Είμαστε ο αντίπαλος κόσμος

Οταν ένα στα δύο νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένο, όταν τα νοσοκομεία συρρικνώνονται απελπιστικά, όταν η παιδεία βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, όταν η ανθρωπιστική κρίση είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού, η συζήτηση περί «σταθεροποίησης» της κυβέρνησης χάνει το νόημά της.

Του  Πάνου Λάμπρου και της Μάνιας Μπαρσέφσκι Αν κάτι είναι υπαρκτό, πραγματικό, είναι η σταθεροποίηση της κοινωνικής εξαθλίωσης, που όσο και αν θέλει η κυβέρνηση Σαμαρά να την κρύψει αδυνατεί. Άλλωστε, ο χειμώνας είναι προ των πυλών. Ο κόσμος, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα, θα παγώσει, ενώ το κύμα νέων φουρνιών αστέγων στις μεγάλες πόλεις, εξαιτίας της οικονομικής επιδείνωσης, αλλά και των εξώσεων και των πλειστηριασμών, που ως φαίνεται έρχονται, θα δημιουργήσει ένα εκρηκτικό περιβάλλον. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, βρίσκεται μπροστά σε ποικίλα αδιέξοδα. Τα εσωτερικά προβλήματα που την ταλανίζουν και το παγερό «όχι», έστω για ένα δωράκι, που εισπράττει από την Τρόικα, τις θέτουν νέα διλήμματα, που προσώρας, τουλάχιστον, αδυνατεί να απαντήσει. Ποια είναι ακραία πολιτική; Άλλωστε και η θεωρία των δύο άκρων, που πόνταρε και συνεχίζει να ποντάρει δεν βγαίνει. Ευρύτερα κοινωνικά στρώματα αντιλαμβάνονται στην καθημερινότητά τους, ότι άκρο είναι η πολιτική της κυβέρνησης. Άκρο είναι η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, η ανεργία, οι μισθοί πείνας, η απώλεια της πρώτης κατοικίας, η απουσία κοινωνικής πρόνοιας, η ανασφάλιστη εργασία, οι αυτοκτονίες των απελπισμένων. Πώς άραγε, αυτή η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική να πείσει ότι η αριστερά είναι ακραία; Ο αντίπαλος κόσμος Εντούτοις, η κυβέρνηση Σαμαρά επιμένει στη στρατηγική της ακραίας έντασης στοχοποιώντας την Αριστερά, τις αντιστάσεις, τους λαϊκούς αγώνες. Ρίχνει τα τελευταία της χαρτιά. Τζογάρει. Δείχνει με το δάχτυλό αριστερά, κοιτάει προκλητικά προς τις Σκουριές, αφήνει ανόητα υπονοούμενα για την Μαρφίν, συλλαμβάνει καταληψίες μαθητές, αφισοκολλητές αντιφασίστες… Κάνει ότι μπορεί για να κατασκευάσει το προφίλ μιας αποφασισμένης κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης του «νόμου και της τάξης». Μόνο που αυτή πρώτη απ΄ όλους παραβιάζει το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας. Πρώτη αυτή, παρά τις ανιστόρητες κορόνες περί βίας, ασκεί βία στην ίδια την κοινωνία. Να γιατί η αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να στέκεται απολογητικά απέναντι σε μια κυβέρνηση που ακολουθεί πιστά, συνειδητά, μια ταξικά ακραία πολιτική. Η αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα κοινωνικά κινήματα, όλοι και όλες εμείς που βρισκόμαστε από την εδώ πλευρά της όχθης, δεν είμαστε το… άλλο άκρο. Είμαστε, όμως, ο αντίπαλος κόσμος, ο κόσμος της αλληλεγγύης, της ελευθερίας, των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, των αγώνων, της ανεκτικότητας και της αξιοπρέπειας.             Και έχουμε κάθε λόγο να είμαστε υπερήφανοι γι αυτό. Έχουμε κάθε λόγο να το πούμε ανοιχτά, να το διακηρύξουμε στα υποτελή κοινωνικά στρώματα, στους «από κάτω», στους φτωχούς, στους καταπιεσμένους. Έχουμε κάθε λόγο να βγούμε οριστικά από το κάδρο ενός συστήματος, που καλλιεργεί ιδέες και αξίες που βρίσκονται στον αντίποδα των δικών μας αξιών, των δικών μας απελευθερωτικών ιδεών. Και έχουμε κάθε λόγο, να αντιπαρατεθούμε ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά με τους απέναντι. Η ριζοσπαστική αριστερά θα κερδίσει μόνο αν γειωθεί με την κοινωνία, αν συνδεθεί ουσιαστικά με τα κινήματα που αναπτύσσονται, με τις αγωνίες της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων που ζουν σε αυτό τον τόπο. Η ριζοσπαστική αριστερά θα βγεί νικήτρια από αυτή τη μάχη μόνο αν παραμείνει ριζοσπαστική, ρηκτική, ανατρεπτική. Και βεβαίως, αν πείσει ότι η προγραμματική, εναλλακτική της πρόταση είναι αυτή που μπορεί να γεννήσει ελπίδα ότι η επόμενη ημέρα θα είναι η αρχή του τέλους της κοινωνικής καταστροφής, η αρχή μιας μεγάλης, δύσκολης, επίμονης πορείας για τη διαμόρφωση ενός εντελώς διαφορετικού μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης. Η ριζοσπαστική αριστερά θα κερδίσει όχι αντιγράφοντας συνταγές του παρελθόντος, ούτε κάνοντας «καθησυχαστικές» συμμαχίες, που ελάχιστη, έτσι κι αλλιώς, απήχηση έχουν στην κοινωνία, αλλά ανοίγοντας ένα ουσιαστικό διάλογο με τις πιο ζωντανές κινηματικές δυνάμεις της κοινωνίας. Με ανθρώπους και συλλογικότητες που έμπρακτα κινούνται σε μια αντιμνημονιακή, αντιαυταρχική κατεύθυνση. Η ριζοσπαστική αριστερά θα κερδίσει αν επικοινωνήσει και συναντηθεί με τη ριζοσπαστική οικολογία, με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς που δεν είναι προσκολλημένες σε αδιέξοδα δόγματα. Η ριζοσπαστική αριστερά θα κερδίσει, αν με θάρρος και ρεαλιστική αισιοδοξία απευθυνθεί πρώτιστα στα εκατομμύρια των ανθρώπων που είναι θύματα της μνημονιακής, συντηρητικής, αντιλαϊκής πολιτικής.      Θέλουμε κόμμα μαζικό, αλλά κυρίως θέλουμε κόμμα Σε αυτή την πορεία, που έχει ως πρώτο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης μέσα από τους αγώνες και τη λαϊκή ετυμηγορία, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποδείξει ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει, αλλά να κυβερνήσει με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο. Και αυτό θα χρειαστεί να το αποδείξει σήμερα. Μέσα από τη δική του δημοκρατική, συλλογική λειτουργία, μέσα από υποδείγματα της δικής του οργάνωσης και πρακτικής. Αλλά θα πρέπει να δεχτούμε ότι έχουμε προβλήματα, παθογένειες, ανεπάρκειες. Και να το δεχτούμε ειλικρινά, δημόσια.  Μόνο έτσι θα συζητήσουμε ουσιαστικά και σε βάθος και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να τα υπερβούμε. Χρειαζόμαστε ένα μαζικό κόμμα, αλλά κυρίως χρειαζόμαστε κόμμα, που θα λειτουργεί, που τα μέλη του θα παίρνουν μέρος στις αποφάσεις και δεν θα είναι εκλογικός μηχανισμός. Χρειαζόμαστε κόμμα, μια τεράστια συντροφιά ανθρώπων, που ο ένας θα σέβεται την άλλη, που η δημοκρατία, η συνεννόηση, η εμπιστοσύνη, θα είναι κυρίαρχα στοιχεία στην καθημερινότητά του. Χρειαζόμαστε κόμμα, που ο παραγοντισμός δεν θα έχει θέση, που οι άνθρωποι, τα μέλη του δεν θα μετατρέπονται σε εκλέκτορες, που θα αποτελούν μονάδες σε ένα συλλογικό εμείς. Χρειαζόμαστε ένα κόμμα που δεν θα εξαντλείται στα δελτία των οχτώ, που η βασική του μέριμνα θα είναι ο δρόμος, η κοινωνία, τα προβλήματα των ανθρώπων. Εκεί πρέπει να είμαστε: στις αυτόνομες δομές αλληλεγγύης, έξω από τα νοσοκομεία, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, έξω από τα γραφεία του ΟΑΕΔ, στις διαδηλώσεις… Εκεί πρέπει να είμαστε: εκεί που επιχειρούν να κόψουν το ρεύμα, που πετούν οικογένειες έξω από το σπίτι τους, στις γειτονιές της φτώχειας, στα…εργοστάσια των απολυμένων, στους πλειστηριασμούς. Εκεί πρέπει να είμαστε: στα κέντρα κράτησης των μεταναστών, στις φυτείες των σύγχρονων δούλων, στα σοκάκια που οι ναζιστές δολοφονούν. Να γίνουμε ένα τεράστιο ανάχωμα, ιδεολογικό, πολιτικό, κοινωνικό, προγραμματικό, στο φασιστικό τέρας, αλλά και σε αυτούς που υιοθετούν και εφαρμόζουν, με πιο ήπιο βέβαια και θεσμικό τρόπο, την ατζέντα της Χρυσής Αυγής. Να δούμε κάτω από το κέλυφος  Γιατί η ναζιστική - εγκληματική οργάνωση, δεν έχει μόνο κέλυφος, έχει κυρίως περιεχόμενο και εμείς σε αυτό το περιεχόμενο πρέπει να απαντήσουμε με ολικό τρόπο, ξεδιπλώνοντας το αξιακό φορτίο της δικής μας αριστεράς.                               Κάτω από το κέλυφος, βρίσκεται ο ρατσισμός, η έχθρα στο διαφορετικό, η ομοφοβία, ο εθνικισμός. Η αριστερά, η δική μας αριστερά, σε αυτή ειδικά τη συγκυρία, έχει καθήκον, όχι μόνο να ανοίξει τη βεντάλια της υπεράσπισης των φτωχών μεταναστών, των LGPT,  των ρομά, των ανάπηρων ανθρώπων, αλλά και να τους καλέσει ανοιχτά να ενταχθούν στις μαζικές οργανώσεις, στα συνδικάτα, στις δημοτικές κινήσεις, στους συλλόγους, στα κόμματα της αριστεράς. Αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει η αριστερά να είναι έτοιμη να γνωρίσει αυτό τον κόσμο, να τον ακούσει, να τον αποδεχτεί ισότιμα και βεβαίως να δημιουργήσει χώρους υποδοχής. Διαφορετικά, η εναντίωσή μας στις ρατσιστικές επιθέσεις θα συρρικνωθεί σε ένα χρήσιμο μεν, αλλά ημιτελή «δικαιωματισμό» από τα πάνω.             Πηγή: Εποχή