Translate

Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

για τις πολιτικές εξελίξεις...





Τι ωραία που είναι τα ροζ συννεφάκια! Υπέροχη ευωχία η βίωση της παραμυθίας τους. Γοητευτική η μαργιολιά τους, έλκει -όπως συμβαίνει με κάθε (ψευδ)αίσθηση- ένα σμάρι ενθουσιασμένους. Αλλά η κακοτράχαλη πραγματικότητα στραπατσάρει τους ανυποψίαστους. Ειδικά όταν είναι πολιτικοί. Και ακόμα περισσότερο όταν είναι και αριστεροί.
Οι τοκογλύφοι διέλυσαν το ροζ ευρωπαϊστικό συννεφάκι πάνω στο οποίο αναπαύονταν τόσο η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και ένας λαός που πείστηκε να ψηφίσει και να αναμένει καρπούς. Το συνάφι των “εταίρων” εξώθησε την ελληνική κυβέρνηση σε κατά μέτωπον σύγκρουση για να προκαλέσει την Καταιγίδα, όχι της Ερήμου αυτή τη φορά, αλλά της Ελλάδας. Για να την ερημώσει την έρμη και να ακουστεί στα πέρατα ποιος είναι ο μπόσης.  
Ο Αλέξης, όταν είδε το βαμβακένιο συννεφάκι του να χάνεται, αναγκάστηκε να επιλέξει: Παραίτηση ή βοήθεια του κοινού. Και, φυλάγοντας τα πισινά του, ζήτησε το δεύτερο.  
Ο λόγος, λοιπόν, στον κυρίαρχο λαό.
“Ναι” σημαίνει υποταγή στους όρους των εκβιαστών και των τοκογλύφων, «σφάξε με αγά μου» και ιδιόχειρη υπογραφή της θανατικής καταδίκης του λαού.
Το “Όχι” μπορεί να κινηθεί προς διάφορες κατευθύνσεις:
Να γίνει διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της κυβέρνησης για την επίτευξη του πολύφερνου έντιμου συμβιβασμού, λέγε με λάιτ μνημόνιο.
Ή να οδηγήσει σε μια ανερμάτιστη ρήξη, συναρπαστική εν πρώτοις, αλλά ανομολόγητα απεγνωσμένη και εμποτισμένη από τη νοοτροπία της ηρωικής ήττας. Ή, πιο απίθανο, να αποκτήσει μια δικιά του κινηματική δυναμική  αυτονομούμενο από τις διαθέσεις των εισηγητών του.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί. Αλλά ας έχουμε τη σύνεση να μην αποκλείουμε εκ προοιμίου καμιά τροχιά του “Όχι”, μόνο και μόνο επειδή δεν κουμπώνει αυτόματα με τις επιθυμίες μας.
Τούτες τις μέρες, ο λαός υιοθετεί πολλαπλές στάσεις, αντιφάσκουσες· περήφανες, αλλά και κοιταξοκωλικές. Αλλά να καθυβρίζουν τους πανικόβλητους πολίτες όσοι τους διαβεβαίωναν ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, αυτό πάει πολύ πια...

Και δυο λόγια για την αριστερά.
Ο όλος ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχουν καμία αυτονομία στη συγκυρία. Απεναντίας, λόγω υπολογισμών και ιδεοληψιών,  σύρονται πίσω από τις τακτικές του Τσίπρα.
Το ΚΚΕ είναι εκτός παιχνιδιού και δεν πείθει. Δεν πείθει επειδή επιλέγει να είναι εκτός παιχνιδιού. Και είναι εκτός παιχνιδιού επειδή δεν πείθει.
Ζητούμενο παραμένει μια αυτόνομη κινηματική πολιτική. Όχι τόσο για την εβδομάδα που διανύουμε, αλλά για την ταραχώδη περίοδο στην οποία ήδη μπήκαμε και που δοκιμάζει όλους μας,  ατομικά και συλλογικά.
Και, θυμηθείτε με, έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας!

του Νίκου Νούλα

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Δημοψήφισμα, καλό ακούγεται...



Επιτέλους, μια κυβέρνηση που «τολμά να απευθυνθεί στο λαό», «δε φοβάται τη Δημοκρατία και υπερασπίζεται το Σύνταγμα», «δεν υποκύπτει και καλεί σε αντίσταση», «λέει το μεγάλο ιστορικό ΟΧΙ». Πόσο παράταιρα ηχούν τέτοια λόγια από τα στόματα των συντρόφων οπαδών του 47σέλιδου έντιμου συμβιβασμού! Αλλά, για στάσου. Δεν είναι μόνο αυτοί που λένε τα τοιαύτα. Ας πάρουμε τους διαφωνούντες εντός ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί, με ένα ντιλίτ στην κριτική που ασκούσαν, θεωρούν ότι τώρα είναι η ώρα της αριστερής ρελάνς. Παρομοίως και οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι οποίοι προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν την επιλογή τους στο μότο «όχι στο ευρώ και την ΕΕ». Ακόμα και σύντροφοι από τα κινήματα και τις πλατείες· «όχι στην υποδούλωση», φωνάζουν. Και δώσ’ του «ήρθε η ώρα να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις», και «όπου να ΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες», και «ήρωες άπαρτα βουνά» και παρόμοια ψυχοκινητικά.

Όμως, μισό λεπτάκι, γιατί χρειάζονται ορισμένες διευκρινίσεις. Η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε βρίσκοντας “τοίχο” από την πλευρά των δανειστών. Οι “εταίροι” δεν αποδέχονται την ύπαρξη ούτε μιας λαϊκίστικης κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ) εντός ΕΕ, μιας κυβέρνησης που θα λέει γενικώς “ναι”, αλλά θα λέει και κανένα “όχι”. Θέλουν κανονικούς κατουρογλύφτες, στυλ Νδ, Πασοκ, Ποτάμι...Αλλιώς, η διαπραγμάτευση θα είχε ήδη κλείσει στις 47 σελίδες (με προσθήκη καμιά δεκαριά-εικοσαριά σελίδων ακόμα). Η ομάδα Τσίπρα ήταν διατεθειμένη να υποκύψει σε ένα λάιτ μνημόνιο, οι απαιτήσεις των “εταίρων” για ένα σκληρό μνημόνιο την οδήγησαν σε αδιέξοδο. Και είχε να επιλέξει: είτε να φέρει ένα εξευτελιστικό πρόγραμμα που θα οδηγούσε την κυβέρνηση σε κατάρρευση (άμεσα ή σε λίγους μήνες), είτε να οδηγηθεί σε “φυγή προς τα μπρος”. Η ομάδα Τσίπρα επέλεξε, με κριτήριο την πολιτική διάσωσή της, το δεύτερο.

Έστω ότι γίνει το δημοψήφισμα και δεν κολλήσει σε διαδικασίες και πιέσεις. Το ερώτημα το οποίο διέρρευσε είναι τόσο προφανές στην απάντησή του («όχι στα μέτρα των δανειστών»), σα να είναι απλοϊκό. Ή μήπως όχι; Μήπως είναι μια πονηριά για “να πάρουμε το δημοψήφισμα”, στοιχίζοντας μάλιστα τις πιο ενεργές δυνάμεις του κινήματος στις επιλογές μας; Και μετά; Και μετά θα ερμηνεύσουμε το αποτέλεσμα κατά το δοκούν (όπως κάναμε με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης). Που μπορεί να είναι ένας έντιμος συμβιβασμός, δηλαδή το πάλαι ποτέ απονομιμοποιημένο μνημόνιο, νομιμοποιημένο τώρα με το αποφασιστικό ΟΧΙ των αντιμνημονιακών πολιτών... Αλλά, όπως είπε ο Αλέξης, θα σεβαστεί το αποτέλεσμα, όποιο και να είναι. Δηλαδή; Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω αρκεί να μείνω στην αριστεροδέξια περιστρεφόμενη καρέκλα μου;

Και ο λαός; Κουρτίνα 1 ή κουρτίνα 2; επέλεξε λαέ σε παρακαλώ και μην πολυρωτάς.  Μην πολυρωτάς πχ γιατί θέλουν τη γνώμη σου τώρα, στο αμήν. Γιατί σε χρησιμοποιούν εργαλειακά, όπως και με τις συγκεντρώσεις στήριξης, για την επίτευξη των διαπραγματευτικών ελιγμών για τις οποίες δεν εξουσιοδότησες κανέναν τους; Γιατί σου καλλιέργησαν τον εφησυχασμό («δεν υπάρχει περίπτωση να μη δεχτούνε τις προτάσεις μας»); Γιατί σου είπαν ψέματα («τρόικα τέλος»), και ποιος λέει ότι πάλι δε θα σε ξαναγελάσουν; Γιατί φτάσαμε εδώ; Ο Ορθός Λόγος  τον οποίο αντιτάξαμε στους εταίρους μήπως ήταν μια μαλακία όρθια; Και μετά το ΟΧΙ, τι; Ή, συνηθισμένοι στις μικρές προσωπικές και κοινωνικές κωλοτούμπες, θα τα μαζέψουμε σαν την Κυπριακή ηγεσία και κοινωνία πριν λίγα χρόνια και θα πούμε και ευχαριστώ;

Η μάχη για το δημοψήφισμα ανοίγει το δρόμο για ανατροπές; Ίσως. Το βέβαιο είναι ότι βρισκόμαστε ήδη σε πολιτική κρίση, φυσικά με ευθύνη των δανειστών που θέλουν να ρίξουν τον Τσίπρα, αλλά δεν είναι άμοιρος ευθυνών και ο νεοφανής λαϊκιστής ηγέτης. Η κρίση επεκτείνεται στο νομισματικό, και αυτό πιθανά να το ζήσουμε και να μην είναι ένα κακό όνειρο σαν του γιου μου χθες βράδυ που είδε  να τον τσιμπά ένα φίδι στον ποπό και αυτός το κλώτσησε και μετά ήρθε η γιαγιά-Μπέτυ και τον έσωσε. Μπορεί να μην υπάρχει Μπέτυ στο ελληνικό όνειρο και πρέπει να κλωτσήσουμε ξανά και ξανά το φίδι... Αλλά η κρίση έχει γενικευτεί και βαθύνει ήδη στον οικονομικό τομέα. Πιο σημαντικό, όμως, είναι η εξάπλωση της κρίσης στον αξιακό τομέα. «Τι είναι αλήθεια; Τι είναι ψέμα; Το ‘να στ’ άλλο πως ζυγώνει... Κι όλα που ήταν δεδομένα, τώρα δα δεν εννοούνται», έγραψε ένας ερασιτέχνης ποιητής.
Εκκολάπτεται και ένας διχασμός που θα μπορούσε να αποφευχθεί, μόνο και μόνο για να μπει σε σωστή βάση: φτωχοί ενάντια στους πλούσιους, λαός ενάντια στους τοκογλύφτες.

Και η ΕΕ; Αυτή είναι, θέλουμε το βλέπουμε, θέλουμε όχι. Ας τη δούμε με τα μάτια της πραγματικότητας και όχι με τα μάτια της φαντασίας μας. Αυτοί είναι και οι εταίροι της κυβέρνησης, και οι δανειστές «μας», και οι σύμμαχοί «μας». Και από πίσω υπάρχουν κι άλλοι που προσφέρονται να βοηθήσουν τη φτωχοπροδρομική Ελλάδα, το ξανθό γένος, οι σχιστομάτηδες, οι θείοι Σαμ και δεν ξέρω γω ποιοι άλλοι.

Αυτά τα ολίγα. Με φρόνημα αγωνιστικό, αλλά ας βάλουμε και λίγη φρόνηση...Για να μην ξανακάνουμε ως κίνημα και αριστερά για πολλοστή φορά τον μοιρολατρικό (και εμμέσως αυτοδικαιωτικό) απολογισμό «φταίνε οι ξένοι και τα λάθη της ηγεσίας μας»...

Νίκος Νούλας

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης

 
 
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Θεσσαλονίκη 22/6/2015

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η πρώτη πανελλαδική συνέλευση του Καραβανιού Αγώνα & Αλληλεγγύης που διοργανώθηκε στο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. την Κυριακή 21 Ιουνίου. Παρεβρέθησαν και συμμετείχαν εργαζόμενοι από την ΕΡΤ3, τη ΒΙΟΜΕ, την Coca-Cola, την ΕΛΒΟ, την Vodafon, την Wind, τα ΕΛΠΕ, τους σχολικούς φύλακες, τους μισθωτούς εκπαιδευτικούς, το ΙΚΑ, στην εφημερίδα "Μακεδονία", στο Ψυχιατρικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, στην Ειδική Αγωγή, αλλά και από αυτοοργανωμένα κοινωνικά εγχειρήματα όπως το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης, την Λαϊκή Συνέλευση Αγίου Νεκταρίου Βόλου καθώς και συλλογικότητες του κοινωνικού και εργατικού κινήματος.

Μετά από μια πλούσια και ενδιαφέρουσα συζήτηση αποφασίσαμε τα εξής:


  1. Να εκδοθεί κείμενο θέσεων ανοιχτό για συζήτηση μέσα στο εργατικό και κοινωνικό κίνημα
  2. Να εκδοθούν ξεχωριστά ψηφίσματα αλληλεγγύης για όλους τους κλάδους των εργαζομένων που συμμετέχουν ή παρακολουθούν το Καραβάνι και μας το έχουν ζητήσει.
  3. Στηρίζουμε τις λαικές συνελεύσεις και τα αυτοοργανωμένα κοινωνικά ιατρεία που τάσσονται στον κοινό μας αγώνα ενάντια στην εξαθλίωση και την καταστροφή.
  4. Συμμετέχουμε στην πορεία Τρίτη 23 Ιουνίου 19.00 από την Καμάρα ενάντια στην καταστολή των καταλήψεων (περισσότερα εδώ)​
  5. Συμμετέχουμε στις δράσεις που καλούν τα σωματεία εργαζομένων Vodafon και Wind στην απεργία 25/6 ενάντια στις μειώσεις μισθών και τις απολύσεις.
  6. Καλούμε σε κινητοποιήσεις ενάντια στο κόψιμο των εκπομπών των λειτουργικών αλληλέγγυων, Δευτέρα 6 μμ και Τετάρτη 6 μμ έξω από το κτίριο της ΕΡΤ3 στη Λ.Στρατού (περισσότερα εδώ).
  7. Πορεία με κεντρικό σύνθημα "Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας, οι εργατικές και κοινωνικές ανάγκες είναι αδιαπραγμάτευτες Τρίτη 30/6 στις 7 από την Καμάρα.
  8. Συμμετέχουμε στην Ευρωμεσογειακή συνδιάσκεψη στις 18-20 Ιουλίου στην Αθήνα. Καταθέτουμε πρόταση να γίνει διεθνής ημέρα 5/9 διαδηλώσεων και διεθνούς δράσης ενάντια στην λιτότητα, την ανεργία και την κοινωνική καταστροφή.
  9. Συμμετέχουμε στο Διεθνές Κάμπινγκ που διοργανώνεται στην Ιερισσό 18-25 Αυγούστου και στην πορεία 23 /9 εκεί ενάντια στην εξόρυξη χρυσού.
  10. Καλούμε σε ανεξάρτητη συγκέντρωση και πορεία στις 5/9 στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και σε νέα πανελλαδική μας συνέλευση στις 6/9.
  11. Οργανώνουμε πανελλαδικά συνελεύσεις και συζητήσεις πάνω στα κεντρικά επίδικα του Καραβανιού Αγώνα & Αλληλεγγύης.
  12. Να δημοσιοποιηθούν, κομβικά, τα πρακτικά της τελευταίας πανελλαδικής συνέλευσης.
Νέα συνέλευση του Καραβανιού στη Θεσσαλονίκη Δευτέρα 29/6 7μμ στην ΕΡΤ3.

Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης
 
 

Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Όχι από το εξώφυλλο του!


Όχι από το εξώφυλλο του! Είναι ο τίτλος ενός διηγήματος επιστημονικής φαντασίας του Φίλιπ Ντικ που γράφτηκε το 1968. Ο πρωτότυπος τίτλος του είναι Not By Its Cover, η ελληνική (απλή) μετάφραση του τίτλου δεν αποδίδει σωστά το πνεύμα του διηγήματος.  Θα κρατήσουμε σαν αφορμή του σημείωματος όμως το ελληνικό τίτλο (αν και κάτι μου λέει πως ο αγαπημένος μου συγγραφέας θα "επιβάλει" το δικό του νόημα στο τέλος!).
Κοιτώντας σήμερα το εξώφυλλο του Spiegel βλέπουμε τον Παρθενώνα, σε πρώτο πλάνο, να γκρεμίζεται από το ρήγμα που δημιουργεί ένας σεισμός, ένα ρήγμα που ξεκινώντας από την Αθήνα (προφανώς!) γκρεμίζει τα πολιτιστικά μνημεία/σύμβολα των ευρωπαϊκών χωρών (στο βάθος βλέπουμε και το Big Ben) Η λέξη "σεισμός" κυριαρχεί πάνω από την εικόνα, η "ευρωπαϊκη αποτυχία, τι θα κοστίσει και τι θα επακολουθήσει" είναι η επεξήγηση του ..."σεισμού"!
 Καταπληκτικό και δεόντως τρομοκρατικό! Στα μνημονιασμένα χρόνια συνηθίσαμε σε τέτοια εντυπωσιακά και εκφοβιστικά δημοσιεύματα. Για την ακρίβεια συνηθίσαμε να παίρνουμε στα σοβαρά την ανοησία τους! Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι η πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης βέβαια, όπως παραπλανητικά αναπαριστά το κολάζ του εξωφύλλου του εβδομαδίαιου περιοδικού αλλά η νομισματική ενοποίηση της Ευρωζώνης και η νεοφιλελεύθερη (οικονομική) πολιτική που έχει επιβληθεί στις χώρες που συμμετέχουν στο ευρώ. Το σωστό εξώφυλλο θα έπρεπε λογικά να έχει τα κτήρια των κεντρικών τραπεζών των χωρών της Ευρωζώνης να γκρεμίζονται (φανταστείτε τον Στουρνάρα να πέφτουν στο κεφάλι του κιονόκρανα κορινθιακού ρυθμού!) και βέβαια στο φόντο ας λείπει καλύτερα η τράπεζα της Αγγλίας! Όχι ε; Δεν τρομοκρατεί κανέναν αυτή η εικόνα; Τουλάχιστον όχι τους απλούς πολίτες (ο κύριος Ντράγκι, η κυρία Λαγκάρντ, ο Κύριος Ντάισελμπλουμ και η παρέα τους μόνο θα φρικάρανε!).
Στο Spiegel (και οχι μόνο στο Spiegel...) βολεύονται να μπερδεύουν (προφανώς εσκεμμένα) την αρχαία Αγορά με τις σύγχρονες Αγορές. 
Μόνο που η Ευρώπη του πολιτισμού είναι απούσα από τις συζητήσεις των eurogrups , πως θα μπορούσε άλλωστε; Τότε τα "ισοζύγια" θα ήταν τελείως διαφορετικά! 

του Κώστα Αντωνιάδη
 

*"Αν για πολύ ατενίσεις μεσ’ την άβυσσο, η άβυσσος θα γυρίσει μέσα σου” Philip Dick

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΚΟΜΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ;





η μεταμόρφωση ενός ταλαντευόμενου αριστερού κόμματος σε ένα νεοφανές λαϊκιστικό κόμμα-


Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τη συνέχεια δύο προηγούμενων («Γιατί αποχωρώ από το ΣΥΡΙΖΑ», 26/5/15 και «Στρατηγική του “έντιμου συμβιβασμού” – κριτική και κριτική της κριτικής», 4/6/15) στα οποία εξέθεσα: στον μεν πρώτο τους λόγους αποχώρησής μου από το ΣΥΡΙΖΑ, στο δε δεύτερο τις απόψεις μου πάνω στη συζήτηση για τη στρατηγική του εν λόγω φορέα. Μπορεί, αν θέλει, να τα βρει κανείς στο διαδίκτυο.
Θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα από τα κόμματα που άλλαξε αρκετές φορές στη εντεκάχρονη ιστορία του. Χοντρικά και απλουστευτικά: από κόμμα διάσωσης του ΣΥΝ -αλλά και επαφής με το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα- την περίοδο 2004-2007, άλλαξε σε ένα ριζοσπαστικό κόμμα την περίοδο 2007-2009, έπεσε σε “κώμα” την επόμενη περίοδο, για να αναγεννηθεί με το αντιμνημονιακό κίνημα.
Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των περιόδων ήταν η ταλάντευση μεταξύ ριζοσπαστικών, ρεφορμιστικών και συστημικών στρατηγικών. Ανάλογα με τη σχέση αυτών των τριών αυτών στρατηγικών, έγινε και η περιοδολόγηση που προηγήθηκε.
Η επαφή του ΣΥΡΙΖΑ με την εξουσία, είτε σαν προσδοκία πριν τις εκλογές, είτε ως συντελεσμένο γεγονός στη συνέχεια, καθόρισε την τωρινή μεταμόρφωσή του. Την ουσιαστική μετάλλαξη, την αλλαγή της φύσης του φορέα. Πλέον τα αριστερά χαρακτηριστικά (ριζοσπαστικά, ρεφορμιστικά, συμβιβαστικά) υποσκελίζονται από το κύριο, το νεοφανή ΛΑΪΚΙΣΜΟ. Το προσδιοριστικό «νεοφανής» ίσως είναι πλεονασμός, μια και ο λαϊκισμός, λόγω του χαμαιλεοντικού του χαρακτήρα, της προσαρμογής δηλαδή στις συνθήκες, έχει πάντα ιδιότυπα χαρακτηριστικά. Παρόλ’ αυτά, θεωρώ ότι βοηθά, τονίζοντας ότι αυτός ο λαϊκισμός δεν είναι μια απλή επανάληψη ιστορικά προηγούμενων.
Ας δούμε τα κύρια σημεία αυτού του νεοφανούς ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ:
Μιλά εξ ονόματος των συμφερόντων των πολιτών, του λαού, του έθνους. Ενεργεί δήθεν για λογαριασμό της “κοινωνίας”. «Προσπαθεί». Πετυχαίνει, έτσι, τη στήριξη ενός μεγάλου μέρους των πολιτών. Παθητική-δημοσκοπική, αλλά και ενεργητική (βλ. συγκεντρώσεις υποστήριξης της κυβέρνησης, συγκέντρωση στην ΕΡΤ κλπ)
Πολιτικά μπορεί να κινείται ευέλικτα ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, το διεθνισμό και τον εθνικισμό, τον πατριωτισμό και την υποτέλεια, την ταξική μεροληψία και το κοινωνικό συμφέρον, την ευαισθησία και τον κυνισμό, την αλήθεια και το ψέμα(1).
Μπορεί, επίσης, να υλοποιεί την πολιτική του:
-> διακηρύσσοντας ότι υλοποιεί την αντίθετη (παρέβαλε, λόγου χάριν, το «καταργούμε τα μνημόνια» με τη διαπραγματευτική στρατηγική, το «τρόικα τέλος» με τη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς), ή
-> προωθώντας “για ξεκάρφωμα” πολιτικές αντιφάσκουσες με τις ηγεμονεύουσες (παρέβαλε τα δίπολα: προώθηση της συνεργασίας με το κράτος του Ισραήλ/προσπάθεια αναγνώρισης του κράτους της Παλαιστίνης, συμβιβασμός με το εγχώριο οικονομικό κατεστημένο/έλεγχο των τηλεοπτικών συχνοτήτων, παροχή ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών/ “υποδοχή” προσφύγων κοκ)
Στις εσωκομματικές διαδικασίες εγκαθιδρύει έναν ακραίο αρχηγισμό, ένα modus vivendi μεταξύ των διαφόρων φατριών με αποδοχή της ηγεσίας επί ποινή “θανάτου”, μια εξόφθαλμη αδιαφορία για τη θέληση της κομματικής βάσης μέσω της απίσχνανσης των πολιτικών διαδικασιών. Τα παραπάνω περιγράφουν μια μορφή αυταρχισμού. Ο οποίος, όμως, μόνο “στα πολύ δύσκολα” παρουσιάζεται με ωμότητα (βλ. εκλογή Προκοπάκη, κομματική πειθαρχία ενόψει κρίσιμων ψηφοφοριών). Συνήθως, ο αυταρχισμός συνδυάζεται με μοίρασμα ρόλων και παροχή ωφελημάτων σε στελέχη και τάσεις (έμμισθες θέσεις, χρήματα για λειτουργία δομών-ινστιτούτων-εντύπων-sites, ταξίδια επαναστατικού τουρισμού, “εξουσίες”).
• Θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και επικαλείται συχνά το «ηθικό και αξιακό φορτίο της αριστεράς» διολισθαίνει σε ξένα μονοπάτια:
->στο χειρισμό του θυμικού του “λαού”, στον συναισθηματικό εκβιασμό του (το πιο τρανταχτό παράδειγμα ήταν το ψευτοκλάμα του Αλ. Τσίπρα κατά την ομιλία του στη βουλή)
->στην αλαζονεία, το υφάκι, στον έρωτα της Ισχύος (βλ. στάση της Ζ. Κωνσταντοπούλου, η οποία, ως “νέο-δελφίνος” προσπορίζεται συμπάθειες από διάφορες πτέρυγες του ΣΥΡΙΖΑ, είτε λόγω της θεσμικότητάς της, είτε λόγω της σύγκρουσης με ορισμένα συμφέροντα, είτε λόγω της αρνητικής προπαγάνδας που της κάνουν τα ΜΜΕ)
->στην ανοχή απέναντι στη χυδαιότητα ή, σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμα και στο θαυμασμό της "βαρβατίλας" (πχ απρέπειες Π. Καμμένου από το βήμα της βουλής χωρίς καμία παρέμβαση από την προεδρεύουσα στη διαδικασία).
->στην “αριστερή” καταστολή (βλ. στάση Πανούση με τη στήριξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ)
Όπως έχει συμβεί με όλα τα λαϊκιστικά κόμματα, ο προσδιορισμός της φύσης τους δίχασε την αριστερά. Έτσι, υπήρχε πάντα ένα τμήμα της που ήθελε να παρέμβει “εκ των έσω” στις πολιτικές αντιφάσεις αυτών των κομμάτων για να ενισχύσει την αριστερή κατεύθυνση(2). Ή, επιδίωκε να επηρεάζει από τη θέση της εσωτερικής αντιπολίτευσης τη βάση αυτών των κομμάτων, να μην την αφήσει ανοχύρωτη στην κομματικά ηγεμονεύουσα προπαγάνδα. Ή, που δεν ήθελε να χάσει τα ωφελήματα που προσφέρει η συμμετοχή σε ένα μεγάλο κόμμα εξουσίας. Αλλά, υπήρχαν και υποκείμενα που αντιστάθηκαν στους πολιτικούς και άλλους πειρασμούς και κράτησαν μια συνεπή στάση.
[Διευκρίνιση: Οι παραπάνω επισημάνσεις έγιναν κρίνοντας το ΣΥΡΙΖΑ γενικά και ως Όλον. Αυτός είναι, για μένα, ο σωστός μεθοδολογικά τρόπος για την αξιολόγηση του φορέα, όπως και κάθε υποκειμένου, συλλογικού ή ατομικού. Η εστίαση σε συγκεκριμένα τμήματα της συνολικής εικόνας, ή η περιγραφή των επιμέρους υλικών του συνολικού κατασκευάσματος, θα ήταν χρήσιμη για μια αναλυτική προσέγγιση, στο βαθμό που θα ήταν καθολική. Κάτι τέτοιο, όμως, ξεπερνά τους σκοπούς αυτού του κειμένου.]
Αν ισχύουν τα παραπάνω, το ερώτημα είναι: Μπορεί ένα λαϊκιστικό κόμμα να έρθει σε σύγκρουση με τη “Νέα Χρηματοπιστωτική Διεθνή”; Απίθανο.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξωθείται από του δανειστές σε σύγκρουση. Θα το κάνει “με μισή καρδιά”, “για την τιμή των όπλων”, πηγαίνοντας στον πόλεμο για να χάσει. Γι’ αυτό και θα το βάλει στα πόδια.
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, κάθε αυταπάτη που συντηρούμε, κάθε παραχώρηση χρόνου για «να δούμε τι θα γίνει», κάθε μετατροπή της επιθυμίας μας σε πολιτική εκτίμηση, αύριο θα την πληρώσουμε με “αριστερά” μέτρα, “αριστερή” ανεργία, “αριστερές” ιδιωτικοποιήσεις, “αριστερή” φορομπηξία, “αριστερό” ξενιτεμό.
Η αντίσταση στη “Νέα Χρηματοπιστωτική Διεθνή” δεν ήταν ποτέ έργο ενός κόμματος, πόσο μάλλον ενός κόμματος σαν το ΣΥΡΙΖΑ. Ζητούμενο δεν είναι μια “απλή” μάχη, ούτε –φυσικά- μια άτσαλη ή τυχοδιωκτική ρήξη, αλλά μια συνολική αλλαγή στρατηγικής, βασικό στοιχείο της οποίας θα είναι πόλεμος με το ντόπιο και διεθνές κατεστημένο. Ένας τέτοιος πόλεμος θέλει τους πολίτες – και ειδικά τους προλετάριους – να είναι μαχητές.
Καλό και τίμιο αγώνα να έχουμε.
Νίκος Νούλας
Θεσσαλονίκη, 12/6/2015
(1) Ήταν λαθεμένη από τη μεριά μου η επιμονή στη συσχέτιση της στρατηγικής ενός αριστερού κόμματος («ιστορικός συμβιβασμός» του ΚΚΙ) με τη στρατηγική ενός λαϊκιστικού κόμματος («έντιμος συμβιβασμός» του μετεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ) Η στρατηγική Τσίπρα με τη στρατηγική Μπερλίνγκουερ έχουν κοινά σημεία μόνο όταν αναφερόμαστε στην προεκλογική περίοδο.
(2)Αυτή η διαπίστωση ας εκληφθεί και ως προσωπική αυτοκριτική για τη στήριξη από τη μεριά μου του “προγράμματος της Θεσσαλονίκης”.

του Νίκου Νούλα