ΕΛΛΑΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ, ΕΛΛΑΣ ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, ΕΛΛΑΣ- ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ

Πρέπει να φυλαγόμαστε

Πολύ στον καιρό μας…..

Ανύπαρχτη Πολιτεία…..

"Τι είναι αυτός ο θόρυβος;"

Ο αγέρας κάτω απ την πόρτα.

"Τι είναι αυτός ο θόρυβος τώρα;

Τι κάνει ο αγέρας;"

Τίποτε  πάλι τίποτε.

"Δεν Ξέρεις τίποτε; Δε βλέπεις τίποτε; Δε θυμάσαι Τίποτε;"

T. S. Eliot

Μια κοινωνία υπνωτισμένη , απαθής,  παραδομένη,  έτσι διαφαίνεται τουλάχιστον στις μαζικές διαμαρτυρίες, στις κινητοποιήσεις  που αναπτύσσονται στον δρόμο.

Και όμως εστίες αντίστασης βρίσκονται παντού,  σε αυτό το ανυπότακτο χωριό των Γαλατών.

Βέβαια ο ευτραφής  Κύριος που  σαν σαμπρέλα  επιπλέει  παντού,  μιλώ για τον πρόεδρο της  ΓΣΕΕ συνεχίζει ακόμη να είναι τροχοπέδη στις εξελίξεις.

Τίποτε  όμως δεν πάει χαμένο τα πάντα είναι μια παρακαταθήκη  για το άμεσο μέλλον.

Η διεφθαρμένη  κυβέρνηση,  με τους σκοτεινούς μηχανισμούς της και το μακρύ χέρι της δικαστικής εξουσίας,  δεν στοχεύει στον φόβο,  αλλά στην  ψυχολογική διάσταση του τρόμου,  που διαλύει το μυαλό, υπερνικά  και καταλύει τις αντιστάσεις.

Νοσηρά φαινόμενα παντού.

Εισαγγελέας να κινείται ενάντια σε  Πρόεδρο κόμματος , επειδή σε άτυπη συζήτηση με μητέρα  κάτοικο των  Σκουριών Χαλκιδικής  είπε αυτό που σκέπτεται όλη η κοινωνία,  λυντσάρεται τον  Πάχτα,  σε μεταφορικό λόγο  πάντοτε  βέβαια  (τον περιβόητο κύριο Πάχτα).

Η αριστερά ανακαλύπτουμε ότι  εξισώνεται με την χρυσή αυγή (δια στόματος του  κυρίου  Λαζαρίδη).

Η Φονική  αυγή  εντέχνως χρησιμοποιείται από τους κυβερνώντες, σκοπίμως γίνεται ανεκτή και  σε πολλές των περιπτώσεων  εκκολάπτεται σε σκοτεινούς θύλακες, ακόμη και μέσα στα σώματα ασφαλείας (υπάρχουν άπειρες καταγγελίες).

Σκοπός;

 Να αποτελέσει  ανάχωμα στην εκρηκτική άνοδο της αριστεράς, να αποτελέσει μέσο εκτροπής του δημόσιου διαλόγου.

Είναι προτιμότερο να ασχολούμαστε με αυτά τα κατακάθια της κοινωνίας από το να τα βάζουμε ανοιχτά,  ευθέως  και  άμεσα με όλα αυτά τα κοινωνικά  οικονομικά  και   εθνικά  εγκλήματα που συντελούνται .

Θλίψη προκαλεί  η σιωπή της δικαστικής εξουσίας.

Συνενοχή   υπάρχει  σε πολλές των περιπτώσεων  σε  όσα συμβαίνουν σε αυτή την χώρα.

Βλέπουμε δικαστικούς λειτουργούς πρόθυμους να συμμετέχουν στην κατευθυνόμενη  καταστολή.

Και όμως, λειτούργημα τους δεν είναι μόνο η καταπολέμηση του εγκλήματος.

Επιφορτισμένοι είναι για την  Προστασία του συντάγματος, την  Προστασία  της Δημοκρατίας,  την Προστασία  των δικαιωμάτων  και της ζωής των πολιτών.

Δυστυχώς η πλειονότητα  σωπαίνει  και συμμετέχει.

Αναδεικνύουν το αδιέξοδο τους καλλιεργώντας τον τρόμο.

Τον τρόμο που καλλιεργούν, αναδιπλώνεται σκιάζει την πολιτική ζωή και επιστρέφει σε αυτούς.

Τι είναι έγκλημα;

Τι είναι γενοκτονία;

 Τι είναι τα παιδιά που δηλητηριάζονται από κυάνιο και αρσενικό  στις Σκουριές Χαλκιδικής;

Τι είναι ο άνθρωπος που χάνει την εργασία του;

 Τι είναι ο συνταξιούχος που  υποσιτίζεται η τα παιδιά  που λιποθυμούν στο σχολειό από ασιτία;

 Τι είναι  η οικογένεια που της κόβουν το ηλεκτρικό η το νερό ( στοιχειώδεις όρους που συνιστούν την ζωή);

Σιωπή… ατελείωτη σιωπή.

Από ότι φαίνεται  Πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά αυτές τις έννοιες.

Συνεπικουρούν στον τρόμο και  οι δημοσιογράφοι  του συστήματος (Μπάμπης, Πόπη, δήμος),   γεμίζουν με τα σάλια τους  στα μίντια τις συνειδήσεις μας.

Όσο περισσότερο γλιστρά μέσα από τα δάκτυλα τους σαν την κινούμενη άμμο  η κατάσταση  τόσο    αυτοί οι  έμμισθοι κονδυλοφόροι Φοβούνται περισσότερο.

Η καταστολή αυτό αποδεικνύει , ο τρόμος τους παραλύει.

Και οι φασίστες  δεν  αντέχουν το φως .. βρικόλακες  είναι,  λειτουργούν στο σκοτάδι,  εκεί διαπράττουν τα εγκλήματα τους, ο ήλιος τους κονιορτοποιεί και τους αποσυνθέτει, τους αποκαλύπτει.

Δεν είναι λύση  η αυτοδικία.

Αν αυτοί Στοχεύουν  στην βία κάνοντας χρήση του κοινού ποινικού εγκλήματος, να στοχεύσουμε εμείς στο μυαλό στον πολιτισμό στην κουλτούρα.

Και  Μπάκης Ουσουτζόγλου , μια ψυχούλα… ο δικός μας άνθρωπος που καθημερινά με την ντουντούκα ήταν εκεί ,  μέσα στην κοινωνία, φωνάζοντας και καταθέτοντας την ψυχή του, για όλα τα στρεβλά που συμβαίνουν εδώ και χρόνια σε αυτόν τον τόπο, ενοχοποιείται  για την δράση του (την επώνυμη δράση  του).

Αυτός  ο “ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ”  φρουρείται κατάκοιτος στο Νοσοκομείο της Κοζάνης……

 Μια ολόκληρη διμοιρία ΜΑΤ δεν είναι αρκετή…...

Δεν είναι όμως εκεί αδίκως τον φρουρούν….  σαν τον ”ταξιδιώτη του ουρανού” του  Tzak  London,  έχει δραπετεύσει, είναι   μαζί μας  μέσα στους κοινωνικούς αγώνες , τζάμπα συντάσσουν αράδες κατηγορητηρίων.

Και η Δήμαρχος ανύπαρκτη δεν είναι δουλειά της που καταπατούν συνταγματικά δικαιώματα ενός δημότη  της,  φυσικά ….ανήκει σε αυτούς (σαρξ εκ της σαρκός ) .

Η Μεγάλη δεξαμενή αυτή του  νευραλγικού και τόσο σπουδαίου χώρου της μάθησης,  ήταν ο εύκολος στόχος για την υλοποίηση των μνημονικών επιλογών.

Απολύσεις  σε ατελείωτο αριθμό.

Όμως  κινητοποιήσεις των καθηγητών είναι προάγγελος εξελίξεων, γεμίζουν την δεξαμενή της οργανωμένης παλλαϊκής   αντίδρασης,  σχηματοποιούν και  στοιχίζουν τις κοινωνικές δυνάμεις ενάντια στα μνημόνια, καταδεικνύουν το ξεπέρασμα του τρόμου, δίνουν την ελπίδα και το χαμόγελο σε  μια ρημαγμένη καθημαγμένη  κοινωνία,  κάνοντας την να πιστέψει ότι τίποτε δεν είναι μάταιο.

 Τίποτε δεν πάει χαμένο, οι εγχύσεις ζυμών αυτών των αγώνων  εντός της κοινωνίας θα ξαναφέρουν το όραμα και  την ελπίδα.

Η δικαστική εξουσία (το μέρος τουλάχιστον  αυτής που λιπαίνει τους τροχούς της αντίδρασης) μοιραία θα συναντήσει τo  πρόσωπο της ιστορίας απολογουμένη για την απραξία και τα πεπραγμένα της , όπως όλοι μας άλλωστε.

Στις μέρες μας ξαναβλέπουμε να περνά σαν κινηματογραφική διαδρομή το έργο του  Βίκτωρ Ουγκώ οι άθλιοι.

Ποιος να το περίμενε εν έτη 2013 , όλες οι σκιώδεις  μορφές  υπάρχουν σε όσα γίνονται.

Αναγνωρίζουμε βέβαια δυο δεσπόζουσες φυσιογνωμίες,  τον Ιαβέρη και τον Γιάννη Αγιάννη, ο πρώτος γρανάζι του συστήματος , σύμβολο μισαλλοδοξίας, πωρωμένος  και  ο δεύτερος, η συνείδηση της κοινωνίας, η ελπίδα που φυτρώνει μέσα από το μαυρισμένο χώμα σαν λουλούδι και ανθίζει.

Είμαστε με τον Γιάννη  Αγιάννη  που σήμερα κρατείται “αιμόφυρτος” στο νοσοκομείο στην γείτονα πόλη.

21  ΣΕΠ 2013  ( Ενός μελαγχολικού φθινοπώρου)

ΠΟΛΙΤΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

(Για την αντιγραφή Κ.Αντωνιάδης)