν αρκετή...

Βλαχοδήμαρχοι: μια λέξη δια στόματος Αλέξη Τσίπρα. Μέσα στην αλληγορία της, εύστοχη, περιεκτική, αποκαλυπτική. Μάτσο από δαύτους στην επικράτεια. Αλλά δεν χρειάζεται να πας και μακριά. Ο λόγος για έναν δήμο της ευρύτερης περιοχής της Θεσσαλονίκης που μέχρι και τις εκλογές του 2006 πρασίνιζε στον εκλογικό χάρτη της Ελλάδας. Όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν και άρχισαν ν’ ακούγονται ελπιδοφόρα μηνύματα, επιστρατεύτηκε στις εκλογές του 2010 το κόλπο της ανεξάρτητης δημοτικής παράταξης. Σηκώθηκε η λευκή σημαία. Η μπατανόβουρτσα, όμως, δεν κατάφερε να καλύψει το έντονο πράσινο-μπλε με τους ροζ κόκκους. Με τους ίδιους ανθρώπους, για να μην πω και με πολύ χειρότερους, γιατί περιμάζεψε ό,τι έφερνε ψήφους με τον παλιό δοκιμασμένο τρόπο από τους πρώην καποδιστριακούς δήμους, για να φτιάξει τον μεγάλο δήμο του Καλλικράτη. Αυτός, λοιπόν, ο Βλαχοδήμαρχος, ο δικός μας Βλαχοδήμαρχος πέρασε τετραετίες ως πολιτικός του κατεστημένου, διορίζοντας, βγάζοντας πύρινους λόγους, δίνοντας σφιχτές χειραψίες, συνεργαζόμενος με κάθε καρυδιάς καρύδι, αποδεχόμενος τις μνημονιακές πολιτικές. Είχε βεβαίως και συνεργάτες «αριστερούς» με μοναδική απαίτηση το διορισμό στο δήμο σύσσωμης της οικογένειάς τους και των κουμπάρων συμπεριλαμβανομένων. Η οικογενειοκρατία και η κουμπαροκρατία εξασφαλίζουν χωρίς ρίσκο την απόκτηση αλλά και τη διατήρηση της εξουσίας σ’ αυτόν τον ταλαίπωρο τόπο. Σχέσεις συνεργασίας - διαπλοκής ανάμεσα σε πρώην και νυν ακροδεξιούς, πασόκους πρώην δημάρχους που λυμαίνονταν τους γειτονικούς δήμους, αριστερούς «οπορτουνιστές» και μη, λαϊκούς δεξιούς συνέθεταν ένα multicultural ύφος. Και για να μην μπάζει από πουθενά, δεν αποποιήθηκε και τους «παλιούς» πράσινους συντρόφους του. Στήθηκε περήφανα μπροστά στην κάμερα για να ψηφίσει τον ογκώδη αρχηγό και μοναδικό υποψήφιο για την προεδρία του «κινήματος». Είχε την επιλογή να μην το κάνει αλλά επένδυσε ακόμα και σ’ αυτό. Το ένστικτο της πολιτικής του επιβίωσης αλάνθαστο. Νομίζεις ότι πρόκειται για μια καλοστημένη φάρσα που από ώρα σε ώρα θα αποκαλυφθεί.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, εσείς που στη συνεστίαση της νομαρχιακής Β’ Θεσσαλονίκης δώσατε το χέρι στον συγκεκριμένο Βλαχοδήμαρχο, ελπίζω να το κάνατε ως προς το θεσμικό του ρόλο. Ελπίζω να έχετε αντιληφθεί πόσο επικίνδυνο είναι να υποτιμάμε την καταλυτική δύναμη της αηδίας του κόσμου για αυτές τις πρακτικές. Πάμε να φτιάξουμε τον κόσμο και όχι να δώσουμε άλλο όνομα στον ήδη υπάρχοντα. Η ανακύκλωση των παλαιών τακτικών, των ματαιόδοξων και ευκαιριακών πολιτικών εμποδίζει καταλυτικά την ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Ποια ανάγκη μας ωθεί να κάνουμε εκπτώσεις στις αξίες της αριστεράς; Της αριστεράς των αδιαπραγμάτευτων ιδανικών, της αριστεράς που αντιστέκεται απέναντι σε τακτικές ομηρίας των πολιτών, σε πελατειακές σχέσεις, σε ανέφικτες υποσχέσεις, σε ακατανόητες φιλοδοξίες.
Σε ποια έμμονη ιδέα είμαστε υποταγμένοι ώστε να προσφέρουμε καταφύγιο στο παρωχημένο πολιτικό σκηνικό που κατάντησε την Ελλάδα σε αυτά τα χάλια; Η αριστερά σε αυτήν την συγκυρία δεν είναι υποχρεωμένη να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Αρκεί να είναι ο εαυτός της. Οποιαδήποτε μετάλλαξη και υποχώρηση την απομακρύνει και από την εξουσία και από τα πραγματικά μέλη της.
Ποιο θά ’ναι το ουσιαστικό αποτέλεσμα αν κερδίσει δήμους ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω δημάρχων που θα δηλώσουν ανέξοδα ότι απλώς συμφωνούν με το «κείμενο αρχών» για την αυτοδιοίκηση και στην πράξη θα το ακυρώνουν;
Γιατί άραγε η αριστερά να καλοδεχτεί όλους αυτούς τους όψιμους «αριστερούς» και να τους προσφέρει άφεση αμαρτιών, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μία φορά ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις;
Γιατί η αριστερά εμμένει πεισματικά να βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό της;
Γιατί η αριστερά επιθυμεί να γίνει ο δούρειος ίππος της εξουσιομανίας;
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί τους αριστερούς να εγκαταλείψουν τον ίδιο τους τον αγώνα;
Η διαδικασία για τη συγκρότηση της δημοτικής παράταξης και της επιλογής επικεφαλής, εκτός από δημοκρατική, οφείλει να είναι και ειλικρινής, με αυτονόητους περιορισμούς και αποκλεισμούς. Στόχος είναι να δημιουργηθούν οι ευνοϊκότερες προϋποθέσεις για την ουσιαστική νίκη της αριστεράς στις αυτοδιοικητικές εκλογές και όχι για την εφήμερη και επικοινωνιακή επιτυχία της.

ΥΓ. Το παραπάνω κείμενο στάλθηκε στη στήλη από μέλος τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν περιλαμβάνει ονόματα αλλά «οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ» θα καταλάβουν εύκολα.



Ο δικηγόρος του διαβόλου (για την αντιγραφή Κ.Αντωνιάδης)

Δημοσιεύθηκε στην ΕΠΟΧΗ το Σάββατο 4/1/2014