Translate

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Για ποια οικολογία παλεύουμε;


της Σοφίας Βασιλειάδου *

Το αποφασιστικό στοιχείο της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στον οικολογικό χώρο, είναι να διαλύσει την ανατρεπτική δύναμη της οικολογικής κριτικής και ταυτόχρονα να περάσει τη θέση ότι η προστασία του περιβάλλοντος θα μπορούσε να γίνει η ατμομηχανή για «ένα νέο εκσυγχρονισμό της καπιταλιστικής οικονομίας».
Ενώ τα οικονομικά συμφέροντα πολυεθνικών βιομηχανικών κολοσσών επιβάλλουν την ολοένα και με ταχύτερους ρυθμούς εφαρμογή νέων τεχνικών παραγωγής χωρίς καμία προηγούμενη αξιολόγηση των οικολογικών τους συνεπειών, ο καπιταλισμός δείχνει  να ενδιαφέρεται για την προστασία του περιβάλλοντος. Μήπως όμως η θεραπεία είναι πιο επικίνδυνη από την ασθένεια;. Γιατί η προσπάθεια να ενσωματωθεί το φυσικό περιβάλλον στο υπάρχον σήμερα σύστημα αγοράς, χωρίς μια ριζική τροποποίηση του τελευταίου, οδηγεί  σε μια νέα αυτοκρατορία της οικονομίας σε βάρος της οικολογίας.

         Αναπτύσσεται, στην εποχή μας, μια οικονομική προσέγγιση του περιβάλλοντος που  στόχο έχει να το μετατρέψει σε εμπόρευμα (αγοραίο αγαθό).
Οι πολυεθνικές εισχωρούν στους κρατικούς μηχανισμούς αναλαμβάνοντας την διαχείριση των φυσικών πόρων. Επιλέγονται διεθνώς οι ρύποι που είναι εμπορεύσιμοι και στήνεται μια ολόκληρη βιομηχανία αντιρύπανσης ή πώλησης ρύπων
Είμαστε υπέρ των ήπιων μορφών ενέργειας και πολύ σωστά. Eχουμε όμως διερευνήσει και καταγγείλει ποιοι στηρίζουν και προωθούν αυτή τη στιγμή τις ήπιες μορφές ενέργειας; Τράπεζες , οικονομικά εύρωστες επιχειρήσεις, πολυεθνικές που στη συνέχεια,  πουλάνε πανάκριβα το παραγόμενο ρεύμα στην κάθε  ΔΕΗ.  Περιοριζόμαστε σε διαχειριστικές προτάσεις με δεδομένο το υπάρχον σύστημα, ή μήπως όμως ταυτόχρονα χρειάζεται μια μάχη ανατροπής του προβλήματος στη ρίζα του;
Μια αριστερή στρατηγική απέναντι στα περιβαλλοντικά θέματα είναι και επείγουσα και αναγκαία!
Η διάσταση ανάμεσα στις κοινωνικές ανάγκες και στο σεβασμό του περιβάλλοντος αποδυναμώνει και την κοινωνική και τη περιβαλλοντική μάχη. Σε μια εναλλακτική πρόταση έχει θέση και μια διαφορετική πρόταση διαχείρισης των περιβαλλοντικών προβλημάτων ενάντια στο υπερκέρδος του κεφαλαίου  και υπέρ της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, κοινωνικο-περιβαλλοντικού προσανατολισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να ενσωματώσει την αριστερή περιβαλλοντική διάσταση  στις προγραμματικές του προτάσεις σε όλες τις θεματικές:  υγεία, παιδεία, ανάπτυξη, γεωργία κλπ

Τι σημαίνει ιδιωτικοποίηση στη διαχείριση του νερού και των σκουπιδιών
Το 1/6 του πληθυσμού της γης δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό.
 6000 παιδιά πεθαίνουν καθημερινά από αρρώστιες που προκαλούνται από   την έλλειψη καθαρού  νερού και συνθηκών υγιεινής.
Ο ι χώρες του τρίτου κόσμου προκειμένου να πετύχουν δάνεια δεσμεύονται απέναντι στην παγκόσμια τράπεζα και το διεθνές νομισματικό ταμείο, να εκχωρήσουν την διαχείριση του νερού, βλέπε την εκμετάλλευση των πηγών τους, σε ιδιωτικές εταιρείες (ιδιωτικοποίηση του νερού).Έτσι το νερό από κοινωνικό αγαθό το οποίο δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι  ( ΟΗΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, ) μετατρέπεται σε εμπόρευμα.  Πολυεθνικές με τις θυγατρικές τους, ελέγχουν τα 80% της αγοράς πόσιμου νερού παγκοσμίως.
Το  ίδιο επιδιώκει και η κυβέρνηση Σαμαρά (απόπειρα ιδιωτικοποίησης  ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ)
Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί το νερό κοινωνικό αγαθό που μόνο ένας δημόσιος φορέας μπορεί να το διαχειρίζεται με βασικό  στόχο το κοινωνικό όφελος και σε καμιά περίπτωση τα κέρδη των πολυεθνικών. Γιαυτό και τα μέλη του συμμετείχαν ενεργά στο κινημα ενάνται στην ιδιωτικοποίηση του νερού (βλέπε ΕΥΑΘ στη  Θεσσαλονίκη))

Ταξίδι στη Γερμάνια με όλα τα έξοδα πληρωμένα για ένα εργοστάσιο καυσης σκουπιδιών!
Αυτό για να πειστείτε ποσό ιδανικά λειτουργούν τα εργοστάσια καύσης σκουπιδιών γερμανικών προδιαγραφών και ποσό εύκολα λύνουν όλα τα προβλήματα.  Και αν εμπλέκεστε σε κάποιο ΦΟΣΔΑ μην ανησυχείτε για τις  διαδικασίες. Γερμανική εταιρεία αναλαμβάνει όλες τις διεκπεραιώσεις, προσφορές , ακόμη και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Σας καταθέτει προτάσεις στα μετρά σας !
Αυτά ειπώθηκαν από Γερμανούς ομιλητές σε συνέδριο  για τη διαχείριση των απορριμμάτων που πραγματοποιήθηκε  στα πλαίσια του πρωτοκόλλου συνεργασίας της Ελληνικής και Γερμανικής αυτοδιοίκησης( θυμήσου Φουχτελ) με φιλοξενούντα τον Δήμο  Θεσσαλονίκης και πρωτοβουλία της ΠΕΔ ΚΜ (περιφερειακή ένωση δήμων Κεντρικής Μακεδονίας).

Αυτή  η λύση παρουσιάστηκε σαν η μοναδική που συνδυάζει προστασία περιβάλλοντος και οικονομία. Προστασία περιβάλλοντος με τη χρήση πανάκριβων φίλτρων που καλύπτουν το μισό της δαπάνης λειτουργιάς του εργοστάσιου  και οικονομία με χρέωση στον κάθε πολίτη από 90 ως 150 ευρώ/τόνο όταν αυτή τη στιγμή η χρέωση στη κεντρική Μακεδονία είναι 22 ε/τόνο και θα φτάσει  λόγω πρόστιμων ΕΕ σε 57 ε/τόνο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δική του εναλλακτική πρόταση    με κύριο στόχο τη μείωση στην πηγή, την τοπική κομποστοποίηση, την αποτελεσματικότερη ανακύκλωση  και τη διαχείριση των υπολειμμάτων σε επίπεδο Δήμου. Για τους μεγάλους δήμους ή συνολο δήμων προβλέπονται συμπληρωματικές υποδομές που όλες όμως αποβλέπουν σε μια ήπια διαχείριση , φιλική στο περιβάλλον και οικονομικά αποδεκτή για τους πολίτες.
                                                                    

Βασιλειάδου Σοφία, Υπ. Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Β Θεσσαλονίκης 

ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΛΑΪΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ


του Θεόδωρου Ζδούκου *

Μπροστά στην πιο κρίσιμη εκλογική μάχη της μεταπολίτευσης, πρέπει να θυμηθούμε ότι αυτά που έχουμε υποστεί την τελευταία 4ετία της μνημονιακής βαρβαρότητας (απώλεια εισοδήματος και αξιοπρέπειας, ανεργία, φτώχεια, ένταση της κρατικής και εργοδοτικής τρομοκρατίας, ενίσχυση της εργασιακής εκμετάλλευσης των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα , διάλυση του δημόσιου σχολείου ,καταστολή των αγώνων εργαζομένων και νεολαίας, ξεπούλημα και ιδιωτικοποίηση καθετί δημόσιου και τόσα άλλα) δεν άλλαξαν απλώς επώδυνα την καθημερινότητα μας. Υπήρξε μια πτυχή της μνημονιακής διακυβέρνησης η οποία κόστισε και εξακολουθεί να κοστίζει άμεσα σε ανθρώπινες ζωές και αναπηρίες και δεν τονίζεται όσο της αναλογεί : η διάλυση του δημόσιου συστήματος περίθαλψης και πρόνοιας, ταυτόχρονα με τον αποκλεισμό των ανασφάλιστων από την πρόσβαση σε αυτό και η περαιτέρω εμπορευματοποίηση του εναπομείναντος ΕΣΥ και για τους ασφαλισμένους. 

Το μέγεθος της ανθρώπινης τραγωδίας δεν μπορεί να αποδοθεί πλήρως μόνο από τις στατιστικές (αυτοκτονίες , αύξηση νοσηρότητας και θνησιμότητας κλπ), ούτε καν από την εμπειρία των κοινωνικών ιατρείων που σήκωσαν σημαντικό βάρος της υποδοχής και ανακούφισης των θεσμικά αποκλεισμένων και πολλές φορές ταπεινωμένων συμπολιτών μας. 
Υπάρχει ένα τμήμα αρρώστων που στα χρόνια της κρίσης δεν καταγράφηκαν πουθενά , γιατί απαξιωμένοι, απελπισμένοι και φοβισμένοι δεν προσήλθαν σε καμιά υπηρεσία , ακόμα και σε απόλυτη ανάγκη, γιατί δεν μπορούσαν να μετακινηθούν η δεν ήξεραν πού να ζητήσουν βοήθεια. 

Για όλο αυτό τον κόσμο η ύπαρξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που θα επανασυγκροτήσει ένα αληθινό Λαϊκό Σύστημα Υγείας εντελώς δωρεάν, ολοκληρωμένο και ποιοτικό για όλους και όλες χωρίς εξαιρέσεις, είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου. 
Η αυριανή δική μας κυβέρνηση , για να σταθεί στο ύψος των καιρών και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες , αλλά πάνω απ’ όλα στις απόλυτα ανελαστικές υγειονομικές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, δεν αρκεί να άρει τους ποικίλους θεσμικούς και γραφειοκρατικούς αποκλεισμούς για τους φτωχούς και τις κάθε τύπου πληρωμές και χαράτσια για τους προσερχόμενους, αλλά να υλοποιήσει το ταχύτερο δυνατό όλο το πρόγραμμα που επεξεργάστηκε το τμήμα υγείας και συμφωνήθηκε στις 4 πανελλαδικές συνδιασκέψεις. 

Το πρόγραμμα αυτό περιγράφει αρκετά αναλυτικά τι πρέπει να γίνει τόσο στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας ( με την δημιουργία και πλήρη στελέχωση των ιατρείων γειτονιάς και των ΚΥ 24ωρης λειτουργίας σε όλες τις αστικές περιοχές, καθώς και της αναζωογόνησης των υπαρκτών , αλλά διαλυμένων, στις αγροτικές και ημιαστικές ) όσο και στην νοσοκομειακή περίθαλψη , το ΕΚΑΒ , την ψυχική υγεία , τις εξαρτήσεις από ουσίες, την οδοντιατρική περίθαλψη και τέλος τον πολύ σημαντικό τομέα της αποκατάστασης (αντιμετώπιση δυσλειτουργιών και αναπηριών από τροχαία, εγκεφαλικά , νευρολογικά κλπ νοσήματα), όπου να θυμίσω ότι υπάρχουν μόνο ιδιωτικά κέντρα και σχεδόν τίποτα δημόσιο –κρατικό. 

Θα χρειαστούν: α) μαζικές προσλήψεις υγειονομικών όλων των ειδικοτήτων (στοχευμένες και με προτεραιότητες, αλλά σαφώς με μονιμότητα και πλήρη και αποκλειστική απασχόληση), β) διοικητική αναδιάρθρωση που να προωθεί τον πραγματικό κοινωνικό έλεγχο και την λογοδοσία στους ασθενείς και γ) η δημιουργία ενός εργασιακού κλίματος και περιβάλλοντος μέσα στο νέο ΕΣΥ που θα προάγει την προστασία της υγείας των ίδιων των εργαζομένων του, ταυτόχρονα με την ανιδιοτελή και στρατευμένη συμπεριφορά απέναντι στους προσερχόμενους, ντόπιους και μετανάστες.

* υποψήφιος με το ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Θεσ/νικης.

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Λίγο πριν την κάλπη, του Χ.Γεωργούλα


Λίγες μέρες πριν στηθούν  οι κάλπες, από τις οποίες, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η ριζοσπαστική αριστερά θα βγει νικήτρια και θα διεκδικήσει την κυβέρνηση, οι πιο πολλοί σκεφτόμαστε όλους αυτούς, τις χιλιάδες αγωνιστές της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, που συνέβαλαν σ’ αυτό το "θαύμα": της ανατροπής των συσχετισμών και της διάνοιξης μιας προοπτικής, που πριν λίγα χρόνια φάνταζε ουτοπική.
Στο μυαλό μου, ωστόσο, έρχονται και όλοι εκείνοι που  (μαζί με τις νοοτροπίες τους) επί χρόνια, και παρά τα εξόφθαλμα σημάδια, αδυνατούσαν να αντιληφθούν τη δυναμική που διαμόρφωνε το ενωτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς. Εκείνοι που επί χρόνια δίσταζαν ακόμα και να προφέρουν το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και έμοιαζαν σίγουροι στην ασφάλεια του μικρού ή λιγότερο μικρού μαγαζιού τους και δίσταζαν επί χρόνια να "παραχωρήσουν" την ιδιότητα του μέλους και το δικαίωμα της αποφασιστικής ψήφου στους φυσικούς "ιδιοκτήτες" του ΣΥΡΙΖΑ: τις δεκάδες χιλιάδες αγωνιστών, που αναγέννησαν από την τέφρα της την πολυδιασπασμένη αριστερά.

 Δεν αποτελούν παρελθόν

 Δεν τους θυμάμαι από «επαγγελματική» διαστροφή, αλλά γιατί μερικούς από αυτούς τους βρίσκουμε ακόμα μπροστά μας, κάθε φορά που στον ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις. Τους συναντούμε στα ηγετικά κλιμάκια έτοιμους να εμποδίσουν τα συλλογικά όργανα να αναλάβουν τις ευθύνες τους, από φόβο μήπως πάρουν λανθασμένες αποφάσεις. Τους βλέπουμε και τώρα να αδυνατούν να εννοήσουν πώς και πού γεννιέται το λαικό  ρεύμα της ανατροπής, πώς και πούδιαμορφώνεται η δυναμική της αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Στη σκέψη τους οι διεργασίες αυτές δεν γίνονται αντικείμενο μελέτης, γίνονται πρόξενοι ρηχών διαπιστώσεων στην προοπτική βαθυστόχαστων τακτικισμών. Η ειρωνεία είναι ότι τους ακούς καμιά φορά να κατηγορούν άλλους συντρόφους τους ότι έχουν μείνει στην εποχή και τη νοοτροπία του 4%, κι ας μην έχουν εξηγήσει στον εαυτό τους πώς φτάσαμε να αγγίζουμε το 40%, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών.
Πρόκειται για συντρόφους που δεν φαίνεται να διδάσκονται απ΄ την πείρα τους. Και γι’ αυτό, λόγω της αρνητικής επιρροής τους, δυσκολεύουν  την πολιτική συγκρότηση και την ωρίμανση των δημοκρατικά εκλεγμένων συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί με αυτογνωσία και μετριοφροσύνη να αφήσουν χώρο να ανασάνει η νεογέννητη συλλογική δημοκρατική διαδικασία, συμπεριφέρονται ως αναντικατάστατοι. Αν είχαν εκθέσει τον εαυτό  τους στη βάσανο της αυτοκριτικής, θα γνώριζαν ίσως  γιατί συχνά έχουν πέσει έξω. Και δεν θα εξακολουθούσαν να συμβουλεύουν τους πάντες. Ή να χαρακτηρίζουν βαρίδια τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όταν δεν συμφωνούν μαζί τους, ενώ αυτές είναι που αποτελούν αιτία της ύπαρξης όλων μας.

Διδακτική η επιλογή υποψηφίων

 Όλα αυτά τα αρνητικά αποτελούν σημαντικά μειονεκτήματα για κάθε κόμμα. Είναι, όμως, επικίνδυνες αδυναμίες για ένα κόμμα στα πρόθυρα της κυβέρνησης. Ιδίως για ένα κόμμα της αριστεράς, που θα βρει στο δρόμο του σοβαρότατα εμπόδια, τα οποία πρέπει με επιτυχία να άρει.
Δεν πρόκειται για ανυπόστατους φόβους. Η πολύ νωπή εμπειρία από το Διαρκές Συνέδριο και τη διαδικασία επιλογής των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ για τις επικείμενες εκλογές δεν αφήνει περιθώρια για επιπόλαιες εκτιμήσεις. Ξοδεύτηκε τόση φαιά ουσία και τόσο από ακριβοπληρωμένο κύρος της αριστεράς, για να βρεθούν τα πρόσωπα εκείνα, τα οποία θα σηματοδοτούσαν υποτίθεται τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και την αυξημένη δυνατότητα πρόσβασής του σε τμήματα του εκλογικού σώματος όχι και τόσο γνώριμα για την αριστερά μέχρι πρότινος.
 Όσοι μας έβαλαν να ξοδεύουμε φαιά ουσία και συλλογική αξιοπρέπεια γι’ αυτό το ασήμαντο πολιτικό μέσο για την επιδίωξη ενός σημαντικού πολιτικά στόχου, δεν είχαν, αλήθεια, μελετήσει τα ευρήματα που δείχνουν σαφέστατα ότι οι προσβάσεις σ’ αυτά τα "άγνωστα" εδάφη είχαν ανοίξει διάπλατα, πολύ πριν ακουστούν στις παραπολιτικές στήλες τα όποια ονόματα; Δεν είχαν αντιληφθεί ότι τις είχαν ανοιξει οι ριζοσπαστικές προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, η αγωνιστική συνέπειά του, η ελκτική δύναμη των αξιών της ενωτικής αριστεράς, το παράδειγμα των ανιδιοτελών αγωνιστών της, όλων των αφετηριών, των ακτιβιστών των κινημάτων, που ενίσχυε την πειστικότητα της υπόσχεσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να αποδείξει πως δεν είναι μία από τα ίδια; Ποιο πρόσωπο, ποιο όνομα από την αποθήκη του πολιτικού προσωπικού θα μπορούσε να είναι ισχυρότερο επιχείρημα από όλα αυτά, που συνθέτουν τη θετική εικόνα μιας νέας, ριζοσπαστικής, ενωτικής, ανανεωμένης αλλά όχι αγνώριστης αριστεράς;

Ποιο μέλλον  θέλουμε για τον ΣΥΡΙΖΑ;

 Ίσως δεν είναι ζήτημα γνώσεων και αναλυτικής ικανότητας. Μάλλον πρόκειται για ζήτημα αντιλήψεων. Είναι θέμα πως μπορείς να διανοηθείς το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορέσεις να αντιληφθείς ότι τα νέα κρασιά θέλουν νέους ασκούς; Διότι   η κοινωνία και οι αλλαγές μέσα σ’ αυτήν (και η πολιτική και οι ανατροπές στο εσωτερικό της) δεν είναι μια δεδομένη ποσότητα υγρών που μεταγγίζεται κάθε τόσο σε δεδομένα λίγο πολύ δοχεία, ώστε να χρειάζεται μόνο να βρεις τους κατάλληλους υποδοχείς που θα συλλέξουν τις πολύτιμες διαρροές. Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ και η αναγεννητική δράση του λειτουργεί σαν καταλύτης που αλλάζει  τα πάντα: υλικά και υποδοχείς.
Θα μπορούσαμε να στοιχηματίσουμε ότι η συγκομιδή ψήφων στις κάλπες δεν θα επηρεαστεί από δήθεν μεγαλεπήβολες κινήσεις αυτού του τύπου. Οι δημοσκόποι μάς παρέχουν ήδη όλα τα στοιχεία, ώστε να μπορούμε να συγκρίνουμε τα πάγια σεχδόν δημοσκοπικά δεδομένα με τους αριθμούς που θα βγάλει σε λίγες μέρες η κάλπη. Αν η πρόβλεψη αυτή επαληθευτεί, θα τολμήσει κανείς να προβεί σε αυτοκριτική; Ή, έστω, να αποβάλει έμμονες ιδέες και πρακτικές; Αναρωτιέμαι...

 Μπροστά στην κάλπη

 Όλα αυτά τα ερωτηματικά, σαν σε ένα δωμάτιο με την Αλίκη της χώρας των θαυμάτων, παίρνουν απειλητικές διαστάσεις μόλις τοποθετηθούν στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει από τώρα να οικοδομεί τις δημοκρατικές συλλογικές δομές και λειτουργίες που θα του επιτρέπουν να ελαχιστοποιεί λάθη και να πολλαπλασιάζει λαϊκά οφέλη από την κυβερνητική δράση των στελεχών του. Να καλλιεργούνται εμπειρίες, νοοτροπίες και ικανότητες στα ηγετικά κλιμάκια, τέτοιες που να αποτρέπουν οποιαδήποτε πιθανότητα διάψευσης των ψηφοφόρων που έκαναν το άλμα και τόλμησαν και αποφάσισαν να ψηφίσουν αριστερά, παρά τη λυσσαλέα πίεση.
Συλλογιέται κανείς ότι ήττα της κυβέρνησης και της πολιτικής που καταστρέφει την κοινωνία και τις ζωές των ανθρώπων είναι τρομακτικά μεγάλη ανατροπή. Όμως, αρκεί αυτός ο συλλογισμός για να μειώσει το αίσθημα ιστορικής ευθύνης και να μας απαλλάξει από το βάρος αρνητικών εμπειριών; Και, άνω απ’ όλα, να μας αποτρέψει από το να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά, για να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων; Ελπίζω ότι, ως τις 25 Ιανουαρίου, θα βρει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τρόπους να προκαλέσει σε όλους μας τη σωστή απάντηση.

Χ.Γεωργούλας