Translate

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Ο Φοίβος χωρίς φόβο για το Νίκο Ρωμανό



Έτσι είναι αυτά. Άλλοι τραγουδοποιοί είναι εξαφανισμένοι. Άλλοι έχουν άγχος για τα παγκάκια. Κι άλλοι, όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, μιλούν με θερμά λόγια για τα εξεγερμένα παιδιά.
«Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μερικοί μη εξεγερμένοι κοιμούνται για μεσημέρι. Κι ονειρεύονται ένα κράτος που θα δείξει επιτέλους ότι είναι προστάτης τους σκοτώνοντας έναν που έχει εξεγερθεί.
Αν σκοτωθεί, λέν μέσα στο όνειρο, το κράτος θα μπορεί πια να μας προστατέψει ολοκληρωτικά , χωρίς αντιρρήσεις, κι εμάς μαζί μ’ αυτούς που προστάτευε πάντα: τους μεγαλεμπόρους ναρκωτικών, τους μεγάλους παρανομούντες που μπορούν να εκβιάζουν με αποκαλύψεις , τα όργανα του Νόμου, της Τάξης που διαφθείρονται ή και δολοφονούν, όσους γεννήθηκαν μετά και μέσα από την παρακμή του.
Και τότε –ναι!- θα έχουμε ένα δυνατό Κράτος. Και θα τρέχουμε σε κάτι λειβάδια με ωραίες μουσικές και θα αισθάνονται κι εμάς λίγο προστατευμένες οι ψυχούλες μας. Και τα σωματάκια μας. Και τα εβένινα, στιλπνά πληκτρολογιάκια μας».

Από την Εφημερίδα των Συντακτών

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Δύο γαϊδάρων άχυρα δεν μπόρει να μοιράσει η Περιφέρεια!


Κοντεύουν 3 μήνες από την έναρξη της σχολικής χρονιάς και η μεταφορά των μαθητών του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης δεν έχει λυθεί! Γιατί; Επειδή απλά στην Περιφέρεια δεν ξέρουν να μετράνε (ούτε) με τα δάχτυλα του ενός χεριού!

Παραθέτω το Δελτίο Τύπου του Συλλόγου Γονέων του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης χωρίς σχόλια (περιττεύουν!) :

"Δελτίο Τύπου
Μέχρι τη Δευτέρα, 24/11, 88 μαθητές του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης δεν είχαν πρόσβαση σε μισθωμένα λεωφορεία που θα τους μετέφεραν από και προς το Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης επειδή ο πρόχειρος διαγωνισμός της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας είχε προβλέψει μόνον 6 δρομολόγια ενώ χρειάζονταν 8. Τα δύο επιπλέον δρομολόγια ξεκίνησαν εχθές.
Αλλά προέκυψε καινούργιο πρόβλημα. Την προηγούμενη Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου, το ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης ανέστειλε τη λειτουργία των δρομολογίων που εξυπηρετούν παιδιά από Φίλυρο μέχρι και Πανόραμα και από Άγιο Ιωάννη μέχρι και Καλαμαριά προς το Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Αυτό σημαίνει ότι αυτή τη στιγμή 92 (ενενήντα δύο) παιδιά δυσκολεύονται να φθάσουν στο σχολείο.
Ο λόγος; Τα αρχικά δρομολόγια τροποποιήθηκαν, οι χιλιομετρικές αποστάσεις μεταβλήθηκαν κι αυτό οδήγησε στην μείωση των προβλεπόμενων αποζημιώσεων για τον ανάδοχο
Πάρα πολλοί γονείς αδυνατούν να μεταφέρουν τα παιδιά τους με το αυτοκίνητό τους.  Αποτέλεσμα; Ανήλικοι μαθητές, ακόμα και της Α' Γυμνασίου, αναγκάζονται, πριν ξημερώσει,  να μετακινούνται με τη δημόσια συγκοινωνία με ότι αυτό συνεπάγεται. Απίστευτα μεγάλο χρόνο και κίνδυνο ατυχήματος επειδή πρέπει ν' αλλάξουν τουλάχιστον δύο φορές λεωφορεία.
Και λόγω του διευρυμένου ωραρίου του σχολείου, φθάνουν πίσω στο σπίτι αφού έχει νυχτώσει.
Ερωτάται η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας:
Τι σκοπεύει να κάνει;
Αν χρειασθεί να διατεθούν αυτά τα δρομολόγια με καινούργια απ' ευθείας διαπραγμάτευση, πότε πρόκειται να γίνει αυτό;
Αλλά όλα αυτά τα παιδιά δικαιούνται δωρεάν μεταφορά ακόμα και με την προβληματική ΚΥΑ 24001/2013.
Σήμερα είναι 25 Νοεμβρίου. Δεν πρέπει ε π ι τ έ λ ο υ ς  να λυθεί το πρόβλημα με τη μεταφορά μαθητών του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης;"




Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Περιουσία του λαού είναι τα παιδιά



Του Νίκου Σκοπλάκη

Μέσα στον κατασταλτικό χαμό, πετάχτηκε και το γελοίο μπερλουσκονοειδές υποκείμενο από το «Ποτάμι» των καμένων νεοσυντηρητικών να πλειοδοτήσει με νόημα στους σχεδιασμούς της κυβερνώσας ακροδεξιάς. Το γελοίο μπερλουσκονοειδές θέλει να κατεβεί ο εορτασμός του Πολυτεχνείου «από τη σκηνή», μπερδεύοντας την όσο ποτέ επίκαιρη μνήμη των αγώνων για δημοκρατία και κοινωνική χειραφέτηση με το παλκοσένικο του Ράμφου και των διαπλοκοθρεμμένων υποστηρικτών του. Το Πολυτεχνείο επιστρέφει φέτος όχι ως εκδήλωση αγαλλίασης και ελευθερίας, αλλά ως κοινωνικοπολιτικό σήμα ύψιστου κινδύνου, ιστορικό προϊόν ανάγκης και αναγκαιότητας.
Οι ξυλοδαρμένες φοιτήτριες, οι φοιτητές με τα ανοιγμένα κεφάλια, όσοι και όσες διαδήλωναν σήμερα από το πρωί για τα αυτονόητα που καταργούνται στο «μεταρρυθμιστικά» προ-ιστορικό 2014, ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει κοινωνικοπολιτικό σήμα ύψιστου κινδύνου, έχουν μετρήσει ήδη πάνω στο σώμα τους και μέσα στις ζωές τους τη μνήμη, τόσο βαθιά, ώστε αποτελεί ξετσίπωτη ύβρη να θέτει το μέτρο στην ανάγκη και την αναγκαιότητα της ιστορίας τους κάθε δουλική, αρπακτική, ψοφοδεής αντιπολιτική αμοιβάδα με τα εργαλεία της αβυσσαλέας συνενοχής της.
Εδώ, υπάρχει κι ένα κοινωνικοπολιτικό μήνυμα ύψιστου κινδύνου και για την Αριστερά: για κανέναν τακτικό (ή άτακτο) λόγο, οποιοιδήποτε απόκοτοι αρριβίστες, «υπεύθυνοι» με διπλές καζάκες και «χρήσιμοι» πολιτικάντηδες κράτησαν στα βρώμικα χέρια τους την πορεία που μας οδήγησε από το ιστορικό 1974 στο προ-ιστορικό 2014, στο υβρίδιο Λοβέρδου, Ζουρνατζή και Θάτσερ, δεν μπορούν να θεωρούνται ασταθώς ή ευσταθώς συνομιλητές σε οποιοδήποτε επίπεδο. Περιουσία τους είναι η υστερόβουλη διγλωσσία και ο ανάρμοστος ετεροκαθορισμός της ιεραρχημένης ανάθεσης.
Αντιθέτως, «περιουσία του λαού είναι τα παιδιά», όπως εύστοχα δήλωσε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πανεπιστημιακός, Θεανώ Φωτίου. Και περιούσιες αξίες για την Αριστερά, συμπληρώνω εγώ, είναι η ηθική, σωματική, διανοητική και πολιτική ακεραιότητα αυτών των παιδιών, αλλά και όλων των ζωντανών στρωμάτων της κοινωνίας, που με τον λόγο και την πράξη, τη γραφίδα και τη διαδήλωση, την πρωτοβουλία και την αυτοοργάνωση, θα ορίσουν το πολιτικό μέτρο των δικών τους αναγκών. Γιατί δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση να ποδηγετείται η κοινωνία έμφοβη ανάμεσα σε...«σοφούς» τύπου Φορτσάκη, πραιτωριανούς γδάρτες και γελοία μπερλουσκονοειδή του εκφασισμού.

Από το facebook

(για την αντιγραφή Κ.Αντωνιάδης)

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Η κλειστή πόρτα



του Δημήτρη Σεβαστάκη*
Χτύπησε την πόρτα. Το άβαφο κόντρα πλακέ είχε μεγάλους λεκέδες - πιθανόν από χυμένο φραπέ. Σιωπή. Άναβε το κτήριο από τη φρικτή αθηναϊκή ζέστη του Ιουνίου. Κατέβηκε στον τρίτο όροφο. Στον δεύτερο. Κανείς. 11 το πρωί, έπρεπε κάποιος να βρίσκεται στα γραφεία. Τίποτα. Έφυγε κουρασμένος με την αίτηση στο χέρι. Γραφεία διεύθυνσης επαγγελματικής εκπαίδευσης. Κάτι τέτοιο. Είχε ήδη υποβάλει βιογραφικά και αιτήσεις πρόσληψης σε όλα τα ιδιωτικά σχολεία, τις δημόσιες και ιδιωτικές σχολές, στα ΙΕΚ, Τεχνικά λύκεια κ.λπ. Πάντα υπήρχε ένας ξάδελφος ή κουμπάρος γραμματέως ή γιος διδάσκοντος ή φίλος του κόμματος και προσλαμβάνονταν στη θέση του. «Αφήστε μια αίτηση και το βιογραφικό σας και θα σας ειδοποιήσουμε». Ποτέ και κανείς δεν του είχε τηλεφωνήσει. Ποιος λέει ότι αυτό το εργασιακό μοντέλο είναι προϊόν της κρίσης; Από τη δεκαετία του '90 που περιγράφω το (αυτοβιογραφικό ) περιστατικό, το ίδιο συμβαίνει - με μεγαλύτερη ένταση σήμερα. Θα μπορούσα, όμως, να τιτλοφορήσω το θέμα «Η κλειστή πόρτα». Όλα κλειστά, κατάκλειστα, αν πήγαινες απ' τον κανονικό δρόμο. Έπρεπε να πας από κάποιον. «Πήγαινε βρες τον Κώστα και πες του ότι έρχεσαι από μένα. Θα του τηλεφωνήσω κι εγώ». Ένα κλειστό σύστημα ορίζει τι θα κάνεις στη ζωή σου, αν θα βρεις δουλειά, με τι χρήματα, με ποια κανονικότητα. Δεν είναι απλώς θέμα καπιταλισμού, είδους καπιταλισμού, αναπτυξιακής οδού κ.λπ. Η αναπαραγωγή της ευνοιοκρατίας, οι αμοιβαίες δουλείες, οι αλληλεξυπηρετήσεις και αλληλεξαρτήσεις. Πάντα «τα δικά μας παιδιά», τα οποία επιλέγουν τα «δικά τους παιδιά» και πάει λέγοντας. Ακόμα κι η Αριστερά, τηρουμένων των αναλογιών, επηρεάστηκε (και βόλεψε). Πώς απάντησε η χώρα στην κρίση, ακολουθώντας αυτό τον δρόμο, τον δρόμο του «κολλητού»; Πώς αναπτύχθηκε; Πώς ενσωμάτωσε το κανονιστικό πλαίσιο της Ε.Ε.; Πώς διαπραγματεύτηκε την Κοινή Αγροτική Πολιτική; Τι συνδικαλιστικό κίνημα διαμόρφωσε; Τι είδους συνεταιρισμούς; Πόσο φιλολαϊκή και δημοκρατική είναι η δημόσια διοίκηση; Ποιο είναι το πολιτικό πρωτόκολλο που κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο; Φαντασία, ποιότητα ή κοινότοπες ηλιθιότητες; Ξέρουμε τις απαντήσεις. Δεν λέω ότι για όλα φταίνε τα πολιτικά γιουσουφάκια, αλλά επιμένω στη θεματολογία γιατί αν μια χώρα ιεραρχεί τις ίδιες τις συμβολικές και κυριολεκτικές επενδύσεις της, δηλαδή τα εκπαιδευμένα παιδιά, τα ταλέντα, τα αστέρια της με τον τρόπο της οικογενειακής, φιλικής, τοπικής, πολιτικής εύνοιας, τότε η χώρα δεν διαθέτει στοιχειώδεις ιεραρχικούς μηχανισμούς. Δεν μπορεί να καταλάβει τη διαφορά καλού - κακού, αποδοτικού - ξεπερασμένου, λειτουργικού - ανασχετικού, τίμιου - ανέντιμου. Η χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανή σκέψης, πολιτικής δικαιοπραξίας, παραγωγής. Θα λειτουργεί σαν σαράβαλο, ασανπλαζ από σκραπ. Έτσι όπως συνέβη τόσες και τόσες δεκαετίες και εξακολουθεί να συμβαίνει. Γκρίνιες. Απελπισίες; Μπα. Αυτό το αισχρό και επίμονο φαινόμενο, εφόσον αποτελεί πρόβλημα -και είναι πρόβλημα, όλοι το καταλαβαίνουν-, τότε η ίδια η κοινωνία μας οδηγείται σ' έναν αρχαϊσμό: Αυτό που έχει να λύσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι εξόχως Μη αριστερό και πρωτίστως Μη υψηλό. Είναι ένα κληροδότημα που περιέχει καί τον κληροδότη καί τον κληρονόμο. Είναι ένα σπίτι-φάντασμα που υποδουλώνει, είναι το αραχνιασμένο και ισχυρότατο απότοκο του πολυετούς συστήματος, που θα δημιουργήσει τις τεράστιες αδράνειες, τα μπλοκαρίσματα, τα φρένα. Διαθέτει η Αριστερά τη διορατική ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης; Ναι. Έχει αποφασίσει να συγκρουστεί με τις αντιδραστικές δομές οπισθοφυλακής, που μάλιστα ξεπερνάνε (και μασάνε) τους κυβερνητικούς, τους σαμαράδες και τους βενιζέλους; Αυτό τον πηχτό χυλό των στενών κομματόσκυλων των δικτύων από «κολλητούς»; Έχω την εντύπωση ότι μόλις ένα κείμενο, ένα άρθρο, μια ομιλία, πλησιάζει ή αγγίζει το σημείο G του συστήματος, κάνει πίσω ή φεύγει στην αοριστία. Είναι όμως πολύ απλό στον εντοπισμό. Κάποιος που βλέπει ένα ταλέντο και το πετάει έξω από ανασφάλεια, είναι αντίπαλος. Κάποιος που λειτουργεί με κολλητούς, είναι αντίπαλος. Αυτός που δεν αγγίζει τις στρούγκες τις τρυπωμένες στα σπλάχνα της διοικητικής πραγματικότητας, είναι αντίπαλος. Αυτός που δεν αποκλείει (γιατί είναι ξάδερφος) το λαμόγιο που πουλάει φούμαρα στο Δημόσιο, είναι αντίπαλος. Όχι εχθρός. Αντίπαλος. Πιο αόρατος από τον Σαμαρά. Πιο άηχος απ' τον Άδωνι. Πιο αναίσθητος απ' όλους μαζί. Γιατί τα λέω αυτά; Λείπουν τα ταλέντα από τη νέα πραγματικότητα; Δεν αξιοποιούνται τα αστέρια; Ακριβώς αυτό. Περιθωριοποιούνται. Και όχι μόνον. Το υπόδειγμα που επιβιώνει είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το γεγονός ότι αυτό διδάσκεται και παραδειγματίζει. Το γεγονός ότι ένας νέος πρέπει να αναζητήσει «έναν τάδε για να πάει στον δείνα», το ότι πρέπει να μεταμφιεστεί (ή, φευ, να γλύψει), να προαπωλέσει την αξιοπρέπειά του, γιατί νιώθει ότι πρέπει να περάσει διαρκείς εξετάσεις συμμόρφωσης. Και μόνο αυτό καταστρέφει κάθε προοδευτικό εγχείρημα. Η καμαρίλα έχει κατοίκους και αναπαραγωγούς. Και η οριακή στιγμή της χώρας και του λαού απαιτεί καθαρό αέρα κι όχι παραγοντίσκους και αυλικούς.
ΥΓ 1. Άλλωστε η ιστορία το 'χει δείξει. Ο δούλος είναι ο πρώτος που θα στραφεί εναντίον. Αν πρόκειται δε και για εγωπαθή δούλο (ναι, αυτόν που δεν μπορεί να εννοήσει τον εαυτό του αποκλίνοντα και επιλέγει τη δουλεία ως όχημα ένταξης), τότε είναι βέβαιον ότι εγωπάθεια, ανασφάλεια και δουλεία θα είναι το φαρμάκι.
ΥΓ 2. Γκρινιάζω ελπίζοντας.

* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις



Ναι, κ. υπουργέ μου. Εγώ τις υποκίνησα τις καταλήψεις. Μην ψάχνεις αδίκως και ταλαιπωρείς και τρομοκρατείς τα παιδιά. Εγώ ήμουν, το ομολογώ. Και το υπογράφω και θέλω να απολογηθώ.

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί μικρό παιδί είδα το σχολείο απέναντι απ’ το σπίτι μου να έχει καταληφθεί από μαθητές κι απ’ έξω τα περιπολικά σειρά στημένα. Και τρόμαξα… Νόμιζα ότι δεν έφυγε η χούντα, τελικά. 1975 θα ‘ταν;

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί, γυμνάσιο ακόμα, απέβαλλαν μαθητή του σχολείου μου επειδή είχε Ριζοσπάστη μέσα στην τσάντα. Κι εγώ δεν ήμουν καν στο ΚΚΕ. Κι είπα, ναι, να κάνουμε κατάληψη! Η χούντα είχε φύγει, μάλλον. 1979 θα ήταν;
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί δεν θυμάμαι χρονιά να είχα όλους τους δασκάλους, όλους τους καθηγητές και όλα τα βιβλία από την πρώτη μέρα να με περιμένουν στο σχολείο. Κι αναρωτιόμουν… Αφού η χούντα έφυγε γιατί όλα είναι ίδια;
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί πέρασα μέσα σε 12 χρόνια έξι διαφορετικά συστήματα εισαγωγικών εξετάσεων.

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί 12 έτη συναπτά είδα ανθρώπους κουρασμένους, αποκαμωμένους με τη ματιά θλιμμένη να προσπαθούν να με διδάξουν και να μην έχουν ρούχο για αλλαξιά κι έλεγα αυτή θα είναι η στολή του δασκάλου.

Τις υποκίνησα γιατί κουράστηκα. Γιατί με έστειλες σε σχολές που δεν ήθελα, να πάρω γνώσεις που δεν ήθελα, να γίνω όργανο πειθήνιο, εξαρτώμενο από σένα. Από τον κάθε υπουργό, τον κάθε πρωθυπουργό, τον κάθε φίλο σου που με περίμενε σαν ανταλλακτικό στην επιχείρησή του.

Τις υποκίνησα γιατί σ’ εκείνα τα ένδοξα χρόνια των αρχών του ’90 που εσύ ανερχόσουν βρέθηκα πάλι ενήλικος να κάνω περιφρούρηση σε σχολείο για να γλιτώσω τα παιδιά από τους άθλιους Καλαμπόκες με τους οποίους τώρα συγκυβερνάς.

Τις υποκίνησα γιατί θυμόμουν έφηβος να κρύβομαι σε υπόγεια πολυκατοικιών για να γλιτώσω απ’ τους δολοφόνους του Κουμή και της Κανελλοπούλου. Και υποχρεωνόμουν να πω ψέματα στο σπίτι για να κατέβω 17 Νοέμβρη να φωνάξω.
Και τις υποκινώ και σήμερα. Κουσούρι, βλέπεις…
Τις υποκινώ γιατί άθελά μου, χωρίς σχέδιο, έμαθα το παιδί μου να αγαπάει τη γνώση, να αγαπάει τον άνθρωπο, να αγαπάει το δίκιο, να σέβεται τον εαυτό του και τον άλλο κι όπου τα βρει όλα αυτά μαζί να νιώσει ότι βρήκε τον τόπο του. 

Τις υποκινώ γιατί του απαντάω σε κάθε του ερώτημα.
Τις υποκινώ ηθελημένα γιατί του λέω μην κοιτάς το περιτύλιγμα μονάχα, σκίσε το χαρτί να δεις τι έχει μέσα.

Τις υποκινώ γιατί μαζί του ακούω αυτά που άκουγα μικρός. Pink Floyd, Alice Cooper, Clash, Sex Pistols, Μίκη, Μάνο Χατζιδάκι, Μάνο Λοϊζο… Μέχρι και Τζαβέλα του έβαλα, ομολογώ. Και για κάθε ένα έχω και μια ιστορία να του πω. Μια ιστορία αμφισβήτησης, μια ιστορία αδικίας, μια ιστορία διεκδίκησης.

Τις υποκινώ γιατί του έμαθα τον Τσε, τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Αρη, το ΕΑΜ. Γιατί του έμαθα πως είχαμε και εμφύλιο και γιατί. Γιατί του διάβασα ιστορίες για επαναστάτες, αμφισβητίες και θρασίμια. Ιστορίες για αλλόκοτους ανθρώπους…

Τις υποκινώ γιατί κάθε παιδί αναρωτιέται πώς κάθε πέρυσι είναι και καλύτερα κι εγώ ζητάω συγγνώμη και ντρέπομαι και σκύβω το κεφάλι και του ζητώ βοήθεια. Να κάνει το σήμερα καλύτερο απ’ το χθες. Κι όχι το σήμερα σαν χθες. Γιατί, τους λέω, και το δικό μου χθες καλύτερο δεν ήταν.
Τις υποκινώ γιατί τ’ αφήνω να διεκδικήσουν το δικό τους αύριο.
Μα εσύ είσαι το χθες πού να τα καταλάβεις τώρα αυτά;

Τις υποκινώ γιατί εξήγησα στο παιδί μου ότι είσαι ένας φασίστας όταν έβγαλες τις φωτογραφίες κυνηγημένων από εσένα γυναικών για να τρομάξεις όποιον αντιστέκεται κι όποιον ονειρεύεται.

Ασε που του ομολόγησα ότι αυτό το κτίριο που κατέλαβαν είχαν κάθε δικαίωμα να το καταλάβουν γιατί είναι δικό τους και όχι δικό σου.

Τις υποκινώ για όλα αυτά, υπουργέ μου, και πολλά ακόμα που ο χώρος δεν με φτάνει ούτε κι ο χρόνος και ίσως σε κουράσω. Αλλωστε, όσα κι αν σου πω εσύ δεν θα με βρεις και δεν θα με πιστέψεις και θα αναζητήσεις έναν πιο βολικό ένοχο. Ετσι δεν είναι;

Του Γιάννη Φλωράκη

http://punksmoker.blogspot.gr/2014/11/blog-post_5.html

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Πώς θα επιλεγούν οι συμμαχίες;



Στις 22 Οκτώβρη, η «Εποχή» και το Rednotebook διοργάνωσαν στη Θεσσαλονίκη μια εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: «Με ποιες συμμαχίες για την κυβέρνηση της αριστεράς» και ομιλητές τον Μάκη Μπαλαούρα, συντάκτη της «Εποχής» και μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, τον Χριστόφορο Βερναρδάκη, επίκουρο καθηγητή στο τμήμα πολιτικών επιστημών του Α.Π.Θ. και τον Χριστόφορο Παπαδόπουλο, μέλος πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφορικά με τις εισηγήσεις, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο εικόνες: από τη μια, οι δύο πρώτοι εισηγητές προσέγγισαν προσεκτικά και με κριτική διάθεση το θέμα των συμμαχιών ενόψει της κυβέρνησης της αριστεράς κι από την άλλη, ο τρίτος ομιλητής επιχείρησε να τους «μαζέψει» χρησιμοποιώντας ένα στεγνό κομματικό λόγο. Φαίνεται ότι ενώ ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος συμμετέχει και υπογράφει στην κίνηση των 53, επέλεξε να μιλήσει αυστηρά ως μέλος της πολιτικής γραμματείας του κόμματος. Χωρίς πρόθεση αυτοκριτικής, αμφισβήτησε κατηγορηματικά την ύπαρξη προεδρικού περιβάλλοντος στον ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται ότι επιβάλλει αποφάσεις ερήμην των οργάνων.
Πρόσφατα, όμως, γεγονότα όπως οι επισκέψεις στις ΗΠΑ, στη λίμνη Κόμο, στο Άγιο Όρος και στο Βατικανό αλλά και οι ανακοινώσεις των υποψηφιοτήτων στις Περιφέρειες και στον Δήμο της Αθήνας που προκατέλαβαν τις συνεδριάσεις των οργάνων, αποδεικνύουν το αντίθετο. Στο κρίσιμο θέμα των συμμαχιών ενόψει των επερχόμενων εκλογών, ποιος προεξοφλεί ότι δεν θα υπάρχουν αντίστοιχες άνωθεν αποφάσεις που θα φέρουν τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε επώδυνα, πολιτικά, τετελεσμένα;
Η συζήτηση που ακολούθησε τις εισηγήσεις ήταν υποτονική, σαν να είχαν μπει οι περισσότεροι στη λογική της αναγκαιότητας των διευρύνσεων προς τα μεσαία στρώματα και τους παραδοσιακούς εκπροσώπους τους. Η συχνή επίκληση στην παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, με χαρακτηρισμούς όπως «ο αρχηγός μας» ή «ο πρόεδρός μας», υποδηλώνει τη διάχυτη, πλέον, προσωποκεντρική «παρέκκλιση» του ΣΥΡΙΖΑ. Για τη διεύρυνση προς τα αριστερά δεν ειπώθηκε σχεδόν τίποτα. Φαίνεται ότι η στρατηγική της κυβέρνησης της αριστεράς έχει αντικατασταθεί πλέον με την κυβέρνηση του αντιμνημονιακού τόξου. «Στην πραγματικότητα μιλάμε για έναν προγραμματικό διάλογο όπου χωράνε όλοι εκτός από τους εκπροσώπους του μνημονιακού τόξου και την Χρυσή Αυγή», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος.
Tο ζητούμενο είναι αν υπάρχουν κόκκινες γραμμές σε προβεβλημένα πρόσωπα ή κόμματα που, κατά καιρούς, εμφανίζονται στον προθάλαμο του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές ενισχύεται ο φόβος ότι οι αντιστάσεις θα καμφθούν και, στο πλαίσιο του ρεαλισμού, θα γίνουν αποδεκτά πρόσωπα που σήμερα περιτριγυρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και πλασάρονται κατάλληλα ώστε να απαλείψουν κάθε αμαρτωλό παρελθόν. Είναι αναμενόμενο ότι, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει ως η μοναδική εναλλακτική επιλογή για τη διακυβέρνηση της χώρας, τόσο οι μνηστήρες θα αυξάνονται, θα μεταλλάσσονται, θ’ αναδιπλώνονται και θα βάζουν «αριστερό» προσωπείο για να γίνουν ευκολότερα αποδεκτοί. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο πρώην δήμαρχος Ιωαννίνων, με στήριξη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, Φίλιππος Φίλιος ο οποίος παλιότερα πλεύριζε τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω της ΚΕΔΑ και τώρα φημολογείται ότι θα είναι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές!
Το ενδιαφέρον του θέματος είναι ότι, μέχρι στιγμής, οι περισσότεροι μνηστήρες του ΣΥΡΙΖΑ είναι γένους θηλυκού, όπως η Λούκα Κατσέλη, η Μιλένα Αποστολάκη, η Θεοδώρα Τζάκρη και η Ραχήλ Μακρή. Δεν γνωρίζουν, όμως, ότι ακόμα και να τα βρουν με την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα σκοντάψουν στο φεμινιστικό ανάχωμα της συντρόφισσας Σίσσυ Βωβού που δεν ξεπερνιέται με τίποτα!

Υ.Γ. Οι αναφορές του Μάκη Μπαλαούρα σε παλιά συνθήματα της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, σε ρήσεις του Γκράμσι και του Ελεφάντη και στη σύνταξη κώδικα δεοντολογίας υποψηφίων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν από τις καλύτερες στιγμές της εκδήλωσης.



Ο δικηγόρος του διαβόλου

http://www.epohi.gr/portal/themata/17960-daimonikasaf

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Σκέψεις γιά την παρούσα πολιτική συγκυρία..



H ολοκληρωτική ταξική επίθεση του κεφαλαίου, μέσω των εκπροσώπων του Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ και 'ακραίου κέντρου',στις δυνάμεις της εργασίας ,έχει πλέον πάρει την μορφή χιονοστιβάδας,καταστρατηγώντας ακόμα και τα τελευταία ράκη δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Η αστική τάξη και οι σύμμαχοί της αδυνατούν,προς το παρόν,να καλύψουν το 'κενό εκπροσώπησης' και αισθάνονται έντονα την πιθανότητα απώλειας της διακυβέρνησης του τόπου ,από τον ΣΥΡΙΖΑ,που μέσω του προέδρου του στην Δ.Ε.Θ. αποσαφήνισε ,εν μέρει,τις πρώτες ελαφρύνσεις και αλλαγές προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας..
Την ίδια στιγμή η συνεχής ταξική επίθεση ,και τα αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα,έχουν προκαλέσει κόπωση στα θιγόμενα κοινωνικά στρώματα,τα οποία δείχνουν να έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους (με δισταγμό)σε μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,πρωτίστως με την μορφή της ανάθεσης.
Η κυβέρνηση,παρά το ότι παραπαίει ,φαίνεται πως προσπαθεί με κάθε μέσον να διατηρήσει την εξουσία ευελπιστώντας ότι θα συγκεντρώσει 180 βουλευτές γιά να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας,από την παρούσα Βουλή..
Ο ΣΥΡΙΖΑ,παρά το ότι σε μερικά ζητήματα,έχει κατορθώσει να αναλάβει επιτυχημένες πρωτοβουλίες,μοιάζει να επικεντρώνει την όλη του προσπάθεια στην αποτροπή εκλογής προέδρου από την παρούσα Βουλή,γεγονός που ακινητοποιεί ακόμα περισσότερο τις εξοντωμένες δυνάμεις της εργασίας,ενώ συγχρόνως δηλώσεις στελεχών του του τύπου : 'Oποιος δεν ψηφίσει πρόεδρο δημοκρατίας είναι ευπρόσδεκτος',κινούνται εκτός του αξιακού πλαισίου της Αριστεράς,μιάς και φαίνονται σαν να ορίζουν ως μοναδικό κριτήριο συμμετοχής στα μελλοντικά ψηφοδέλτια ,την στάση βουλευτών,που έως σήμερα με ποικίλους τρόπους,έχουν στηρίξει κάθε εξοντωτικό μέτρο του Καθεστώτος...
Αντί λοιπόν να δημιουργούνται νέα δεδομένα γιά κοινωνικές συμμαχίες των 'από κάτω',παρατηρείται μιά προσκόλληση σε ένα 'αφ'υψηλού' κοινοβουλευτικό παιχνίδι ,που θυμίζει ποδοσφαιρικές μεταγραφές αμφιβόλου ποιότητας.
Εκτός του παραπάνω,μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ ,εμφανίζει εκπτώσεις σε βασικές θέσεις υπεράσπισης κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων,στην λογική της 'ανατροπής' ,με την λαθεμένη λογική του προσεταιρισμού συντηρητικών στρωμάτων('νοικοκυραίων').
Ταυτόχρονα παρατηρείται μιά αποϊδεολογικοποίηση και αδρανοποίηση πολλών οργανώσεων βάσης,στις οποίες επίσης έχει μειωθεί σημαντικά η συμμετοχή και λειτουργούν γραφειοκρατικά ως 'ιμάντες μεταβίβασης' των κεντρικών θέσεων(που πλέον απέχουν των αποφάσεων του 1ου Συνεδρίου),και κυρίως στην λογική της αντιπολιτικής και των στοιχίσεων..Παρατηρείται μάλιστα το 'παράδοξο' να απομακρύνονται μέλη με κριτική σκέψη,και να εμφανίζεται συγχρόνως αθρόα εγγραφή 'μελών' ,χωρις στοιχειώδη ελεγχο..
Το έλλειμμα δημοκρατίας στο Κόμμα έχει βαθύνει σε μεγάλο βαθμό και ενισχύονται τα φαινόμενα του παραγοντισμού και ο διαγκωνισμός για αναρρίχηση..καθώς και η όλο και μεγαλύτερη αποθάρρυνση φίλων και μελών ως προς το να συμμετέχουν .
Επισημαίνεται επίσης η ολοκληρωτική υποβάθμιση της θεωρητικής κατάρτισης των μελών ,γεγονός που έχει οδηγήσει σε στασιμότητα τις δυνάμεις εκείνες που ριζοσπαστικοποιήθηκαν το 2012.
Συν τοις άλλοις θεμιτές επισκέψεις του προέδρου του Κόμματος σε διαφόρους θεσμούς η ακόμα και πολιτιστικές εκδηλώσεις,αντί να παρουσιάζονται στο μέτρο του ρεαλισμού που τους αναλογεί,ιδεολογικοποιούνται σε υπερθετικό βαθμό ,με αρθρογραφία που 'ξεχνά' ακόμα και βασικές αρχές της Αριστεράς(όπως επί παραδείγματι ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας) γεγονός που δείχνει ότι η κριτική σκέψη εξοβελίζεται στο όνομα της 'ανατροπής'.
Παρόμοια φαινόμενα παρουσιάστηκαν και μόνον στην απειλή απεργίας στον ραδιοσταθμό 'Κόκκινο' ,που ατυχέστατα θεωρήθηκε 'εκβιασμός των εργαζομένων'.
Ανάλογης βαρύτητας προβληματισμό δημιουργούν 'παρεμβάσεις',που χρησιμοποιούν με φτηνό τρόπο την 'πείνα ως επιχείρημα' και όχι ως εχθρό ,ενισχύοντας την αντίληψη ότι Αριστερά σημαίνει 'ένα πιάτο φαγητό' και όχι δημιουργία των μεροληπτικά ταξικών ,εκείνων συλλογικοτήτων που θα ενδυναμώσουν και θα κινητοποιήσουν τους άνεργους,τους υποαπασχολούμενους και τους εξαθλιωμένους ώστε να διεκδικήσουν ενεργητικά μιά καλύτερη ποιότητα ζωής...
Ολα τα παραπάνω,και πολλά ακόμα δημιουργούν εύλογες ανησυχίες για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ,που παραμένει η μοναδική δύναμη ελπίδας ,ακόμα και στην πιθανή περίπτωση που θα αναλάβει τις τύχες του τόπου ως Κυβέρνηση,μιάς και η οδός προς την εξουσία μόνο 'βασιλική' δεν θα είναι .
Και γιά να παραφράσουμε λιγάκι τον Ελεφάντη ,τις ανατροπές δεν τις κάνουν οι εποχές,οι άνθρωποι τις κάνουν.Και δεν θα μπορέσουν να τις ξανακάνουν αν δεν πιστέψουν πάλι ότι αυτός ο κόσμος,επειδή είναι αβίωτος,μπορεί να αλλάξει,να τον αλλάξουν..
Αλλά για να συμβεί αυτό χρειάζονται ουσιαστικές κοινωνικές συμμαχίες,συμμετοχή και όχι γραφειοκρατικός αποκλεισμός των 'από κάτω' ,ώστε να δημιουργηθεί ένα δημοκρατικό συλλογικό υποκείμενο ,μεροληπτικά ταξικό ,μακριά από 'εθνικές σωτηρίες',όπου το θύμα θα χορεύει μακάβριο χορό με τον θύτη αγκαλιά.

17.10.2014

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Η Γερμανική task force για την Υγεία έρχεται στη Μηχανιώνα.



του Θοδωρή Ζδούκου *           

     Στις 11 του Σεπτέμβρη, η συγκυβέρνηση  Σαμαρά-Βενιζέλου ψήφισε ένα νόμο (τον 4286/14) με τον οποίο συστήνεται  Ανώνυμη Εταιρεία  με μετόχους το κράτος , τα ασφαλιστικά ταμεία και τους  ιδιώτες  μεγαλοκλινικάρχες!!!  και η οποία θα διαχειρίζεται όλο το κρατικό και ασφαλιστικό χρήμα κατανέμοντάς το  με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια για την πληρωμή υγειονομικών υπηρεσιών που παρέχουν τόσο  τα δημόσια ιδρύματα όσο και τα ιδιωτικά. Σ αυτό εντάσσεται και η μισθοδοσία του πάσης  φύσεως προσωπικού. Νομιμοποιούν δηλαδή απόλυτα τον ιδιωτικό κερδοσκοπικό επιχειρηματικό τομέα υγείας, τον εξισώνουν ηθικά και νομικά με το δημόσιο και του παρέχουν  όλες τις προϋποθέσεις (αφού μετέχουν οι  κλινικάρχες  στα όργανα διοίκησης της  εταιρείας) για να νέμεται από δω και πέρα κατά προτεραιότητα , όχι μόνο τις ιδιωτικές δαπάνες υγείας των πολιτών που έχουν(?) να πληρώσουν από την τσέπη τους  , αλλά και το ελάχιστο κρατικό και ασφαλιστικό χρήμα που έχει απομείνει μέχρι τώρα να χρηματοδοτεί  τις δημόσιες δομές.
          Μετά από μια σειρά αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που διέλυσαν την όποια δημόσια πρωτοβάθμια περίθαλψη ,μετακύλησαν το μεγαλύτερο μέρος της φαρμακευτικής δαπάνης στις τσέπες των ασθενών,  οδήγησαν σε λειτουργική κατάρρευση τα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία και επέβαλλαν τον αποκλεισμό από την περίθαλψη για εκατομμύρια ανασφάλιστους , έρχονται τώρα με την καθοδήγηση της Γερμανικής  task force (που με  απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει αναλάβει την επιτήρηση της αντιδραστικής μεταρρύθμισης του ΕΣΥ ), να ολοκληρώσουν το έγκλημα , καταργώντας ουσιαστικά την έννοια δημόσιο και δωρεάν στην υγεία για όλους πια, και όχι μόνο για τους ανασφάλιστους.  Όποια νοσοκομεία η κέντρα υγείας δεν ανταποκρίνονται στην   προκαθορισμένη  λιγοστή χρηματοδότηση  και υπερβαίνουν  τις ντιρεκτίβες της εταιρείας  που υπολογίζουν (με βάση το απόλυτα τεχνοκρατικό σύστημα των DRG ) μόνο μέσους όρους  ημερών νοσηλείας και θεραπευτικών η διαγνωστικών πράξεων και δεν ενδιαφέρονται για τις επιπλέον εξατομικευμένες ανάγκες του κάθε αρρώστου , τα νοσοκομεία αυτά θα  κλείνουν ή  θα απολύουν προσωπικό ή  το επιπλέον κόστος από τον μέσο όρο των DRG(από την λεγόμενη ελάχιστη και ενιαία δέσμη υπηρεσιών ) θα το πληρώνουν οι ασθενείς.   Και το λιγοστό κρατικό χρήμα θα εκτρέπεται  προς τους ιδιωτικές κλινικές που εκ της φύσεώς τους  είναι απαλλαγμένες από δύσκολα (από ιατρικής και κοινωνικής φύσης )περιστατικά , τα οποία απαιτούν μακροχρόνιες νοσηλείες και δεν αφήνουν κέρδη. Η περίθαλψη  μετατρέπεται οριστικά (στρατηγικά) από υπέρτατο αγαθό και δικαίωμα  σε εμπόρευμα , καθώς  δεν είναι  η ελλιπής χρηματοδότηση λόγω συγκυριακών κυβερνητικών πολιτικών  που την στερούν στους  πολλούς, αλλά η ίδια η διαδικασία της  χρηματοδότησης που επιβάλλεται ακόμα και στην ιατρική δεοντολογία  οδηγώντας σε μια αγοραία και αντι-επιστημονική άσκηση της ιατρικής και νοσηλευτικής. Προωθείται η απόλυτη υπαγωγή της ιατρικής στο κεφάλαιο εκμηδενίζοντας τους όποιους βαθμούς ελευθερίας είχαν κρατηθεί μέχρι τώρα προς όφελος των πραγματικών αναγκών των ασθενών.

        Η εξέλιξη αυτή είναι εξαιρετικά σοβαρή για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας  και  απαιτεί  να την αναιρέσουμε με γενικό ξεσηκωμό . Καθώς η Γερμανική task force με επικεφαλής τον πρόεδρο της  Βόλφκανγκ Τσέλερ ερχεται στην Θες/νικη από τι 15-17 Οκτωβρίου , και θα επισκεφθεί το Κεντρο Υγείας Ν. Μηχανιώνας την  την Παρασκευή 17 Οκτώβρη 10.30-12.00, ειναι ανάγκη  ως τοπική κοινωνία  να οργανώσουμε μια θερμή υποδοχή στους ηθικούς αυτουργούς  της βάρβαρης αυτής πολιτικής  διάλυσης του δημόσιου συστήματος υγείας  και να ξεκινήσουμε την αντεπίθεσή μας για την ανατροπή αυτής της πολιτικής στην υγεία αλλά και σε όλα τα άλλα πεδία της ταξικής  μνημονιακής  πολιτικής.


* Ζδούκος Θεόδωρος
Δημοτικός Σύμβουλος  δημου Θερμαικού με την Συμπολιτεία Αλληλεγγύης και Ανατροπής
Μέλος του Δ.Σ. της ΕΝΙΘ  και του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης Θες/νικης

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Η (μη) μεταφορά μαθητών…

         

     Η κόρη μου το ξέρει, το περιμένει κάθε Σεπτέμβρη. Αυτό συμβαίνει από τότε που έδωσε εξετάσεις για να εισαχθεί στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Τότε πήγαινε στη Β' Γυμνασίου. Τώρα πηγαίνει στη Β' Λυκείου. Μέσα σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια ποτέ δεν την εξέπληξε ευχάριστα ούτε το Υπουργείο Εσωτερικών, ούτε η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, ούτε ο Δήμος Πυλαίας (όπου υπάγεται το ΜΣΘ, αν και διαδημοτικό στη πράξη, αλλά αυτό είναι άλλη πονεμένη ιστορία), ούτε οι λεωφορειούχοι! Ούτε μια φορά δεν ξεφύγαμε από τη ρουτίνα τού «δεν έχουμε λεωφορεία μπαμπά τον Σεπτέμβρη, πάρ'το απόφαση!»…
    Αλλά δεν μπορώ! Όπως δεν μπορούν να το πάρουν απόφαση οι γονείς των 12.500 μαθητών του Ν. Θεσσαλονίκης που χρειάζονται μετακίνηση για να πάνε στα σχολεία τους… Γονείς κάθε χρόνο απορημένοι(!) που οι ίδιοι αναρμόδιοι-αρμόδιοι με πανομοιότυπο (κάθε, μα κάθε χρόνο) τρόπο κάνουν μπαλάκι τις ευθύνες και τις πετάνε ο ένας στον άλλο! Ο «αρμόδιος» της Περιφέρειας «ερμηνεύει» διαφορετικά από τον «αρμόδιο» του Δήμου, νόμους, διατάξεις και εγκυκλίους! Και πάντα περιμένουν κάποια «διευκρίνιση» από το Υπουργείο χωρίς την οποία έχουν τα «χέρια δεμένα»!
    Δεμένα χέρια; Για ρωτήστε και 25.000 γονείς που κάθε Σεπτέμβρη πρέπει να βρουν τρόπο να φτάσουν τα παιδιά τους στα σχολεία τους έγκαιρα και με ασφάλεια! Είναι υποχρεωμένοι είτε να μεταφέρουν 3-4 μαθητές μαζί με ΙΧ (όταν υπάρχει ΙΧ!) ή να εμπιστευθούν τις Δημόσιες Συγκοινωνίες (στην περίπτωση μας τον ΟΑΣΘ και το ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης, ή τον συνδυασμό 2 και 3 ακόμη και 4 δρομολογίων αυτών!)
   Φανταστείτε ένα παιδί που ξεκινάει από την Επανομή και πρέπει να πάει στην Πυλαία στο Μουσικό Σχολείο ή σε κάποιο ΕΠΑΛ του κέντρου. Στην καλύτερη περίπτωση θα χρειαστεί 3 συγκοινωνίες. Φανταστείτε τι ώρα πρέπει να ξεκινήσει από το σπίτι του και πόσο ευνοϊκές πρέπει να είναι οι ανταποκρίσεις των λεωφορείων για να φτάσει στην ώρα του στο σχολείο και να επιστρέψει το απόγευμα στο σπίτι του… 
   Βλέπω το παιδί μου που ξυπνάει στις 6 το πρωί και επιστρέφει στις 6 το απόγευμα, τουλάχιστον 3 ώρες νεκρές, χαμένες κάθε μέρα (!) και δυσκολεύομαι να το πάρω απόφαση πως και φέτος ζούμε τα ίδια! Μια κατάσταση που μπορεί να κρατήσει από 2 βδομάδες έως και 1,5 μήνα! Ξανά διαμαρτυρίες στην Περιφέρεια και στον Δήμο, ξανά «δράσεις», όπως η προχθεσινή στα «πράσινα φανάρια» (από τους γονείς των Δήμων Θέρμης και Θερμαϊκού)….
Δεν θα το πάρω απόφαση κόρη μου, ούτε θα το συνηθίσω…
(Προσπάθησα να μη σας κουράσω με νόμους, υπουργικές αποφάσεις και εγκυκλίους. Ούτε με …νουμεράκια εκτός από τα στοιχειωδώς απαραίτητα!)

Κώστας Αντωνιάδης (με την ιδιότητα του πατέρα)
Θεσσαλονίκη Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Δρόμο της Αριστεράς το Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014 με τίτλο "Πάρτο απόφαση μπαμπά")
http://www.e-dromos.gr/%CF%80%CE%AC%CF%81-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC/

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Παραμυθάκι



Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μικρή χώρα που την είχανε κάνει γιουρούσι τα λαμόγια με τα κοφτεράδόντιακαιταμεγάλανύχια ζούσε ένας μικρός πολύ μικρός Σύριζα. τον είχαν εγκαταλείψει και κάτι μπαρμπάδες με τα καθέδρασμυαλά που τον έκοβαν για πολύ πολύ επαναστατικό γιατί θέλανε λέει η κυρία Αριστερά να είναι υπεύθυνη για να κυβερνήσει τον τόπο. ο μικρός Σύριζα δεν τάχασε γιατί τον ζέσταναν απότομα τ' ατίθασα παιδάκια της κυρίας Αριστεράς πουζυγόδενυπομένουν και μένουν πάντα νέα κι έβαλαν στο μικρό Σύριζα μια ένεση επαναστατικότητας κι εκείνος άρχισε να τρέχει στις πλατείες στις πόλεις και τα χωριά και πήρε μέρος και στις εκλογές κι έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, σβήνοντας και τους μπαρμπάδες αλλά και τον θειούλη με τα γένια και το σκουριασμένογρανάζιστοκεφάλι. τα λαμόγια με τα κοφτερά δόντια και τα μεγάλα νύχια που δίδαξαν στην μεγάλη κυρία του παιχνιδιού, την Έρση μεταεννιάκεφάλια, τους χίλιουσκαιέναντρόπους υπερτιμολογήσεων κατηγόρησαν τον μικρό Σύριζα για τρομοκράτη κι ο μικρός Σύριζα άρχισε να κλαίει. τ΄ατίθασα παιδάκια της κυρίας Αριστεράς πουζυγόδενυπομένουν κι άρχισαν και γι' αυτό να τα λένε παλαβά, είπαν στον μικρό Σύριζα να μην δώσει σημασία αλλά εκείνος επειδή οπωσδήποτε ήθελε κάποιος να τον υιοθετήσει γιατί κρύωνε το χειμώνα αποφάσισε να μάθει τις λέξεις όχι καθαρά όπως τις έλεγαν τ΄ατίθασα παιδάκια της κυρίας Αριστεράς πουζυγόδενυπομένουν αλλά βρώμικα όπως τις αναμασούσαν τα λαμόγια με τα κοφτεράδόντιακαιταμεγάλανύχια, οι μπαρμπάδες με τα καθέδρασμυαλά κι ο θειούλης με τα γένια και το σκουριασμένογρανάζιστοκεφάλι: δι-α-πραγ-μά-τευ-ση, συλλάβισε την πρώτη κι ας είχε μάθει πως το πράγ-μα ήταν ένας λαός ολόκληρος με ψυχή που ήθελαν να την χαρίσουν στην Έρση μεταεννιάκεφάλια.

της Λίλας
(για την αντιγραφή: Κ.Αντωνιάδης)

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

ΝΕΑ ΚΑΠ - ΠΑΛΙΑ ΣΥΝΤΑΓΗ




Του Δημήτρη Καμπούρη*

Έφυγε για Βρυξέλλες ο εθνικός φάκελλος και μαζί του πήρε τις ελπίδες και τις προσδοκίες για την αλλαγή της νοοτροπίας, της πολιτικής σκέψης και της ζωής πολλών ανθρώπων, όχι μόνο αγροτών και κτηνοτρόφων, αλλά και όσων συνδέονται παραγωγικά και οικονομικά με τον πρωτογενή τομέα. Επί ένα χρόνο μας προβλημάτισε, μας κράτησε σε αγωνία το περιεχόμενό του και η τελική του κατάληξη βρίσκει πολλούς με ένα μολύβι και χαρτί υπολογίζοντας κέρδη και ζημίες. Η σύντομη διαβούλευση που προηγήθηκε υπήρξε προσχηματική και ο διάλογος περιορισμένος και μονόπλευρος με την κατάθεση των αιτημάτων και των προτάσεων των συλλογικών φορέων ως επίφαση δημοκρατικότητας. Τα πάντα ήταν προσχεδιασμένα και δρομολογημένα ήδη από τη σύλληψη και την ευρωπαϊκή πορεία του Νέου Φακέλλου.

Οι Ευρωπαίοι έπρεπε να αποφασίσουν, μέσα σ' ένα πλαίσιο διεθνούς ανταγωνισμού, την προστασία των εισοδημάτων και των οικονομιών τους. Η νέα επιδοτούμενη Κοινή Αγροτική Πολιτική, μονόδρομος για τη διασφάλιση της διατροφικής επάρκειας, της παραγωγικής βάσης της οικονομίας και της δημοσιονομικής τους πολιτικής, θα έπρεπε να έχει ως στόχο τη συγκράτηση των τιμών των επιδοτούμενων αγροτικών προϊόντων με σκοπό την προστασία των εισοδημάτων. Ωστόσο, επέβαλλαν θεσμικά, αλλά και στη συνείδηση όλων μας, το νέο πλαίσιο. Το Ευρωκοινοβούλιο ευθυγραμμισμένο πολιτικά στις κυρίαρχες πολιτικές και με υποβαθμισμένο τον θεσμικό πολιτικό του ρόλο, δεν το διαφοροποίησε και οι εθνικές κυβερνήσεις, με τις αντίστοιχες υπουργικές πολιτικές ηγεσίες, διαμόρφωσαν τον τελικό εθνικό φάκελο χωρίς πολλά περιθώρια εθνικών επιλογών.
   
Τρεις τελικά οι περιφέρειες, κομματικά προσδιορισμένες και πελατειακά καθορισμένες, δίνουν την αίσθηση ότι όλοι είναι κερδισμένοι. Ψευδαίσθηση και απατηλή εικόνα την οποία καλλιεργούν το θολό τοπίο, η αβεβαιότητα και η παραπλανητική εικόνα ενίσχυσης της κτηνοτροφίας. Κερδισμένοι θα είναι οι μεγαλοαγρότες - νεοτσιφλικάδες με χιλιάδες στρέμματα επιδοτούμενων εκτάσεων, ενοικιαζόμενα ή ιδιόκτητα, αγορασμένα, λόγω κρίσης, έναντι πινακίου φακής. Κερδισμένοι επίσης, θα είναι οι μεγαλοκτηνοτρόφοι, οι οποίοι χίλιασαν τα τελευταία χρόνια τα κοπάδια (έλεγα κάποτε στη γυναίκα μου ότι το όνειρό μου ήταν να γίνω καθηγητής στο πανεπιστήμιο ή να κάνω χίλια γίδια) αγοράζοντας τα κοπάδια των μικρών, οι οποίοι, λόγω κρίσης, δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν. Οι περισσότεροι θα έχουν αρνητικό ισοζύγιο.
   
Χάθηκε άλλη μία ευκαιρία στρατηγικού σχεδιασμού ανάπτυξης του πρωτογενούς τομέα. Χάθηκε άλλη μία ευκαιρία ανάδειξης του πρωτογενούς τομέα και ειδικότερα της κτηνοτροφίας ως δυναμικό πυλώνα της οικονομίας, ο οποίος θα μπορούσε να αναζωογονήσει και να ενεργοποιήσει παρεμφερείς παραγωγικούς κλάδους όχι μόνο της μεταποίησης αλλά και της ελαφριάς βιομηχανίας. Βαριά βιομηχανία δεν πρόκειται να αποκτήσουμε ποτέ και ούτε να γίνουμε βιομηχανική χώρα. Μπορούμε όμως να αποκτήσουμε ελαφριά βιομηχανία η οποία συνδεδεμένη με τον πρωτογενή τομέα να δώσει ώθηση στην οικονομία και την ανάπτυξη.
   
Δυστυχώς κυριάρχησε για άλλη μια φορά ο κυβερνητικός κομματισμός (το τελικό κείμενο της ΚΑΠ, πριν ενημερωθεί η Βουλή, είχε τη θετική εισήγηση των γραμματειών αγροτικού του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ), ο παραγοντισμός, οι πελατειακές σχέσεις, ο καιροσκοπισμός, το μικροσυμφέρον κάποιων συγκεκριμένων ομάδων παραγωγών, η διατήρηση των ισορροπιών λόγω των πιθανολογούμενων πρόωρων εκλογών.
   
Υπήρχε εναλλακτική ολοκληρωμένη αριστερή πρόταση; Θα μπορούσε να υπάρξει, αν όμως η Αριστερά -στο σύνολό της- απαντούσε στο ερώτημα ποια Ευρώπη θέλουμε. Εάν ξεκαθάριζε το εάν θέλει τη ρήξη και τη σύγκρουση ή τη δικαιότερη, προς όφελος των ασθενέστερων, διαχείριση. Η απάντηση στο ερώτημα θα καθόριζε και το δικό της φάκελλο-πρόταση. Οι κτηνοτρόφοι πάντως με την Πανελλήνια Ένωσή τους (ΠΕΚ) είχαν τη δική τους πρόταση. Μία περιφέρεια - μια τιμή. Πρόταση διαχειριστική αλλά και συγκρουσιακή ταυτόχρονα ως αίτημα δίκαιης και ισομερούς κατανομής όλων των εκτάσεων με ταυτόχρονη ενίσχυση της κτηνοτροφίας, η οποία αναπτυσσόμενη θα μπορούσε να συμπαρασύρει όχι μόνο τη γεωργία αλλά και την οικονομία της χώρας.
   
Παλιά λοιπόν η συνταγή του νέου εθνικού φακέλλου της Κ.Α.Π αλλά δοκιμασμένη ως παλαιοκομματική αντίληψη. Δεν μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε και περιμένουμε τη διάψευση των προσδοκιών μας με την έναρξή της - την 1/1/2015- και την σταδιακή σύγκλιση περιφερειών και τιμών.

                                                   
                                        *Δάσκαλος, πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών
                                        Πρόεδρος Πανελλήνιας Ένωσης Κτηνοτρόφων

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Όταν δεν λες όλη την αλήθεια λες ψέματα;


Έθεσα  το παραπάνω ερώτημα στη σελίδα μου στο facebook με αφορμή ένα ένα ασήμαντο ψεύδος που μου ειπώθηκε (ασήμαντο γιατί αντιλήφθηκα ότι ήταν ψεύδος, ο ...διαπράξας το ψεύδος έσπευσε να με διαβεβαιώσει πως μου απόκρυψε μέρος της αλήθειας για να με προστατέψει!). Ανάμεσα στις πολλές και ενδιαφέρουσες απαντήσεις που έλαβα ξεχωρίζει η απάντηση της καλής μου φίλης (και συμπατριώτισσας μου) Αντωνίας Ορφανίδου γι 'αυτό την παραθέτω:
Σε μια εποχη παγκοσμιου ψευδους το να λες την αληθεια ειναι μια πραξη επαναστατικη ειχε πει ο Οργουελ..οποτε καταλαβαινεις πως και οι επαναστατες ειδος προς εξαφανηση....εγω παλι λεω υπαρχει και η αληθεια του ψεματος...ή το ψεμα της αληθειας..αλλα κι εκεινο το περιφημο της Κ.Γωγου"'Αν καμιά φορά με πιάσεις να λέω ψέματα– σταμάτα να σου πω –μη βιάζεται και με λες ψεύτρα....Eίναι τώρα που δεν μπορώ να ξεχωρίζω πια και μπερδεύω που σταματάει τ΄ όνειρο και που αρχίζει η αλήθεια...
..αλλα σε ποια κοινωνια περιμενεις ν ακουσεις αληθειες Κωστη;..δες και στην πολιτικη σκηνη τι γινεται...πως λεει;...χρειαζομαστε το παραθυμι μας τελικα...αλλιως δεν εξηγειται γιατι ο κοσμος ψηφιζει αυτους που ψηφιζει...ειχα διαβασει καποτε πως μπορει να γραψει κανεις ενα παραμυθι...Συμφωνα με τα γραφομενα του συγχρονου παραμυθα, ευκολο ειναι να γραψουμε ενα παραμυθι, αποδικνυοντας οτι στην ιστορια της κοκκινοσκουφιτσας κατοικουν μονο "ηλιθιοι".Τοσο η ανεγκεφαλη μαμα της , που στελνει το μικρο της κοριτσακι μονο του στο δασος-για να βρει τη γιαγια της-οσο και ο κακος λυκος που αντι να την φαει αμεσωςτης πιανει την κουβεντα και μετα πηγαινει στην επισης ανεγκεφαλη γιαγια της -που ανοιγει αμεσως την πορτα- αλλα και την ηλιθιοτητα της ιδιας της κοκκινοσκουφιτσας, που ως αλλος Αϊνστάιν καταλαβαινει αμεσως πως ειναι ο λυκος αυτος που την περιμενει στο σπιτακι του δασους...Η απολυτη απομυθοποιηση της κοκκινοσκουφιτσας ε;.. Και σκεφτομενη και αλλα παραμυθια που γνωριζουμε, ειδα οτι σε πολλα απο αυτα το ιδιο γινεται. Για παραδειγμα στον λυκο με τα 7 κατσικακια η μαμα κατσικα φερεται με εγκληματικο τροπο στα παιδια της, διοτι τα παραταει μονα τους μωρα και φευγει...ο δε λυκος παντα ειναι ο κακος της ιστοριας (παρ' οτι οι λυκοι ειναι ζωα που εχουν μεσα τους την αλληλεγγυη). Ακομη και στην ιστορια του Πινοκιο, ο ηρωας ειναι ενα αγορι με αποκλεινουσα συμπεριφορα που παραταει το σχολειο, μπλεκει με κακες παρεες και λεει τεραστεια ψεματα....Μας μεγάλωσαν με ψεματα...με παραμυθια για βασιλιαδες και πριγκηπες...και ισως τελικα αυτη να ειναι και η γεννεσιουργος αιτια πολλων δεινων που σημερα αντιμετωπιζουμε. Μας μαθανε να ακουμε και να πιστευουμε ακομη ψεματα...να ανεχομαστε εναν καποιο κοσμο ηλιθιων και μαλιστα να τους δινουμε και πρωταγωνιστικους ρολους....για να ρθω ομως στο ερωτημα σου και να μην φευγω κι απ το θεμα, οταν δεν λες ολη την αληθεια δεν σημαινει οτι λες παντα ψεματα..ενδεχομενως θελεις να προστατεψεις και τον αλλον...αυτα τα ολιγα

Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως δεν χρειάζομαι προστασία, κατά τα άλλα συμφωνώ με την Αντωνία!

Κώστας Αντωνιάδης 17 Ιουλίου 2014

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Μετά την κρίση

 

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου


«Κάποια στιγμή θα τελειώσει η κρίση, έτσι δεν είναι; Δεν πρόκειται να κρατήσει για πάντα» μου είπε η κόρη μου προσπαθώντας να αποκρούσει μια από τις συνήθεις γονεϊκές «επιθέσεις» εναντίον της για τη σημασία που έχουν τα γνωστικά εφόδια ώστε να επιβιώσει η γενιά της στην εργασιακή ζούγκλα. Η κόρη μου υπονοούσε ότι το τέλος της κρίσης, έστω κι αν κηρυχθεί σε μερικά χρόνια, θα σημάνει κατά κάποιον τρόπο επιστροφή στην προτέρα κατάσταση.
Η κόρη μου είναι 15, αλλά η ίδια ψευδαίσθηση επικρατεί σε ανθρώπους των 25, 35 ή 65 ετών. Επικρατεί, πάνω απ” όλα, στους ψεκασμούς αισιοδοξίας με τους οποίους βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη, ευτυχώς ανεπιτυχώς μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση, το μιντιακό καρτέλ, το λόμπι των μνημονιοφρόνων.
Σ” αυτή την αυταπάτη υπάρχει και ένας βαθμός αλήθειας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή η κρίση, όπως κι αν την ορίσει κανείς (χρηματοπιστωτική, κρίση δημοσίου χρέους, κρίση του ευρώ, κλασική κρίση του οικονομικού και επιχειρηματικού κύκλου), θα διανύσει την τροχιά της και θα επαναφέρει το «σύστημα» σε μια ισορροπία. Μπορεί από τη μια κρίση στην άλλη τα διαλείμματα ισορροπίας να είναι όλο και πιο σύντομα και ασταθή, πάντως υπάρχουν. Αν, για παράδειγμα, φέτος καταγραφεί έστω και μια απειροελάχιστη αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ και του χρόνου μια μεγαλύτερη, κι αν το «μπαζούκα» του Ντράγκι καταφέρει να «φουσκώσει» την ισχνή ανάκαμψη της Ευρωζώνης, οι νεοφιλελεύθεροι θεραπευτές του ευρωπαϊκού καπιταλισμού θα νομιμοποιούνται να κηρύξουν το «τέλος της κρίσης» και την αποκατάσταση ενός νέου «ενάρετου κύκλου» στην Ε.Ε. Τυπικά, αυτό θα τεκμηριωθεί όχι μόνο από τα μεγέθη του ΑΕΠ, αλλά και από μια άνθιση των επενδύσεων, ίσως και από μια αξιοσημείωτη αύξηση της απασχόλησης και μείωση της ανεργίας.
Αλλά όσο πιθανό είναι αυτό, άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι το τέλος της κρίσης θα συνοδευτεί από μια βαθιά, μόνιμη αλλαγή στις συνθήκες διαβίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και στους όρους εκμετάλλευσης των εργαζόμενων. Θα έλεγα της μισθωτής εργασίας, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορούμε να μιλούμε πια κυριολεκτικά γι” αυτήν, τουλάχιστον για ένα μεγάλο τμήμα νεοπληβείων που κατευθύνονται σε εργασιακές σχέσεις δουλικού τύπου.
Αυτό που μας διαφεύγει από την κρίση αυτή είναι πως τα βασικά μέσα «θεραπείας» που επιλέγονται από τις πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ δεν εξαντλούνται στην περίφημη «εσωτερική υποτίμηση» που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και αλλού, στη βαριά δόση λιτότητας που τσάκισε μισθούς, εισοδήματα, περιουσιακά στοιχεία και κρατικές δαπάνες. Ο πυρήνας της «θεραπείας» είναι η ιστορικών διαστάσεων αναδιάρθρωση των παραγωγικών και κοινωνικών σχέσεων που εκκολάπτεται στο νομικό κουκούλι της «μεταρρύθμισης».
Η «μεταρρύθμιση» δεν είναι άλλο παρά η θεσμική λιτότητα που διαδέχεται την εισοδηματική λιτότητα. Η μετεξέλιξη μιας δυσβάστακτης ποσότητας περικοπών σε μια νέα ποιότητα σχέσεων εκμετάλλευσης και ιδιοκτησίας. Ο τρόπος με τον οποίο η ρητορική τής ευρωπαϊκής ελίτ έχει μεταφέρει το βάρος της από την υπεράσπιση των περικοπών, οι οποίες επικρίνονται πλέον και ως αναποτελεσματικές, στον υπέρ «διαρθρωτικών αλλαγών» αγώνα εκφράζει τις βαθύτερες, στρατηγικές ανάγκες του κεφαλαίου για ένα μόνιμο θεσμικό περιβάλλον εκμηδένισης της εργασίας και της διαπραγματευτικής της ισχύος και ελεύθερης, φθηνής πρόσβασης σε κάθε ανθρώπινο, φυσικό ή κοινωνικό πόρο. Θα πρέπει κανείς να αντιληφθεί την ακατάσχετη φλυαρία υπέρ των «μεταρρυθμίσεων», που η ηγεσία Ε.Ε. και Ευρωζώνης ανέλαβε να επιβάλει με τον πιο ακραίο και ριζοσπαστικό τρόπο, σαν ακόμη μια φάση αυτού που το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» περιγράφει ως θεμελιώδες γνώρισμα της αστικής τάξης και της εποχής της: της συνεχούς επαναστατικοποίησης των μέσων και των σχέσεων παραγωγής, του αδιάκοπου κλονισμού των κοινωνικών σχέσεων. Βεβαίως, τα πράγματα εξελίσσονται με τρόπο ασύλληπτα πιο σύνθετο από αυτόν που μπορούσαν να προβλέψουν οι Μαρξ και Ένγκελς. Αλλά πρέπει να κατανοήσουμε πως η σπουδή της Google, για παράδειγμα, να χρηματοδοτήσει γενναιόδωρα ευρωπαϊκές start ups που θα αναπτύξουν επικερδείς τεχνολογικές καινοτομίες συμπληρώνεται ιδανικά από ένα θεσμικό πλαίσιο πλήρους ιδιωτικοποίησης της έρευνας στο πανεπιστήμιο, αλλά και από τη διαμόρφωση ενός νέου τύπου εργαζόμενου ο οποίος αγνοεί τι σημαίνει συλλογική σύμβαση, σταθερό ωράριο, προστασία από την απόλυση.
Η κρίση θα τελειώσει κάποια στιγμή, και ενδεχομένως τη γερμανική συνταγή της έκτακτης, τιμωρητικής λιτότητας θα τη διαδεχθεί η «αντι-λιτότητα» των Ρέντσι και Ολάντ, που προτείνουν να ανταμειφθεί με άφθονους «αναπτυξιακούς» πόρους η μόνιμη, θεσμική λιτότητα που επιβάλλεται σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο με τη μορφή των «μεταρρυθμίσεων». Αλλά όταν θα έχει ολοκληρωθεί κι αυτός ο κύκλος καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα είναι απλώς φτωχότεροι, αλλά γυμνοί από δικαιώματα, αντιστάσεις και συνείδηση του τι τους συμβαίνει.
Πηγή: Αυγή

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

«ΥΣΤΑΤΗ ΕΚΚΛΗΣΗ»



ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
«ΥΣΤΑΤΗ ΕΚΚΛΗΣΗ»
Αυτή είναι παραπάνω από μια οικονομική και καθεστωτική κρίση: είναι μια κρίση πολιτισμού
Οι Ευρωπαίοι πολίτες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, πιστεύουν ότι η σημερινή καταναλωτική κοινωνία μπορεί «να βελτιωθεί» (και πρέπει να το κάνει) στο μέλλον. Ταυτόχρονα, σημαντικό μέρος των κατοίκων του πλανήτη ελπίζουν ότι θα προσεγγίσουν τα δικά μας επίπεδα υλικής ευημερίας. Ωστόσο, το επίπεδο παραγωγής και κατανάλωσης επιτεύχθηκε μέσα από τη κατασπατάληση των φυσικών και ενεργειακών πόρων, και τη διάρρηξη των οικολογικών ισορροπιών της Γης.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κάτι νέο. Οι πιο διορατικοί ερευνητές και οι επιστήμονες εκπέμπουν στοιχειοθετημένα σήματα κινδύνου από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 του εικοστού αιώνα: αν συνεχιστούν οι παρούσες αναπτυξιακές τάσεις (στην οικονομία, στη δημογραφία, στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, στη παραγωγή ρύπων και στην αύξηση των ανισοτήτων)   το πιο πιθανό αποτέλεσμα για τον εικοστό πρώτο αιώνα είναι η πολιτισμική κατάρρευση.
Σήμερα πληθαίνουν οι ειδήσεις που δείχνουν ότι ο δρόμος της ανάπτυξης οδηγεί ήδη σε μια γενοκτονία σε αργή κίνηση. Η μείωση της διαθέσιμης φτηνής ενέργειας, τα καταστροφικά σενάρια   κλιματικής αλλαγής και οι γεωπολιτικές εντάσεις για τους φυσικούς πόρους δείχνουν ότι οι τάσεις προόδου του παρελθόντος γίνονται κομμάτια.
Μπροστά σε αυτή τη πρόκληση δεν αρκούν οι διακοσμητικοί εξορκισμοί  της αειφόρου ανάπτυξης, ούτε το απλό στοίχημα των οικολογικών τεχνολογιών, ούτε η υποτιθέμενη «πράσινη οικονομία» που καλύπτει την γενικευμένη εμπορευματοποίηση των φυσικών αγαθών και των οικοσυστημικών υπηρεσιών. Οι τεχνολογικές λύσεις, τόσο στην περιβαλλοντική κρίση όσο και στην ενεργειακή παρακμή, είναι ανεπαρκείς. Και επιπλέον, η οικολογική κρίση δεν είναι ένα επιμέρους ζήτημα αλλά είναι καθοριστικής σημασίας για όλες τις πτυχές της κοινωνίας: διατροφή, μεταφορές, βιομηχανία,  δόμηση, πολεμικές συγκρούσεις… Πρόκειται, σε τελική ανάλυση, για τη βάση ης οικονομίας μας και της ζωής μας.
Έχουμε παγιδευτεί μέσα στην ύπουλη δυναμική ενός πολιτισμού που δεν λειτουργεί αν δεν αναπτύσσεται, και που όταν αναπτύσσεται καταστρέφει τις φυσικές βάσεις που τον κάνουν να υπάρχει. Η τεχνολατρική και αγορολατρική κουλτούρα μας ξεχνάει ότι από καταγωγής μας, εξαρτιόμαστε από τα οικοσυστήματα και είμαστε αλληλοεξαρτημένοι.
Ο πλανήτης δεν μπορεί να στηρίξει την παραγωγιστική και καταναλωτική κοινωνία. Έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε ένα νέο πολιτισμό ικανό να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή σε ένα τεράστιο ανθρώπινο πληθυσμό (σήμερα, σε περισσότερους από 7.200 εκατομμύρια ανθρώπους), που συνεχίζει να αυξάνεται και κατοικεί σε ένα κόσμο με φθίνοντες πόρους. Να γιατί θα είναι απαραίτητο να γίνουν ριζικές αλλαγές στο τρόπο ζωής,  στις μορφές της παραγωγής, στο σχεδιασμό των πόλεων και στη χωροταξική οργάνωση: και πάνω  από όλα, στις αξίες που διέπουν όλα τα παραπάνω. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία που θα έχει για στόχο να επαναφέρει την ισορροπία με τη βιόσφαιρα, και που χρησιμοποιεί την έρευνα, την τεχνολογία, τον πολιτισμό, την οικονομία και την πολιτική για να προχωρήσει προς αυτή τη κατεύθυνση. Για να το πετύχουμε, μας χρειάζεται να κατορθώσουμε να ξεδιπλώσουμε όλη τη πολιτική φαντασία, την ηθική γενναιοδωρία  και την τεχνική δημιουργικότητά μας.
Όμως αυτός ο Μεγάλος Μετασχηματισμός αντιμετωπίζει δυο τιτάνια εμπόδια: την αδράνεια του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και τα συμφέροντα των προνομιούχων ομάδων. Για να αποφύγουμε το  χάος και τη βαρβαρότητα προς τις οποίες σήμερα κατευθυνόμαστε, έχουμε ανάγκη από μια βαθειά πολιτική ρήξη με την παρούσα ηγεμονία, και από μια οικονομία που έχει ως σκοπό την ικανοποίηση   των κοινωνικών αναγκών μέσα στα όρια που επιβάλει η βιόσφαιρα, και όχι η αύξηση του ιδιωτικού κέρδους.
Ευτυχώς, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι αντιδρούν στις απόπειρες των ελίτ να τους κάνουν να πληρώσουν τα σπασμένα. Σήμερα, στο Ισπανικό Κράτος, η αφύπνιση της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας που προκάλεσε το κίνημα 15Μ (των Αγανακτισμένων) από την Άνοιξη του 2011, κυοφορεί μια συντακτική διαδικασία που γεννάει δυνατότητες  για άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης.
Ωστόσο, είναι αποφασιστικής σημασίας να συνειδητοποιήσουν τα εναλλακτικά σχέδια τις συνέπειες που έχουν τα όρια της ανάπτυξης και να επεξεργαστούν πολύ πιο τολμηρές εναλλακτικές προτάσεις.  Η καθεστωτική και η οικονομική κρίση θα μπορέσουν να ξεπεραστούν μόνο αν ξεπεραστεί ταυτόχρονα και η οικολογική κρίση. Με αυτή την έννοια, δεν αρκούν οι πολιτικές που γυρνάνε πίσω στις συνταγές του κεϋνσιανού καπιταλισμού. Αυτές οι πολιτικές μας οδήγησαν, στις δεκαετίες που ακολούθησαν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σε ένα επεκτατικό κύκλο  που μας έφερε στο κατώφλι των ορίων του πλανήτη. Ένας νέος επεκτατικός κύκλος είναι ανέφικτος: δεν υπάρχουν η υλική βάση, ούτε ο οικολογικός χώρος και οι φυσικοί πόροι που θα μπορούσαν να τον στηρίξουν.
Ο εικοστός πρώτος αιώνας είναι ο πιο αποφασιστικός αιώνας της ιστορίας της ανθρωπότητας. Θα αποτελέσει μια μεγάλη δοκιμασία για όλους τους πολιτισμούς και τις κοινωνίες, καθώς και για το ανθρώπινο είδος στο σύνολό του. Μια δοκιμασία στην οποία θα κριθεί η συνέχιση της παρουσίας μας πάνω στη Γη και η δυνατότητα να αποκαλούμε «ανθρώπινη» τη ζωή που θα είμαστε ικανοί να οργανώσουμε στη συνέχεια.  Είμαστε αντιμέτωποι με την πρόκληση ενός μετασχηματισμού διαστάσεων ανάλογων με εκείνους των μεγάλων ιστορικών γεγονότων όπως η νεολιθική επανάσταση ή η βιομηχανική επανάσταση.
Προσοχή: το παράθυρο της ευκαιρίας κλείνει.  Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν στο κόσμο πολλά κινήματα αντίστασης υπέρ της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης (η οργάνωση Global Witness κατέγραψε σχεδόν χίλιους περιβαλλοντολόγους που σκοτώθηκαν  στα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ αγωνίζονταν ενάντια σε εξορυκτικά και πετρελαϊκά σχέδια, ή υπερασπίζονταν τη γη και τα νερά τους). Όμως, τουλάχιστον έχουμε χρόνο για να οργανώσουμε μια πλατιά και σφαιρική συζήτηση για τα όρια της ανάπτυξης, και για να δημιουργήσουμε δημοκρατικά οικολογικές και ενεργειακές εναλλακτικές  ικανές να είναι σοβαρές και βιώσιμες. Θα πρέπει να είμαστε ικανοί να συσπειρώσουμε μεγάλες πλειοψηφίες για μιαν αλλαγή οικονομικού, ενεργειακού, κοινωνικού και πολιτισμικού μοντέλου. Πέρα από το ότι πολεμάει τις αδικίες που οφείλονται στην άσκηση της εξουσίας και στη συσσώρευση του πλούτου, μιλάμε για ένα μοντέλο που αναγνωρίζει την πραγματικότητα, κάνει ειρήνη με τη φύση  και κάνει δυνατή την ευζωία μέσα στα οικολογικά  όρια της Γης.
*Επιμέλεια Μετάφρασης: Γιώργος Μητραλιάς, Πηγή: www.contra-xreos.gr
Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014