Translate

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Δύο γαϊδάρων άχυρα δεν μπόρει να μοιράσει η Περιφέρεια!


Κοντεύουν 3 μήνες από την έναρξη της σχολικής χρονιάς και η μεταφορά των μαθητών του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης δεν έχει λυθεί! Γιατί; Επειδή απλά στην Περιφέρεια δεν ξέρουν να μετράνε (ούτε) με τα δάχτυλα του ενός χεριού!

Παραθέτω το Δελτίο Τύπου του Συλλόγου Γονέων του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης χωρίς σχόλια (περιττεύουν!) :

"Δελτίο Τύπου
Μέχρι τη Δευτέρα, 24/11, 88 μαθητές του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης δεν είχαν πρόσβαση σε μισθωμένα λεωφορεία που θα τους μετέφεραν από και προς το Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης επειδή ο πρόχειρος διαγωνισμός της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας είχε προβλέψει μόνον 6 δρομολόγια ενώ χρειάζονταν 8. Τα δύο επιπλέον δρομολόγια ξεκίνησαν εχθές.
Αλλά προέκυψε καινούργιο πρόβλημα. Την προηγούμενη Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου, το ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης ανέστειλε τη λειτουργία των δρομολογίων που εξυπηρετούν παιδιά από Φίλυρο μέχρι και Πανόραμα και από Άγιο Ιωάννη μέχρι και Καλαμαριά προς το Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Αυτό σημαίνει ότι αυτή τη στιγμή 92 (ενενήντα δύο) παιδιά δυσκολεύονται να φθάσουν στο σχολείο.
Ο λόγος; Τα αρχικά δρομολόγια τροποποιήθηκαν, οι χιλιομετρικές αποστάσεις μεταβλήθηκαν κι αυτό οδήγησε στην μείωση των προβλεπόμενων αποζημιώσεων για τον ανάδοχο
Πάρα πολλοί γονείς αδυνατούν να μεταφέρουν τα παιδιά τους με το αυτοκίνητό τους.  Αποτέλεσμα; Ανήλικοι μαθητές, ακόμα και της Α' Γυμνασίου, αναγκάζονται, πριν ξημερώσει,  να μετακινούνται με τη δημόσια συγκοινωνία με ότι αυτό συνεπάγεται. Απίστευτα μεγάλο χρόνο και κίνδυνο ατυχήματος επειδή πρέπει ν' αλλάξουν τουλάχιστον δύο φορές λεωφορεία.
Και λόγω του διευρυμένου ωραρίου του σχολείου, φθάνουν πίσω στο σπίτι αφού έχει νυχτώσει.
Ερωτάται η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας:
Τι σκοπεύει να κάνει;
Αν χρειασθεί να διατεθούν αυτά τα δρομολόγια με καινούργια απ' ευθείας διαπραγμάτευση, πότε πρόκειται να γίνει αυτό;
Αλλά όλα αυτά τα παιδιά δικαιούνται δωρεάν μεταφορά ακόμα και με την προβληματική ΚΥΑ 24001/2013.
Σήμερα είναι 25 Νοεμβρίου. Δεν πρέπει ε π ι τ έ λ ο υ ς  να λυθεί το πρόβλημα με τη μεταφορά μαθητών του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης;"




Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Περιουσία του λαού είναι τα παιδιά



Του Νίκου Σκοπλάκη

Μέσα στον κατασταλτικό χαμό, πετάχτηκε και το γελοίο μπερλουσκονοειδές υποκείμενο από το «Ποτάμι» των καμένων νεοσυντηρητικών να πλειοδοτήσει με νόημα στους σχεδιασμούς της κυβερνώσας ακροδεξιάς. Το γελοίο μπερλουσκονοειδές θέλει να κατεβεί ο εορτασμός του Πολυτεχνείου «από τη σκηνή», μπερδεύοντας την όσο ποτέ επίκαιρη μνήμη των αγώνων για δημοκρατία και κοινωνική χειραφέτηση με το παλκοσένικο του Ράμφου και των διαπλοκοθρεμμένων υποστηρικτών του. Το Πολυτεχνείο επιστρέφει φέτος όχι ως εκδήλωση αγαλλίασης και ελευθερίας, αλλά ως κοινωνικοπολιτικό σήμα ύψιστου κινδύνου, ιστορικό προϊόν ανάγκης και αναγκαιότητας.
Οι ξυλοδαρμένες φοιτήτριες, οι φοιτητές με τα ανοιγμένα κεφάλια, όσοι και όσες διαδήλωναν σήμερα από το πρωί για τα αυτονόητα που καταργούνται στο «μεταρρυθμιστικά» προ-ιστορικό 2014, ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει κοινωνικοπολιτικό σήμα ύψιστου κινδύνου, έχουν μετρήσει ήδη πάνω στο σώμα τους και μέσα στις ζωές τους τη μνήμη, τόσο βαθιά, ώστε αποτελεί ξετσίπωτη ύβρη να θέτει το μέτρο στην ανάγκη και την αναγκαιότητα της ιστορίας τους κάθε δουλική, αρπακτική, ψοφοδεής αντιπολιτική αμοιβάδα με τα εργαλεία της αβυσσαλέας συνενοχής της.
Εδώ, υπάρχει κι ένα κοινωνικοπολιτικό μήνυμα ύψιστου κινδύνου και για την Αριστερά: για κανέναν τακτικό (ή άτακτο) λόγο, οποιοιδήποτε απόκοτοι αρριβίστες, «υπεύθυνοι» με διπλές καζάκες και «χρήσιμοι» πολιτικάντηδες κράτησαν στα βρώμικα χέρια τους την πορεία που μας οδήγησε από το ιστορικό 1974 στο προ-ιστορικό 2014, στο υβρίδιο Λοβέρδου, Ζουρνατζή και Θάτσερ, δεν μπορούν να θεωρούνται ασταθώς ή ευσταθώς συνομιλητές σε οποιοδήποτε επίπεδο. Περιουσία τους είναι η υστερόβουλη διγλωσσία και ο ανάρμοστος ετεροκαθορισμός της ιεραρχημένης ανάθεσης.
Αντιθέτως, «περιουσία του λαού είναι τα παιδιά», όπως εύστοχα δήλωσε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πανεπιστημιακός, Θεανώ Φωτίου. Και περιούσιες αξίες για την Αριστερά, συμπληρώνω εγώ, είναι η ηθική, σωματική, διανοητική και πολιτική ακεραιότητα αυτών των παιδιών, αλλά και όλων των ζωντανών στρωμάτων της κοινωνίας, που με τον λόγο και την πράξη, τη γραφίδα και τη διαδήλωση, την πρωτοβουλία και την αυτοοργάνωση, θα ορίσουν το πολιτικό μέτρο των δικών τους αναγκών. Γιατί δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση να ποδηγετείται η κοινωνία έμφοβη ανάμεσα σε...«σοφούς» τύπου Φορτσάκη, πραιτωριανούς γδάρτες και γελοία μπερλουσκονοειδή του εκφασισμού.

Από το facebook

(για την αντιγραφή Κ.Αντωνιάδης)

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Η κλειστή πόρτα



του Δημήτρη Σεβαστάκη*
Χτύπησε την πόρτα. Το άβαφο κόντρα πλακέ είχε μεγάλους λεκέδες - πιθανόν από χυμένο φραπέ. Σιωπή. Άναβε το κτήριο από τη φρικτή αθηναϊκή ζέστη του Ιουνίου. Κατέβηκε στον τρίτο όροφο. Στον δεύτερο. Κανείς. 11 το πρωί, έπρεπε κάποιος να βρίσκεται στα γραφεία. Τίποτα. Έφυγε κουρασμένος με την αίτηση στο χέρι. Γραφεία διεύθυνσης επαγγελματικής εκπαίδευσης. Κάτι τέτοιο. Είχε ήδη υποβάλει βιογραφικά και αιτήσεις πρόσληψης σε όλα τα ιδιωτικά σχολεία, τις δημόσιες και ιδιωτικές σχολές, στα ΙΕΚ, Τεχνικά λύκεια κ.λπ. Πάντα υπήρχε ένας ξάδελφος ή κουμπάρος γραμματέως ή γιος διδάσκοντος ή φίλος του κόμματος και προσλαμβάνονταν στη θέση του. «Αφήστε μια αίτηση και το βιογραφικό σας και θα σας ειδοποιήσουμε». Ποτέ και κανείς δεν του είχε τηλεφωνήσει. Ποιος λέει ότι αυτό το εργασιακό μοντέλο είναι προϊόν της κρίσης; Από τη δεκαετία του '90 που περιγράφω το (αυτοβιογραφικό ) περιστατικό, το ίδιο συμβαίνει - με μεγαλύτερη ένταση σήμερα. Θα μπορούσα, όμως, να τιτλοφορήσω το θέμα «Η κλειστή πόρτα». Όλα κλειστά, κατάκλειστα, αν πήγαινες απ' τον κανονικό δρόμο. Έπρεπε να πας από κάποιον. «Πήγαινε βρες τον Κώστα και πες του ότι έρχεσαι από μένα. Θα του τηλεφωνήσω κι εγώ». Ένα κλειστό σύστημα ορίζει τι θα κάνεις στη ζωή σου, αν θα βρεις δουλειά, με τι χρήματα, με ποια κανονικότητα. Δεν είναι απλώς θέμα καπιταλισμού, είδους καπιταλισμού, αναπτυξιακής οδού κ.λπ. Η αναπαραγωγή της ευνοιοκρατίας, οι αμοιβαίες δουλείες, οι αλληλεξυπηρετήσεις και αλληλεξαρτήσεις. Πάντα «τα δικά μας παιδιά», τα οποία επιλέγουν τα «δικά τους παιδιά» και πάει λέγοντας. Ακόμα κι η Αριστερά, τηρουμένων των αναλογιών, επηρεάστηκε (και βόλεψε). Πώς απάντησε η χώρα στην κρίση, ακολουθώντας αυτό τον δρόμο, τον δρόμο του «κολλητού»; Πώς αναπτύχθηκε; Πώς ενσωμάτωσε το κανονιστικό πλαίσιο της Ε.Ε.; Πώς διαπραγματεύτηκε την Κοινή Αγροτική Πολιτική; Τι συνδικαλιστικό κίνημα διαμόρφωσε; Τι είδους συνεταιρισμούς; Πόσο φιλολαϊκή και δημοκρατική είναι η δημόσια διοίκηση; Ποιο είναι το πολιτικό πρωτόκολλο που κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο; Φαντασία, ποιότητα ή κοινότοπες ηλιθιότητες; Ξέρουμε τις απαντήσεις. Δεν λέω ότι για όλα φταίνε τα πολιτικά γιουσουφάκια, αλλά επιμένω στη θεματολογία γιατί αν μια χώρα ιεραρχεί τις ίδιες τις συμβολικές και κυριολεκτικές επενδύσεις της, δηλαδή τα εκπαιδευμένα παιδιά, τα ταλέντα, τα αστέρια της με τον τρόπο της οικογενειακής, φιλικής, τοπικής, πολιτικής εύνοιας, τότε η χώρα δεν διαθέτει στοιχειώδεις ιεραρχικούς μηχανισμούς. Δεν μπορεί να καταλάβει τη διαφορά καλού - κακού, αποδοτικού - ξεπερασμένου, λειτουργικού - ανασχετικού, τίμιου - ανέντιμου. Η χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανή σκέψης, πολιτικής δικαιοπραξίας, παραγωγής. Θα λειτουργεί σαν σαράβαλο, ασανπλαζ από σκραπ. Έτσι όπως συνέβη τόσες και τόσες δεκαετίες και εξακολουθεί να συμβαίνει. Γκρίνιες. Απελπισίες; Μπα. Αυτό το αισχρό και επίμονο φαινόμενο, εφόσον αποτελεί πρόβλημα -και είναι πρόβλημα, όλοι το καταλαβαίνουν-, τότε η ίδια η κοινωνία μας οδηγείται σ' έναν αρχαϊσμό: Αυτό που έχει να λύσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι εξόχως Μη αριστερό και πρωτίστως Μη υψηλό. Είναι ένα κληροδότημα που περιέχει καί τον κληροδότη καί τον κληρονόμο. Είναι ένα σπίτι-φάντασμα που υποδουλώνει, είναι το αραχνιασμένο και ισχυρότατο απότοκο του πολυετούς συστήματος, που θα δημιουργήσει τις τεράστιες αδράνειες, τα μπλοκαρίσματα, τα φρένα. Διαθέτει η Αριστερά τη διορατική ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης; Ναι. Έχει αποφασίσει να συγκρουστεί με τις αντιδραστικές δομές οπισθοφυλακής, που μάλιστα ξεπερνάνε (και μασάνε) τους κυβερνητικούς, τους σαμαράδες και τους βενιζέλους; Αυτό τον πηχτό χυλό των στενών κομματόσκυλων των δικτύων από «κολλητούς»; Έχω την εντύπωση ότι μόλις ένα κείμενο, ένα άρθρο, μια ομιλία, πλησιάζει ή αγγίζει το σημείο G του συστήματος, κάνει πίσω ή φεύγει στην αοριστία. Είναι όμως πολύ απλό στον εντοπισμό. Κάποιος που βλέπει ένα ταλέντο και το πετάει έξω από ανασφάλεια, είναι αντίπαλος. Κάποιος που λειτουργεί με κολλητούς, είναι αντίπαλος. Αυτός που δεν αγγίζει τις στρούγκες τις τρυπωμένες στα σπλάχνα της διοικητικής πραγματικότητας, είναι αντίπαλος. Αυτός που δεν αποκλείει (γιατί είναι ξάδερφος) το λαμόγιο που πουλάει φούμαρα στο Δημόσιο, είναι αντίπαλος. Όχι εχθρός. Αντίπαλος. Πιο αόρατος από τον Σαμαρά. Πιο άηχος απ' τον Άδωνι. Πιο αναίσθητος απ' όλους μαζί. Γιατί τα λέω αυτά; Λείπουν τα ταλέντα από τη νέα πραγματικότητα; Δεν αξιοποιούνται τα αστέρια; Ακριβώς αυτό. Περιθωριοποιούνται. Και όχι μόνον. Το υπόδειγμα που επιβιώνει είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το γεγονός ότι αυτό διδάσκεται και παραδειγματίζει. Το γεγονός ότι ένας νέος πρέπει να αναζητήσει «έναν τάδε για να πάει στον δείνα», το ότι πρέπει να μεταμφιεστεί (ή, φευ, να γλύψει), να προαπωλέσει την αξιοπρέπειά του, γιατί νιώθει ότι πρέπει να περάσει διαρκείς εξετάσεις συμμόρφωσης. Και μόνο αυτό καταστρέφει κάθε προοδευτικό εγχείρημα. Η καμαρίλα έχει κατοίκους και αναπαραγωγούς. Και η οριακή στιγμή της χώρας και του λαού απαιτεί καθαρό αέρα κι όχι παραγοντίσκους και αυλικούς.
ΥΓ 1. Άλλωστε η ιστορία το 'χει δείξει. Ο δούλος είναι ο πρώτος που θα στραφεί εναντίον. Αν πρόκειται δε και για εγωπαθή δούλο (ναι, αυτόν που δεν μπορεί να εννοήσει τον εαυτό του αποκλίνοντα και επιλέγει τη δουλεία ως όχημα ένταξης), τότε είναι βέβαιον ότι εγωπάθεια, ανασφάλεια και δουλεία θα είναι το φαρμάκι.
ΥΓ 2. Γκρινιάζω ελπίζοντας.

* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις



Ναι, κ. υπουργέ μου. Εγώ τις υποκίνησα τις καταλήψεις. Μην ψάχνεις αδίκως και ταλαιπωρείς και τρομοκρατείς τα παιδιά. Εγώ ήμουν, το ομολογώ. Και το υπογράφω και θέλω να απολογηθώ.

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί μικρό παιδί είδα το σχολείο απέναντι απ’ το σπίτι μου να έχει καταληφθεί από μαθητές κι απ’ έξω τα περιπολικά σειρά στημένα. Και τρόμαξα… Νόμιζα ότι δεν έφυγε η χούντα, τελικά. 1975 θα ‘ταν;

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί, γυμνάσιο ακόμα, απέβαλλαν μαθητή του σχολείου μου επειδή είχε Ριζοσπάστη μέσα στην τσάντα. Κι εγώ δεν ήμουν καν στο ΚΚΕ. Κι είπα, ναι, να κάνουμε κατάληψη! Η χούντα είχε φύγει, μάλλον. 1979 θα ήταν;
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί δεν θυμάμαι χρονιά να είχα όλους τους δασκάλους, όλους τους καθηγητές και όλα τα βιβλία από την πρώτη μέρα να με περιμένουν στο σχολείο. Κι αναρωτιόμουν… Αφού η χούντα έφυγε γιατί όλα είναι ίδια;
Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί πέρασα μέσα σε 12 χρόνια έξι διαφορετικά συστήματα εισαγωγικών εξετάσεων.

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί 12 έτη συναπτά είδα ανθρώπους κουρασμένους, αποκαμωμένους με τη ματιά θλιμμένη να προσπαθούν να με διδάξουν και να μην έχουν ρούχο για αλλαξιά κι έλεγα αυτή θα είναι η στολή του δασκάλου.

Τις υποκίνησα γιατί κουράστηκα. Γιατί με έστειλες σε σχολές που δεν ήθελα, να πάρω γνώσεις που δεν ήθελα, να γίνω όργανο πειθήνιο, εξαρτώμενο από σένα. Από τον κάθε υπουργό, τον κάθε πρωθυπουργό, τον κάθε φίλο σου που με περίμενε σαν ανταλλακτικό στην επιχείρησή του.

Τις υποκίνησα γιατί σ’ εκείνα τα ένδοξα χρόνια των αρχών του ’90 που εσύ ανερχόσουν βρέθηκα πάλι ενήλικος να κάνω περιφρούρηση σε σχολείο για να γλιτώσω τα παιδιά από τους άθλιους Καλαμπόκες με τους οποίους τώρα συγκυβερνάς.

Τις υποκίνησα γιατί θυμόμουν έφηβος να κρύβομαι σε υπόγεια πολυκατοικιών για να γλιτώσω απ’ τους δολοφόνους του Κουμή και της Κανελλοπούλου. Και υποχρεωνόμουν να πω ψέματα στο σπίτι για να κατέβω 17 Νοέμβρη να φωνάξω.
Και τις υποκινώ και σήμερα. Κουσούρι, βλέπεις…
Τις υποκινώ γιατί άθελά μου, χωρίς σχέδιο, έμαθα το παιδί μου να αγαπάει τη γνώση, να αγαπάει τον άνθρωπο, να αγαπάει το δίκιο, να σέβεται τον εαυτό του και τον άλλο κι όπου τα βρει όλα αυτά μαζί να νιώσει ότι βρήκε τον τόπο του. 

Τις υποκινώ γιατί του απαντάω σε κάθε του ερώτημα.
Τις υποκινώ ηθελημένα γιατί του λέω μην κοιτάς το περιτύλιγμα μονάχα, σκίσε το χαρτί να δεις τι έχει μέσα.

Τις υποκινώ γιατί μαζί του ακούω αυτά που άκουγα μικρός. Pink Floyd, Alice Cooper, Clash, Sex Pistols, Μίκη, Μάνο Χατζιδάκι, Μάνο Λοϊζο… Μέχρι και Τζαβέλα του έβαλα, ομολογώ. Και για κάθε ένα έχω και μια ιστορία να του πω. Μια ιστορία αμφισβήτησης, μια ιστορία αδικίας, μια ιστορία διεκδίκησης.

Τις υποκινώ γιατί του έμαθα τον Τσε, τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Αρη, το ΕΑΜ. Γιατί του έμαθα πως είχαμε και εμφύλιο και γιατί. Γιατί του διάβασα ιστορίες για επαναστάτες, αμφισβητίες και θρασίμια. Ιστορίες για αλλόκοτους ανθρώπους…

Τις υποκινώ γιατί κάθε παιδί αναρωτιέται πώς κάθε πέρυσι είναι και καλύτερα κι εγώ ζητάω συγγνώμη και ντρέπομαι και σκύβω το κεφάλι και του ζητώ βοήθεια. Να κάνει το σήμερα καλύτερο απ’ το χθες. Κι όχι το σήμερα σαν χθες. Γιατί, τους λέω, και το δικό μου χθες καλύτερο δεν ήταν.
Τις υποκινώ γιατί τ’ αφήνω να διεκδικήσουν το δικό τους αύριο.
Μα εσύ είσαι το χθες πού να τα καταλάβεις τώρα αυτά;

Τις υποκινώ γιατί εξήγησα στο παιδί μου ότι είσαι ένας φασίστας όταν έβγαλες τις φωτογραφίες κυνηγημένων από εσένα γυναικών για να τρομάξεις όποιον αντιστέκεται κι όποιον ονειρεύεται.

Ασε που του ομολόγησα ότι αυτό το κτίριο που κατέλαβαν είχαν κάθε δικαίωμα να το καταλάβουν γιατί είναι δικό τους και όχι δικό σου.

Τις υποκινώ για όλα αυτά, υπουργέ μου, και πολλά ακόμα που ο χώρος δεν με φτάνει ούτε κι ο χρόνος και ίσως σε κουράσω. Αλλωστε, όσα κι αν σου πω εσύ δεν θα με βρεις και δεν θα με πιστέψεις και θα αναζητήσεις έναν πιο βολικό ένοχο. Ετσι δεν είναι;

Του Γιάννη Φλωράκη

http://punksmoker.blogspot.gr/2014/11/blog-post_5.html

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Πώς θα επιλεγούν οι συμμαχίες;



Στις 22 Οκτώβρη, η «Εποχή» και το Rednotebook διοργάνωσαν στη Θεσσαλονίκη μια εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: «Με ποιες συμμαχίες για την κυβέρνηση της αριστεράς» και ομιλητές τον Μάκη Μπαλαούρα, συντάκτη της «Εποχής» και μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, τον Χριστόφορο Βερναρδάκη, επίκουρο καθηγητή στο τμήμα πολιτικών επιστημών του Α.Π.Θ. και τον Χριστόφορο Παπαδόπουλο, μέλος πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφορικά με τις εισηγήσεις, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο εικόνες: από τη μια, οι δύο πρώτοι εισηγητές προσέγγισαν προσεκτικά και με κριτική διάθεση το θέμα των συμμαχιών ενόψει της κυβέρνησης της αριστεράς κι από την άλλη, ο τρίτος ομιλητής επιχείρησε να τους «μαζέψει» χρησιμοποιώντας ένα στεγνό κομματικό λόγο. Φαίνεται ότι ενώ ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος συμμετέχει και υπογράφει στην κίνηση των 53, επέλεξε να μιλήσει αυστηρά ως μέλος της πολιτικής γραμματείας του κόμματος. Χωρίς πρόθεση αυτοκριτικής, αμφισβήτησε κατηγορηματικά την ύπαρξη προεδρικού περιβάλλοντος στον ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται ότι επιβάλλει αποφάσεις ερήμην των οργάνων.
Πρόσφατα, όμως, γεγονότα όπως οι επισκέψεις στις ΗΠΑ, στη λίμνη Κόμο, στο Άγιο Όρος και στο Βατικανό αλλά και οι ανακοινώσεις των υποψηφιοτήτων στις Περιφέρειες και στον Δήμο της Αθήνας που προκατέλαβαν τις συνεδριάσεις των οργάνων, αποδεικνύουν το αντίθετο. Στο κρίσιμο θέμα των συμμαχιών ενόψει των επερχόμενων εκλογών, ποιος προεξοφλεί ότι δεν θα υπάρχουν αντίστοιχες άνωθεν αποφάσεις που θα φέρουν τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε επώδυνα, πολιτικά, τετελεσμένα;
Η συζήτηση που ακολούθησε τις εισηγήσεις ήταν υποτονική, σαν να είχαν μπει οι περισσότεροι στη λογική της αναγκαιότητας των διευρύνσεων προς τα μεσαία στρώματα και τους παραδοσιακούς εκπροσώπους τους. Η συχνή επίκληση στην παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, με χαρακτηρισμούς όπως «ο αρχηγός μας» ή «ο πρόεδρός μας», υποδηλώνει τη διάχυτη, πλέον, προσωποκεντρική «παρέκκλιση» του ΣΥΡΙΖΑ. Για τη διεύρυνση προς τα αριστερά δεν ειπώθηκε σχεδόν τίποτα. Φαίνεται ότι η στρατηγική της κυβέρνησης της αριστεράς έχει αντικατασταθεί πλέον με την κυβέρνηση του αντιμνημονιακού τόξου. «Στην πραγματικότητα μιλάμε για έναν προγραμματικό διάλογο όπου χωράνε όλοι εκτός από τους εκπροσώπους του μνημονιακού τόξου και την Χρυσή Αυγή», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος.
Tο ζητούμενο είναι αν υπάρχουν κόκκινες γραμμές σε προβεβλημένα πρόσωπα ή κόμματα που, κατά καιρούς, εμφανίζονται στον προθάλαμο του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές ενισχύεται ο φόβος ότι οι αντιστάσεις θα καμφθούν και, στο πλαίσιο του ρεαλισμού, θα γίνουν αποδεκτά πρόσωπα που σήμερα περιτριγυρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και πλασάρονται κατάλληλα ώστε να απαλείψουν κάθε αμαρτωλό παρελθόν. Είναι αναμενόμενο ότι, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει ως η μοναδική εναλλακτική επιλογή για τη διακυβέρνηση της χώρας, τόσο οι μνηστήρες θα αυξάνονται, θα μεταλλάσσονται, θ’ αναδιπλώνονται και θα βάζουν «αριστερό» προσωπείο για να γίνουν ευκολότερα αποδεκτοί. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο πρώην δήμαρχος Ιωαννίνων, με στήριξη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, Φίλιππος Φίλιος ο οποίος παλιότερα πλεύριζε τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω της ΚΕΔΑ και τώρα φημολογείται ότι θα είναι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές!
Το ενδιαφέρον του θέματος είναι ότι, μέχρι στιγμής, οι περισσότεροι μνηστήρες του ΣΥΡΙΖΑ είναι γένους θηλυκού, όπως η Λούκα Κατσέλη, η Μιλένα Αποστολάκη, η Θεοδώρα Τζάκρη και η Ραχήλ Μακρή. Δεν γνωρίζουν, όμως, ότι ακόμα και να τα βρουν με την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα σκοντάψουν στο φεμινιστικό ανάχωμα της συντρόφισσας Σίσσυ Βωβού που δεν ξεπερνιέται με τίποτα!

Υ.Γ. Οι αναφορές του Μάκη Μπαλαούρα σε παλιά συνθήματα της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, σε ρήσεις του Γκράμσι και του Ελεφάντη και στη σύνταξη κώδικα δεοντολογίας υποψηφίων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν από τις καλύτερες στιγμές της εκδήλωσης.



Ο δικηγόρος του διαβόλου

http://www.epohi.gr/portal/themata/17960-daimonikasaf