Translate

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Όταν δεν λες όλη την αλήθεια λες ψέματα;


Έθεσα  το παραπάνω ερώτημα στη σελίδα μου στο facebook με αφορμή ένα ένα ασήμαντο ψεύδος που μου ειπώθηκε (ασήμαντο γιατί αντιλήφθηκα ότι ήταν ψεύδος, ο ...διαπράξας το ψεύδος έσπευσε να με διαβεβαιώσει πως μου απόκρυψε μέρος της αλήθειας για να με προστατέψει!). Ανάμεσα στις πολλές και ενδιαφέρουσες απαντήσεις που έλαβα ξεχωρίζει η απάντηση της καλής μου φίλης (και συμπατριώτισσας μου) Αντωνίας Ορφανίδου γι 'αυτό την παραθέτω:
Σε μια εποχη παγκοσμιου ψευδους το να λες την αληθεια ειναι μια πραξη επαναστατικη ειχε πει ο Οργουελ..οποτε καταλαβαινεις πως και οι επαναστατες ειδος προς εξαφανηση....εγω παλι λεω υπαρχει και η αληθεια του ψεματος...ή το ψεμα της αληθειας..αλλα κι εκεινο το περιφημο της Κ.Γωγου"'Αν καμιά φορά με πιάσεις να λέω ψέματα– σταμάτα να σου πω –μη βιάζεται και με λες ψεύτρα....Eίναι τώρα που δεν μπορώ να ξεχωρίζω πια και μπερδεύω που σταματάει τ΄ όνειρο και που αρχίζει η αλήθεια...
..αλλα σε ποια κοινωνια περιμενεις ν ακουσεις αληθειες Κωστη;..δες και στην πολιτικη σκηνη τι γινεται...πως λεει;...χρειαζομαστε το παραθυμι μας τελικα...αλλιως δεν εξηγειται γιατι ο κοσμος ψηφιζει αυτους που ψηφιζει...ειχα διαβασει καποτε πως μπορει να γραψει κανεις ενα παραμυθι...Συμφωνα με τα γραφομενα του συγχρονου παραμυθα, ευκολο ειναι να γραψουμε ενα παραμυθι, αποδικνυοντας οτι στην ιστορια της κοκκινοσκουφιτσας κατοικουν μονο "ηλιθιοι".Τοσο η ανεγκεφαλη μαμα της , που στελνει το μικρο της κοριτσακι μονο του στο δασος-για να βρει τη γιαγια της-οσο και ο κακος λυκος που αντι να την φαει αμεσωςτης πιανει την κουβεντα και μετα πηγαινει στην επισης ανεγκεφαλη γιαγια της -που ανοιγει αμεσως την πορτα- αλλα και την ηλιθιοτητα της ιδιας της κοκκινοσκουφιτσας, που ως αλλος Αϊνστάιν καταλαβαινει αμεσως πως ειναι ο λυκος αυτος που την περιμενει στο σπιτακι του δασους...Η απολυτη απομυθοποιηση της κοκκινοσκουφιτσας ε;.. Και σκεφτομενη και αλλα παραμυθια που γνωριζουμε, ειδα οτι σε πολλα απο αυτα το ιδιο γινεται. Για παραδειγμα στον λυκο με τα 7 κατσικακια η μαμα κατσικα φερεται με εγκληματικο τροπο στα παιδια της, διοτι τα παραταει μονα τους μωρα και φευγει...ο δε λυκος παντα ειναι ο κακος της ιστοριας (παρ' οτι οι λυκοι ειναι ζωα που εχουν μεσα τους την αλληλεγγυη). Ακομη και στην ιστορια του Πινοκιο, ο ηρωας ειναι ενα αγορι με αποκλεινουσα συμπεριφορα που παραταει το σχολειο, μπλεκει με κακες παρεες και λεει τεραστεια ψεματα....Μας μεγάλωσαν με ψεματα...με παραμυθια για βασιλιαδες και πριγκηπες...και ισως τελικα αυτη να ειναι και η γεννεσιουργος αιτια πολλων δεινων που σημερα αντιμετωπιζουμε. Μας μαθανε να ακουμε και να πιστευουμε ακομη ψεματα...να ανεχομαστε εναν καποιο κοσμο ηλιθιων και μαλιστα να τους δινουμε και πρωταγωνιστικους ρολους....για να ρθω ομως στο ερωτημα σου και να μην φευγω κι απ το θεμα, οταν δεν λες ολη την αληθεια δεν σημαινει οτι λες παντα ψεματα..ενδεχομενως θελεις να προστατεψεις και τον αλλον...αυτα τα ολιγα

Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως δεν χρειάζομαι προστασία, κατά τα άλλα συμφωνώ με την Αντωνία!

Κώστας Αντωνιάδης 17 Ιουλίου 2014

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Μετά την κρίση

 

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου


«Κάποια στιγμή θα τελειώσει η κρίση, έτσι δεν είναι; Δεν πρόκειται να κρατήσει για πάντα» μου είπε η κόρη μου προσπαθώντας να αποκρούσει μια από τις συνήθεις γονεϊκές «επιθέσεις» εναντίον της για τη σημασία που έχουν τα γνωστικά εφόδια ώστε να επιβιώσει η γενιά της στην εργασιακή ζούγκλα. Η κόρη μου υπονοούσε ότι το τέλος της κρίσης, έστω κι αν κηρυχθεί σε μερικά χρόνια, θα σημάνει κατά κάποιον τρόπο επιστροφή στην προτέρα κατάσταση.
Η κόρη μου είναι 15, αλλά η ίδια ψευδαίσθηση επικρατεί σε ανθρώπους των 25, 35 ή 65 ετών. Επικρατεί, πάνω απ” όλα, στους ψεκασμούς αισιοδοξίας με τους οποίους βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη, ευτυχώς ανεπιτυχώς μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση, το μιντιακό καρτέλ, το λόμπι των μνημονιοφρόνων.
Σ” αυτή την αυταπάτη υπάρχει και ένας βαθμός αλήθειας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή η κρίση, όπως κι αν την ορίσει κανείς (χρηματοπιστωτική, κρίση δημοσίου χρέους, κρίση του ευρώ, κλασική κρίση του οικονομικού και επιχειρηματικού κύκλου), θα διανύσει την τροχιά της και θα επαναφέρει το «σύστημα» σε μια ισορροπία. Μπορεί από τη μια κρίση στην άλλη τα διαλείμματα ισορροπίας να είναι όλο και πιο σύντομα και ασταθή, πάντως υπάρχουν. Αν, για παράδειγμα, φέτος καταγραφεί έστω και μια απειροελάχιστη αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ και του χρόνου μια μεγαλύτερη, κι αν το «μπαζούκα» του Ντράγκι καταφέρει να «φουσκώσει» την ισχνή ανάκαμψη της Ευρωζώνης, οι νεοφιλελεύθεροι θεραπευτές του ευρωπαϊκού καπιταλισμού θα νομιμοποιούνται να κηρύξουν το «τέλος της κρίσης» και την αποκατάσταση ενός νέου «ενάρετου κύκλου» στην Ε.Ε. Τυπικά, αυτό θα τεκμηριωθεί όχι μόνο από τα μεγέθη του ΑΕΠ, αλλά και από μια άνθιση των επενδύσεων, ίσως και από μια αξιοσημείωτη αύξηση της απασχόλησης και μείωση της ανεργίας.
Αλλά όσο πιθανό είναι αυτό, άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι το τέλος της κρίσης θα συνοδευτεί από μια βαθιά, μόνιμη αλλαγή στις συνθήκες διαβίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και στους όρους εκμετάλλευσης των εργαζόμενων. Θα έλεγα της μισθωτής εργασίας, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορούμε να μιλούμε πια κυριολεκτικά γι” αυτήν, τουλάχιστον για ένα μεγάλο τμήμα νεοπληβείων που κατευθύνονται σε εργασιακές σχέσεις δουλικού τύπου.
Αυτό που μας διαφεύγει από την κρίση αυτή είναι πως τα βασικά μέσα «θεραπείας» που επιλέγονται από τις πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ δεν εξαντλούνται στην περίφημη «εσωτερική υποτίμηση» που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και αλλού, στη βαριά δόση λιτότητας που τσάκισε μισθούς, εισοδήματα, περιουσιακά στοιχεία και κρατικές δαπάνες. Ο πυρήνας της «θεραπείας» είναι η ιστορικών διαστάσεων αναδιάρθρωση των παραγωγικών και κοινωνικών σχέσεων που εκκολάπτεται στο νομικό κουκούλι της «μεταρρύθμισης».
Η «μεταρρύθμιση» δεν είναι άλλο παρά η θεσμική λιτότητα που διαδέχεται την εισοδηματική λιτότητα. Η μετεξέλιξη μιας δυσβάστακτης ποσότητας περικοπών σε μια νέα ποιότητα σχέσεων εκμετάλλευσης και ιδιοκτησίας. Ο τρόπος με τον οποίο η ρητορική τής ευρωπαϊκής ελίτ έχει μεταφέρει το βάρος της από την υπεράσπιση των περικοπών, οι οποίες επικρίνονται πλέον και ως αναποτελεσματικές, στον υπέρ «διαρθρωτικών αλλαγών» αγώνα εκφράζει τις βαθύτερες, στρατηγικές ανάγκες του κεφαλαίου για ένα μόνιμο θεσμικό περιβάλλον εκμηδένισης της εργασίας και της διαπραγματευτικής της ισχύος και ελεύθερης, φθηνής πρόσβασης σε κάθε ανθρώπινο, φυσικό ή κοινωνικό πόρο. Θα πρέπει κανείς να αντιληφθεί την ακατάσχετη φλυαρία υπέρ των «μεταρρυθμίσεων», που η ηγεσία Ε.Ε. και Ευρωζώνης ανέλαβε να επιβάλει με τον πιο ακραίο και ριζοσπαστικό τρόπο, σαν ακόμη μια φάση αυτού που το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» περιγράφει ως θεμελιώδες γνώρισμα της αστικής τάξης και της εποχής της: της συνεχούς επαναστατικοποίησης των μέσων και των σχέσεων παραγωγής, του αδιάκοπου κλονισμού των κοινωνικών σχέσεων. Βεβαίως, τα πράγματα εξελίσσονται με τρόπο ασύλληπτα πιο σύνθετο από αυτόν που μπορούσαν να προβλέψουν οι Μαρξ και Ένγκελς. Αλλά πρέπει να κατανοήσουμε πως η σπουδή της Google, για παράδειγμα, να χρηματοδοτήσει γενναιόδωρα ευρωπαϊκές start ups που θα αναπτύξουν επικερδείς τεχνολογικές καινοτομίες συμπληρώνεται ιδανικά από ένα θεσμικό πλαίσιο πλήρους ιδιωτικοποίησης της έρευνας στο πανεπιστήμιο, αλλά και από τη διαμόρφωση ενός νέου τύπου εργαζόμενου ο οποίος αγνοεί τι σημαίνει συλλογική σύμβαση, σταθερό ωράριο, προστασία από την απόλυση.
Η κρίση θα τελειώσει κάποια στιγμή, και ενδεχομένως τη γερμανική συνταγή της έκτακτης, τιμωρητικής λιτότητας θα τη διαδεχθεί η «αντι-λιτότητα» των Ρέντσι και Ολάντ, που προτείνουν να ανταμειφθεί με άφθονους «αναπτυξιακούς» πόρους η μόνιμη, θεσμική λιτότητα που επιβάλλεται σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο με τη μορφή των «μεταρρυθμίσεων». Αλλά όταν θα έχει ολοκληρωθεί κι αυτός ο κύκλος καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα είναι απλώς φτωχότεροι, αλλά γυμνοί από δικαιώματα, αντιστάσεις και συνείδηση του τι τους συμβαίνει.
Πηγή: Αυγή

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

«ΥΣΤΑΤΗ ΕΚΚΛΗΣΗ»



ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
«ΥΣΤΑΤΗ ΕΚΚΛΗΣΗ»
Αυτή είναι παραπάνω από μια οικονομική και καθεστωτική κρίση: είναι μια κρίση πολιτισμού
Οι Ευρωπαίοι πολίτες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, πιστεύουν ότι η σημερινή καταναλωτική κοινωνία μπορεί «να βελτιωθεί» (και πρέπει να το κάνει) στο μέλλον. Ταυτόχρονα, σημαντικό μέρος των κατοίκων του πλανήτη ελπίζουν ότι θα προσεγγίσουν τα δικά μας επίπεδα υλικής ευημερίας. Ωστόσο, το επίπεδο παραγωγής και κατανάλωσης επιτεύχθηκε μέσα από τη κατασπατάληση των φυσικών και ενεργειακών πόρων, και τη διάρρηξη των οικολογικών ισορροπιών της Γης.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κάτι νέο. Οι πιο διορατικοί ερευνητές και οι επιστήμονες εκπέμπουν στοιχειοθετημένα σήματα κινδύνου από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 του εικοστού αιώνα: αν συνεχιστούν οι παρούσες αναπτυξιακές τάσεις (στην οικονομία, στη δημογραφία, στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, στη παραγωγή ρύπων και στην αύξηση των ανισοτήτων)   το πιο πιθανό αποτέλεσμα για τον εικοστό πρώτο αιώνα είναι η πολιτισμική κατάρρευση.
Σήμερα πληθαίνουν οι ειδήσεις που δείχνουν ότι ο δρόμος της ανάπτυξης οδηγεί ήδη σε μια γενοκτονία σε αργή κίνηση. Η μείωση της διαθέσιμης φτηνής ενέργειας, τα καταστροφικά σενάρια   κλιματικής αλλαγής και οι γεωπολιτικές εντάσεις για τους φυσικούς πόρους δείχνουν ότι οι τάσεις προόδου του παρελθόντος γίνονται κομμάτια.
Μπροστά σε αυτή τη πρόκληση δεν αρκούν οι διακοσμητικοί εξορκισμοί  της αειφόρου ανάπτυξης, ούτε το απλό στοίχημα των οικολογικών τεχνολογιών, ούτε η υποτιθέμενη «πράσινη οικονομία» που καλύπτει την γενικευμένη εμπορευματοποίηση των φυσικών αγαθών και των οικοσυστημικών υπηρεσιών. Οι τεχνολογικές λύσεις, τόσο στην περιβαλλοντική κρίση όσο και στην ενεργειακή παρακμή, είναι ανεπαρκείς. Και επιπλέον, η οικολογική κρίση δεν είναι ένα επιμέρους ζήτημα αλλά είναι καθοριστικής σημασίας για όλες τις πτυχές της κοινωνίας: διατροφή, μεταφορές, βιομηχανία,  δόμηση, πολεμικές συγκρούσεις… Πρόκειται, σε τελική ανάλυση, για τη βάση ης οικονομίας μας και της ζωής μας.
Έχουμε παγιδευτεί μέσα στην ύπουλη δυναμική ενός πολιτισμού που δεν λειτουργεί αν δεν αναπτύσσεται, και που όταν αναπτύσσεται καταστρέφει τις φυσικές βάσεις που τον κάνουν να υπάρχει. Η τεχνολατρική και αγορολατρική κουλτούρα μας ξεχνάει ότι από καταγωγής μας, εξαρτιόμαστε από τα οικοσυστήματα και είμαστε αλληλοεξαρτημένοι.
Ο πλανήτης δεν μπορεί να στηρίξει την παραγωγιστική και καταναλωτική κοινωνία. Έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε ένα νέο πολιτισμό ικανό να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή σε ένα τεράστιο ανθρώπινο πληθυσμό (σήμερα, σε περισσότερους από 7.200 εκατομμύρια ανθρώπους), που συνεχίζει να αυξάνεται και κατοικεί σε ένα κόσμο με φθίνοντες πόρους. Να γιατί θα είναι απαραίτητο να γίνουν ριζικές αλλαγές στο τρόπο ζωής,  στις μορφές της παραγωγής, στο σχεδιασμό των πόλεων και στη χωροταξική οργάνωση: και πάνω  από όλα, στις αξίες που διέπουν όλα τα παραπάνω. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία που θα έχει για στόχο να επαναφέρει την ισορροπία με τη βιόσφαιρα, και που χρησιμοποιεί την έρευνα, την τεχνολογία, τον πολιτισμό, την οικονομία και την πολιτική για να προχωρήσει προς αυτή τη κατεύθυνση. Για να το πετύχουμε, μας χρειάζεται να κατορθώσουμε να ξεδιπλώσουμε όλη τη πολιτική φαντασία, την ηθική γενναιοδωρία  και την τεχνική δημιουργικότητά μας.
Όμως αυτός ο Μεγάλος Μετασχηματισμός αντιμετωπίζει δυο τιτάνια εμπόδια: την αδράνεια του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και τα συμφέροντα των προνομιούχων ομάδων. Για να αποφύγουμε το  χάος και τη βαρβαρότητα προς τις οποίες σήμερα κατευθυνόμαστε, έχουμε ανάγκη από μια βαθειά πολιτική ρήξη με την παρούσα ηγεμονία, και από μια οικονομία που έχει ως σκοπό την ικανοποίηση   των κοινωνικών αναγκών μέσα στα όρια που επιβάλει η βιόσφαιρα, και όχι η αύξηση του ιδιωτικού κέρδους.
Ευτυχώς, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι αντιδρούν στις απόπειρες των ελίτ να τους κάνουν να πληρώσουν τα σπασμένα. Σήμερα, στο Ισπανικό Κράτος, η αφύπνιση της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας που προκάλεσε το κίνημα 15Μ (των Αγανακτισμένων) από την Άνοιξη του 2011, κυοφορεί μια συντακτική διαδικασία που γεννάει δυνατότητες  για άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης.
Ωστόσο, είναι αποφασιστικής σημασίας να συνειδητοποιήσουν τα εναλλακτικά σχέδια τις συνέπειες που έχουν τα όρια της ανάπτυξης και να επεξεργαστούν πολύ πιο τολμηρές εναλλακτικές προτάσεις.  Η καθεστωτική και η οικονομική κρίση θα μπορέσουν να ξεπεραστούν μόνο αν ξεπεραστεί ταυτόχρονα και η οικολογική κρίση. Με αυτή την έννοια, δεν αρκούν οι πολιτικές που γυρνάνε πίσω στις συνταγές του κεϋνσιανού καπιταλισμού. Αυτές οι πολιτικές μας οδήγησαν, στις δεκαετίες που ακολούθησαν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σε ένα επεκτατικό κύκλο  που μας έφερε στο κατώφλι των ορίων του πλανήτη. Ένας νέος επεκτατικός κύκλος είναι ανέφικτος: δεν υπάρχουν η υλική βάση, ούτε ο οικολογικός χώρος και οι φυσικοί πόροι που θα μπορούσαν να τον στηρίξουν.
Ο εικοστός πρώτος αιώνας είναι ο πιο αποφασιστικός αιώνας της ιστορίας της ανθρωπότητας. Θα αποτελέσει μια μεγάλη δοκιμασία για όλους τους πολιτισμούς και τις κοινωνίες, καθώς και για το ανθρώπινο είδος στο σύνολό του. Μια δοκιμασία στην οποία θα κριθεί η συνέχιση της παρουσίας μας πάνω στη Γη και η δυνατότητα να αποκαλούμε «ανθρώπινη» τη ζωή που θα είμαστε ικανοί να οργανώσουμε στη συνέχεια.  Είμαστε αντιμέτωποι με την πρόκληση ενός μετασχηματισμού διαστάσεων ανάλογων με εκείνους των μεγάλων ιστορικών γεγονότων όπως η νεολιθική επανάσταση ή η βιομηχανική επανάσταση.
Προσοχή: το παράθυρο της ευκαιρίας κλείνει.  Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν στο κόσμο πολλά κινήματα αντίστασης υπέρ της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης (η οργάνωση Global Witness κατέγραψε σχεδόν χίλιους περιβαλλοντολόγους που σκοτώθηκαν  στα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ αγωνίζονταν ενάντια σε εξορυκτικά και πετρελαϊκά σχέδια, ή υπερασπίζονταν τη γη και τα νερά τους). Όμως, τουλάχιστον έχουμε χρόνο για να οργανώσουμε μια πλατιά και σφαιρική συζήτηση για τα όρια της ανάπτυξης, και για να δημιουργήσουμε δημοκρατικά οικολογικές και ενεργειακές εναλλακτικές  ικανές να είναι σοβαρές και βιώσιμες. Θα πρέπει να είμαστε ικανοί να συσπειρώσουμε μεγάλες πλειοψηφίες για μιαν αλλαγή οικονομικού, ενεργειακού, κοινωνικού και πολιτισμικού μοντέλου. Πέρα από το ότι πολεμάει τις αδικίες που οφείλονται στην άσκηση της εξουσίας και στη συσσώρευση του πλούτου, μιλάμε για ένα μοντέλο που αναγνωρίζει την πραγματικότητα, κάνει ειρήνη με τη φύση  και κάνει δυνατή την ευζωία μέσα στα οικολογικά  όρια της Γης.
*Επιμέλεια Μετάφρασης: Γιώργος Μητραλιάς, Πηγή: www.contra-xreos.gr
Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Για την υπόθεση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς

 
                                                                                                             

Αθήνα 6 Ιουλίου 2014 

Οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα πριν και μετά τις πρόσφατες εκλογές, αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές, δημιουργούν αναγκαστικά μια ευκρινή διαχωριστική γραμμή για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς με κύρια οργανωμένη έκφραση τον ΣΥΡΙΖΑ και εκείνες τις δυνάμεις που ενσωματώνουν την αναπόσπαστα δεμένη με την διαχρονική άσκηση της εξουσίας οικονομική ολιγαρχία, τον πολιτικό καιροσκοπισμό, τον αυταρχισμό και εν τέλει την πολιτική, κοινωνική και θρησκευτική ελίτ. 
Η συσπείρωση αυτών των ελίτ οργανώνεται πάνω στην στρατηγική της υπέρβασης αριστερής – δεξιάς πολιτικής, υπέρ ενός πατριωτικού και καταφανώς ανιστόρητου εθνικού λόγου, σε τελευταία ανάλυση υπέρ μιας οργανωμένης συστημικής υπέρβασης που θα επιτρέψει την ιστορική συνάντηση με την αριστερά με δικαιολογητική βάση την ανάταξη της χώρας σε ένα κρίσιμο μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.
Βέβαια, η ιστορία της κομμουνιστικής και ανανεωτικής αριστεράς με την στρατηγική των ρήξεων και της μάχης των ¨θέσεων¨ έχει γεννήσει πολλά και στέρεα παραδείγματα νίκης και ιδεολογικής κυριαρχίας, εκεί και όταν, δεν θεώρησε ότι ο πολιτικός ¨ορθολογισμός¨ καθίσταται ιστορικό καθήκον σε βάρος του στρατηγικού στόχου της ανατροπής. Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, η ίδια η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές του 2012 που τον κατέστησε το αριστερό κόμμα με την υψηλότερη κοινωνική αποδοχή στην ιστορία των εκλογών στην χώρα, είναι ένα σημαντικό παράδειγμα για την ενδυνάμωση αυτής της θέσης.
Οι ¨δημοκρατικές παρενθέσεις¨ με συμμετοχή των αριστερών δυνάμεων έχουν καταστεί μοιραία καρπός υποστολής του ιστορικού ρόλου της ριζοσπαστικής αριστεράς και έχουν δημιουργήσει τις συνθήκες για την διάλυση των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων.
Στο πλαίσιο αυτό και θεωρώντας ότι η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για την ¨νέα εποχή¨ επισκιάζεται από τα ¨νέα καθήκοντα¨ εκτιμούμε ότι υπάρχει τεράστια ανάγκη να επανατοποθετήσουμε στην οργανωμένη πολιτική δράση μας, την αγωνία και τον λόγο για το αύριο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Επείγει να εμβαθύνουμε τις πολιτικές μας και την δράση μας διεκδικώντας όμως ως όρο να ανατραπούν οι προσπάθειες που επιδιώκουν να οριστικοποιηθούν οι νέες ισορροπίες με πολιτικά πρόσωπα και σχήματα που αλλοιώνουν και καταστρέφουν τις πολιτικές και κοινοβουλευτικές καταβολές του πολιτικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκτιμούμε τέλος και πιθανή μετάλλαξη της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ που θα προκύψει από τις εθνικές εκλογές, όποτε αυτές επισυμβούν. 
Παλιοί ¨Ρηγάδες¨ και ανένταχτοι εντός ή και εκτός Σύριζα συναντιόμαστε, συντονιζόμαστε, αγωνιζόμαστε ΞΑΝΑ ΜΑΖΙ … η υπόθεση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι πολύ μεγάλη ευθύνη για να την παρακολουθήσουμε απλά ως θεατές.
Πρωτοβουλία ¨ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ¨ . . . γιατί όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά.