Δύο γαϊδάρων άχυρα δεν μπόρει να μοιράσει η Περιφέρεια!

Κοντεύουν 3 μήνες από την έναρξη της σχολικής χρονιάς και η μεταφορά των μαθητών του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης δεν έχει λυθεί! Γιατί; Επειδή απλά στην Περιφέρεια δεν ξέρουν να μετράνε (ούτε) με τα δάχτυλα του ενός χεριού!

Παραθέτω το Δελτίο Τύπου του Συλλόγου Γονέων του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης χωρίς σχόλια (περιττεύουν!) :

"Δελτίο Τύπου

Μέχρι τη Δευτέρα, 24/11, 88 μαθητές του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης δεν είχαν πρόσβαση σε μισθωμένα λεωφορεία που θα τους μετέφεραν από και προς το Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης επειδή ο πρόχειρος διαγωνισμός της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας είχε προβλέψει μόνον 6 δρομολόγια ενώ χρειάζονταν 8. Τα δύο επιπλέον δρομολόγια ξεκίνησαν εχθές.

Αλλά προέκυψε καινούργιο πρόβλημα. Την προηγούμενη Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου, το ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης ανέστειλε τη λειτουργία των δρομολογίων που εξυπηρετούν παιδιά από Φίλυρο μέχρι και Πανόραμα και από Άγιο Ιωάννη μέχρι και Καλαμαριά προς το Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Αυτό σημαίνει ότι αυτή τη στιγμή 92 (ενενήντα δύο) παιδιά δυσκολεύονται να φθάσουν στο σχολείο.
Ο λόγος; Τα αρχικά δρομολόγια τροποποιήθηκαν, οι χιλιομετρικές αποστάσεις μεταβλήθηκαν κι αυτό οδήγησε στην μείωση των προβλεπόμενων αποζημιώσεων για τον ανάδοχο

Πάρα πολλοί γονείς αδυνατούν να μεταφέρουν τα παιδιά τους με το αυτοκίνητό τους.  Αποτέλεσμα; Ανήλικοι μαθητές, ακόμα και της Α' Γυμνασίου, αναγκάζονται, πριν ξημερώσει,  να μετακινούνται με τη δημόσια συγκοινωνία με ότι αυτό συνεπάγεται. Απίστευτα μεγάλο χρόνο και κίνδυνο ατυχήματος επειδή πρέπει ν' αλλάξουν τουλάχιστον δύο φορές λεωφορεία.
Και λόγω του διευρυμένου ωραρίου του σχολείου, φθάνουν πίσω στο σπίτι αφού έχει νυχτώσει.

Ερωτάται η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας:
Τι σκοπεύει να κάνει;
Αν χρειασθεί να διατεθούν αυτά τα δρομολόγια με καινούργια απ' ευθείας διαπραγμάτευση, πότε πρόκειται να γίνει αυτό;

Αλλά όλα αυτά τα παιδιά δικαιούνται δωρεάν μεταφορά ακόμα και με την προβληματική ΚΥΑ 24001/2013.

Σήμερα είναι 25 Νοεμβρίου. Δεν πρέπει ε π ι τ έ λ ο υ ς  να λυθεί το πρόβλημα με τη μεταφορά μαθητών του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης;"

Περιουσία του λαού είναι τα παιδιά

Του Νίκου Σκοπλάκη

Μέσα στον κατασταλτικό χαμό, πετάχτηκε και το γελοίο μπερλουσκονοειδές υποκείμενο από το «Ποτάμι» των καμένων νεοσυντηρητικών να πλειοδοτήσει με νόημα στους σχεδιασμούς της κυβερνώσας ακροδεξιάς. Το γελοίο μπερλουσκονοειδές θέλει να κατεβεί ο εορτασμός του Πολυτεχνείου «από τη σκηνή», μπερδεύοντας την όσο ποτέ επίκαιρη μνήμη των αγώνων για δημοκρατία και κοινωνική χειραφέτηση με το παλκοσένικο του Ράμφου και των διαπλοκοθρεμμένων υποστηρικτών του. Το Πολυτεχνείο επιστρέφει φέτος όχι ως εκδήλωση αγαλλίασης και ελευθερίας, αλλά ως κοινωνικοπολιτικό σήμα ύψιστου κινδύνου, ιστορικό προϊόν ανάγκης και αναγκαιότητας.

Οι ξυλοδαρμένες φοιτήτριες, οι φοιτητές με τα ανοιγμένα κεφάλια, όσοι και όσες διαδήλωναν σήμερα από το πρωί για τα αυτονόητα που καταργούνται στο «μεταρρυθμιστικά» προ-ιστορικό 2014, ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει κοινωνικοπολιτικό σήμα ύψιστου κινδύνου, έχουν μετρήσει ήδη πάνω στο σώμα τους και μέσα στις ζωές τους τη μνήμη, τόσο βαθιά, ώστε αποτελεί ξετσίπωτη ύβρη να θέτει το μέτρο στην ανάγκη και την αναγκαιότητα της ιστορίας τους κάθε δουλική, αρπακτική, ψοφοδεής αντιπολιτική αμοιβάδα με τα εργαλεία της αβυσσαλέας συνενοχής της.

Εδώ, υπάρχει κι ένα κοινωνικοπολιτικό μήνυμα ύψιστου κινδύνου και για την Αριστερά: για κανέναν τακτικό (ή άτακτο) λόγο, οποιοιδήποτε απόκοτοι αρριβίστες, «υπεύθυνοι» με διπλές καζάκες και «χρήσιμοι» πολιτικάντηδες κράτησαν στα βρώμικα χέρια τους την πορεία που μας οδήγησε από το ιστορικό 1974 στο προ-ιστορικό 2014, στο υβρίδιο Λοβέρδου, Ζουρνατζή και Θάτσερ, δεν μπορούν να θεωρούνται ασταθώς ή ευσταθώς συνομιλητές σε οποιοδήποτε επίπεδο. Περιουσία τους είναι η υστερόβουλη διγλωσσία και ο ανάρμοστος ετεροκαθορισμός της ιεραρχημένης ανάθεσης.

Αντιθέτως, «περιουσία του λαού είναι τα παιδιά», όπως εύστοχα δήλωσε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πανεπιστημιακός, Θεανώ Φωτίου. Και περιούσιες αξίες για την Αριστερά, συμπληρώνω εγώ, είναι η ηθική, σωματική, διανοητική και πολιτική ακεραιότητα αυτών των παιδιών, αλλά και όλων των ζωντανών στρωμάτων της κοινωνίας, που με τον λόγο και την πράξη, τη γραφίδα και τη διαδήλωση, την πρωτοβουλία και την αυτοοργάνωση, θα ορίσουν το πολιτικό μέτρο των δικών τους αναγκών. Γιατί δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση να ποδηγετείται η κοινωνία έμφοβη ανάμεσα σε...«σοφούς» τύπου Φορτσάκη, πραιτωριανούς γδάρτες και γελοία μπερλουσκονοειδή του εκφασισμού.

Από το facebook

(για την αντιγραφή Κ.Αντωνιάδης)

Η κλειστή πόρτα

του Δημήτρη Σεβαστάκη*

Χτύπησε την πόρτα. Το άβαφο κόντρα πλακέ είχε μεγάλους λεκέδες - πιθανόν από χυμένο φραπέ. Σιωπή. Άναβε το κτήριο από τη φρικτή αθηναϊκή ζέστη του Ιουνίου. Κατέβηκε στον τρίτο όροφο. Στον δεύτερο. Κανείς. 11 το πρωί, έπρεπε κάποιος να βρίσκεται στα γραφεία. Τίποτα. Έφυγε κουρασμένος με την αίτηση στο χέρι. Γραφεία διεύθυνσης επαγγελματικής εκπαίδευσης. Κάτι τέτοιο. Είχε ήδη υποβάλει βιογραφικά και αιτήσεις πρόσληψης σε όλα τα ιδιωτικά σχολεία, τις δημόσιες και ιδιωτικές σχολές, στα ΙΕΚ, Τεχνικά λύκεια κ.λπ. Πάντα υπήρχε ένας ξάδελφος ή κουμπάρος γραμματέως ή γιος διδάσκοντος ή φίλος του κόμματος και προσλαμβάνονταν στη θέση του. «Αφήστε μια αίτηση και το βιογραφικό σας και θα σας ειδοποιήσουμε». Ποτέ και κανείς δεν του είχε τηλεφωνήσει. Ποιος λέει ότι αυτό το εργασιακό μοντέλο είναι προϊόν της κρίσης; Από τη δεκαετία του '90 που περιγράφω το (αυτοβιογραφικό ) περιστατικό, το ίδιο συμβαίνει - με μεγαλύτερη ένταση σήμερα. Θα μπορούσα, όμως, να τιτλοφορήσω το θέμα «Η κλειστή πόρτα». Όλα κλειστά, κατάκλειστα, αν πήγαινες απ' τον κανονικό δρόμο. Έπρεπε να πας από κάποιον. «Πήγαινε βρες τον Κώστα και πες του ότι έρχεσαι από μένα. Θα του τηλεφωνήσω κι εγώ». Ένα κλειστό σύστημα ορίζει τι θα κάνεις στη ζωή σου, αν θα βρεις δουλειά, με τι χρήματα, με ποια κανονικότητα. Δεν είναι απλώς θέμα καπιταλισμού, είδους καπιταλισμού, αναπτυξιακής οδού κ.λπ. Η αναπαραγωγή της ευνοιοκρατίας, οι αμοιβαίες δουλείες, οι αλληλεξυπηρετήσεις και αλληλεξαρτήσεις. Πάντα «τα δικά μας παιδιά», τα οποία επιλέγουν τα «δικά τους παιδιά» και πάει λέγοντας. Ακόμα κι η Αριστερά, τηρουμένων των αναλογιών, επηρεάστηκε (και βόλεψε). Πώς απάντησε η χώρα στην κρίση, ακολουθώντας αυτό τον δρόμο, τον δρόμο του «κολλητού»; Πώς αναπτύχθηκε; Πώς ενσωμάτωσε το κανονιστικό πλαίσιο της Ε.Ε.; Πώς διαπραγματεύτηκε την Κοινή Αγροτική Πολιτική; Τι συνδικαλιστικό κίνημα διαμόρφωσε; Τι είδους συνεταιρισμούς; Πόσο φιλολαϊκή και δημοκρατική είναι η δημόσια διοίκηση; Ποιο είναι το πολιτικό πρωτόκολλο που κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο; Φαντασία, ποιότητα ή κοινότοπες ηλιθιότητες; Ξέρουμε τις απαντήσεις. Δεν λέω ότι για όλα φταίνε τα πολιτικά γιουσουφάκια, αλλά επιμένω στη θεματολογία γιατί αν μια χώρα ιεραρχεί τις ίδιες τις συμβολικές και κυριολεκτικές επενδύσεις της, δηλαδή τα εκπαιδευμένα παιδιά, τα ταλέντα, τα αστέρια της με τον τρόπο της οικογενειακής, φιλικής, τοπικής, πολιτικής εύνοιας, τότε η χώρα δεν διαθέτει στοιχειώδεις ιεραρχικούς μηχανισμούς. Δεν μπορεί να καταλάβει τη διαφορά καλού - κακού, αποδοτικού - ξεπερασμένου, λειτουργικού - ανασχετικού, τίμιου - ανέντιμου. Η χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανή σκέψης, πολιτικής δικαιοπραξίας, παραγωγής. Θα λειτουργεί σαν σαράβαλο, ασανπλαζ από σκραπ. Έτσι όπως συνέβη τόσες και τόσες δεκαετίες και εξακολουθεί να συμβαίνει. Γκρίνιες. Απελπισίες; Μπα. Αυτό το αισχρό και επίμονο φαινόμενο, εφόσον αποτελεί πρόβλημα -και είναι πρόβλημα, όλοι το καταλαβαίνουν-, τότε η ίδια η κοινωνία μας οδηγείται σ' έναν αρχαϊσμό: Αυτό που έχει να λύσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι εξόχως Μη αριστερό και πρωτίστως Μη υψηλό. Είναι ένα κληροδότημα που περιέχει καί τον κληροδότη καί τον κληρονόμο. Είναι ένα σπίτι-φάντασμα που υποδουλώνει, είναι το αραχνιασμένο και ισχυρότατο απότοκο του πολυετούς συστήματος, που θα δημιουργήσει τις τεράστιες αδράνειες, τα μπλοκαρίσματα, τα φρένα. Διαθέτει η Αριστερά τη διορατική ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης; Ναι. Έχει αποφασίσει να συγκρουστεί με τις αντιδραστικές δομές οπισθοφυλακής, που μάλιστα ξεπερνάνε (και μασάνε) τους κυβερνητικούς, τους σαμαράδες και τους βενιζέλους; Αυτό τον πηχτό χυλό των στενών κομματόσκυλων των δικτύων από «κολλητούς»; Έχω την εντύπωση ότι μόλις ένα κείμενο, ένα άρθρο, μια ομιλία, πλησιάζει ή αγγίζει το σημείο G του συστήματος, κάνει πίσω ή φεύγει στην αοριστία. Είναι όμως πολύ απλό στον εντοπισμό. Κάποιος που βλέπει ένα ταλέντο και το πετάει έξω από ανασφάλεια, είναι αντίπαλος. Κάποιος που λειτουργεί με κολλητούς, είναι αντίπαλος. Αυτός που δεν αγγίζει τις στρούγκες τις τρυπωμένες στα σπλάχνα της διοικητικής πραγματικότητας, είναι αντίπαλος. Αυτός που δεν αποκλείει (γιατί είναι ξάδερφος) το λαμόγιο που πουλάει φούμαρα στο Δημόσιο, είναι αντίπαλος. Όχι εχθρός. Αντίπαλος. Πιο αόρατος από τον Σαμαρά. Πιο άηχος απ' τον Άδωνι. Πιο αναίσθητος απ' όλους μαζί. Γιατί τα λέω αυτά; Λείπουν τα ταλέντα από τη νέα πραγματικότητα; Δεν αξιοποιούνται τα αστέρια; Ακριβώς αυτό. Περιθωριοποιούνται. Και όχι μόνον. Το υπόδειγμα που επιβιώνει είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το γεγονός ότι αυτό διδάσκεται και παραδειγματίζει. Το γεγονός ότι ένας νέος πρέπει να αναζητήσει «έναν τάδε για να πάει στον δείνα», το ότι πρέπει να μεταμφιεστεί (ή, φευ, να γλύψει), να προαπωλέσει την αξιοπρέπειά του, γιατί νιώθει ότι πρέπει να περάσει διαρκείς εξετάσεις συμμόρφωσης. Και μόνο αυτό καταστρέφει κάθε προοδευτικό εγχείρημα. Η καμαρίλα έχει κατοίκους και αναπαραγωγούς. Και η οριακή στιγμή της χώρας και του λαού απαιτεί καθαρό αέρα κι όχι παραγοντίσκους και αυλικούς.

ΥΓ 1. Άλλωστε η ιστορία το 'χει δείξει. Ο δούλος είναι ο πρώτος που θα στραφεί εναντίον. Αν πρόκειται δε και για εγωπαθή δούλο (ναι, αυτόν που δεν μπορεί να εννοήσει τον εαυτό του αποκλίνοντα και επιλέγει τη δουλεία ως όχημα ένταξης), τότε είναι βέβαιον ότι εγωπάθεια, ανασφάλεια και δουλεία θα είναι το φαρμάκι.

ΥΓ 2. Γκρινιάζω ελπίζοντας.

* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις

Ναι, κ. υπουργέ μου. Εγώ τις υποκίνησα τις καταλήψεις. Μην ψάχνεις αδίκως και ταλαιπωρείς και τρομοκρατείς τα παιδιά. Εγώ ήμουν, το ομολογώ. Και το υπογράφω και θέλω να απολογηθώ.

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί μικρό παιδί είδα το σχολείο απέναντι απ’ το σπίτι μου να έχει καταληφθεί από μαθητές κι απ’ έξω τα περιπολικά σειρά στημένα. Και τρόμαξα… Νόμιζα ότι δεν έφυγε η χούντα, τελικά. 1975 θα ‘ταν;

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί, γυμνάσιο ακόμα, απέβαλλαν μαθητή του σχολείου μου επειδή είχε Ριζοσπάστη μέσα στην τσάντα. Κι εγώ δεν ήμουν καν στο ΚΚΕ. Κι είπα, ναι, να κάνουμε κατάληψη! Η χούντα είχε φύγει, μάλλον. 1979 θα ήταν;

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί δεν θυμάμαι χρονιά να είχα όλους τους δασκάλους, όλους τους καθηγητές και όλα τα βιβλία από την πρώτη μέρα να με περιμένουν στο σχολείο. Κι αναρωτιόμουν… Αφού η χούντα έφυγε γιατί όλα είναι ίδια;

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί πέρασα μέσα σε 12 χρόνια έξι διαφορετικά συστήματα εισαγωγικών εξετάσεων.

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί 12 έτη συναπτά είδα ανθρώπους κουρασμένους, αποκαμωμένους με τη ματιά θλιμμένη να προσπαθούν να με διδάξουν και να μην έχουν ρούχο για αλλαξιά κι έλεγα αυτή θα είναι η στολή του δασκάλου.

Τις υποκίνησα γιατί κουράστηκα. Γιατί με έστειλες σε σχολές που δεν ήθελα, να πάρω γνώσεις που δεν ήθελα, να γίνω όργανο πειθήνιο, εξαρτώμενο από σένα. Από τον κάθε υπουργό, τον κάθε πρωθυπουργό, τον κάθε φίλο σου που με περίμενε σαν ανταλλακτικό στην επιχείρησή του.

Τις υποκίνησα γιατί σ’ εκείνα τα ένδοξα χρόνια των αρχών του ’90 που εσύ ανερχόσουν βρέθηκα πάλι ενήλικος να κάνω περιφρούρηση σε σχολείο για να γλιτώσω τα παιδιά από τους άθλιους Καλαμπόκες με τους οποίους τώρα συγκυβερνάς.

Τις υποκίνησα γιατί θυμόμουν έφηβος να κρύβομαι σε υπόγεια πολυκατοικιών για να γλιτώσω απ’ τους δολοφόνους του Κουμή και της Κανελλοπούλου. Και υποχρεωνόμουν να πω ψέματα στο σπίτι για να κατέβω 17 Νοέμβρη να φωνάξω.

Και τις υποκινώ και σήμερα. Κουσούρι, βλέπεις…

Τις υποκινώ γιατί άθελά μου, χωρίς σχέδιο, έμαθα το παιδί μου να αγαπάει τη γνώση, να αγαπάει τον άνθρωπο, να αγαπάει το δίκιο, να σέβεται τον εαυτό του και τον άλλο κι όπου τα βρει όλα αυτά μαζί να νιώσει ότι βρήκε τον τόπο του. 

Τις υποκινώ γιατί του απαντάω σε κάθε του ερώτημα.

Τις υποκινώ ηθελημένα γιατί του λέω μην κοιτάς το περιτύλιγμα μονάχα, σκίσε το χαρτί να δεις τι έχει μέσα.

Τις υποκινώ γιατί μαζί του ακούω αυτά που άκουγα μικρός. Pink Floyd, Alice Cooper, Clash, Sex Pistols, Μίκη, Μάνο Χατζιδάκι, Μάνο Λοϊζο… Μέχρι και Τζαβέλα του έβαλα, ομολογώ. Και για κάθε ένα έχω και μια ιστορία να του πω. Μια ιστορία αμφισβήτησης, μια ιστορία αδικίας, μια ιστορία διεκδίκησης.

Τις υποκινώ γιατί του έμαθα τον Τσε, τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Αρη, το ΕΑΜ. Γιατί του έμαθα πως είχαμε και εμφύλιο και γιατί. Γιατί του διάβασα ιστορίες για επαναστάτες, αμφισβητίες και θρασίμια. Ιστορίες για αλλόκοτους ανθρώπους…

Τις υποκινώ γιατί κάθε παιδί αναρωτιέται πώς κάθε πέρυσι είναι και καλύτερα κι εγώ ζητάω συγγνώμη και ντρέπομαι και σκύβω το κεφάλι και του ζητώ βοήθεια. Να κάνει το σήμερα καλύτερο απ’ το χθες. Κι όχι το σήμερα σαν χθες. Γιατί, τους λέω, και το δικό μου χθες καλύτερο δεν ήταν.

Τις υποκινώ γιατί τ’ αφήνω να διεκδικήσουν το δικό τους αύριο.

Μα εσύ είσαι το χθες πού να τα καταλάβεις τώρα αυτά;

Τις υποκινώ γιατί εξήγησα στο παιδί μου ότι είσαι ένας φασίστας όταν έβγαλες τις φωτογραφίες κυνηγημένων από εσένα γυναικών για να τρομάξεις όποιον αντιστέκεται κι όποιον ονειρεύεται.

Ασε που του ομολόγησα ότι αυτό το κτίριο που κατέλαβαν είχαν κάθε δικαίωμα να το καταλάβουν γιατί είναι δικό τους και όχι δικό σου.

Τις υποκινώ για όλα αυτά, υπουργέ μου, και πολλά ακόμα που ο χώρος δεν με φτάνει ούτε κι ο χρόνος και ίσως σε κουράσω. Αλλωστε, όσα κι αν σου πω εσύ δεν θα με βρεις και δεν θα με πιστέψεις και θα αναζητήσεις έναν πιο βολικό ένοχο. Ετσι δεν είναι;

Του Γιάννη Φλωράκη

http://punksmoker.blogspot.gr/2014/11/blog-post_5.html

Πώς θα επιλεγούν οι συμμαχίες;

Στις 22 Οκτώβρη, η «Εποχή» και το Rednotebook διοργάνωσαν στη Θεσσαλονίκη μια εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: «Με ποιες συμμαχίες για την κυβέρνηση της αριστεράς» και ομιλητές τον Μάκη Μπαλαούρα, συντάκτη της «Εποχής» και μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, τον Χριστόφορο Βερναρδάκη, επίκουρο καθηγητή στο τμήμα πολιτικών επιστημών του Α.Π.Θ. και τον Χριστόφορο Παπαδόπουλο, μέλος πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφορικά με τις εισηγήσεις, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο εικόνες: από τη μια, οι δύο πρώτοι εισηγητές προσέγγισαν προσεκτικά και με κριτική διάθεση το θέμα των συμμαχιών ενόψει της κυβέρνησης της αριστεράς κι από την άλλη, ο τρίτος ομιλητής επιχείρησε να τους «μαζέψει» χρησιμοποιώντας ένα στεγνό κομματικό λόγο. Φαίνεται ότι ενώ ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος συμμετέχει και υπογράφει στην κίνηση των 53, επέλεξε να μιλήσει αυστηρά ως μέλος της πολιτικής γραμματείας του κόμματος. Χωρίς πρόθεση αυτοκριτικής, αμφισβήτησε κατηγορηματικά την ύπαρξη προεδρικού περιβάλλοντος στον ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται ότι επιβάλλει αποφάσεις ερήμην των οργάνων.
Πρόσφατα, όμως, γεγονότα όπως οι επισκέψεις στις ΗΠΑ, στη λίμνη Κόμο, στο Άγιο Όρος και στο Βατικανό αλλά και οι ανακοινώσεις των υποψηφιοτήτων στις Περιφέρειες και στον Δήμο της Αθήνας που προκατέλαβαν τις συνεδριάσεις των οργάνων, αποδεικνύουν το αντίθετο. Στο κρίσιμο θέμα των συμμαχιών ενόψει των επερχόμενων εκλογών, ποιος προεξοφλεί ότι δεν θα υπάρχουν αντίστοιχες άνωθεν αποφάσεις που θα φέρουν τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε επώδυνα, πολιτικά, τετελεσμένα;
Η συζήτηση που ακολούθησε τις εισηγήσεις ήταν υποτονική, σαν να είχαν μπει οι περισσότεροι στη λογική της αναγκαιότητας των διευρύνσεων προς τα μεσαία στρώματα και τους παραδοσιακούς εκπροσώπους τους. Η συχνή επίκληση στην παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, με χαρακτηρισμούς όπως «ο αρχηγός μας» ή «ο πρόεδρός μας», υποδηλώνει τη διάχυτη, πλέον, προσωποκεντρική «παρέκκλιση» του ΣΥΡΙΖΑ. Για τη διεύρυνση προς τα αριστερά δεν ειπώθηκε σχεδόν τίποτα. Φαίνεται ότι η στρατηγική της κυβέρνησης της αριστεράς έχει αντικατασταθεί πλέον με την κυβέρνηση του αντιμνημονιακού τόξου. «Στην πραγματικότητα μιλάμε για έναν προγραμματικό διάλογο όπου χωράνε όλοι εκτός από τους εκπροσώπους του μνημονιακού τόξου και την Χρυσή Αυγή», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος.
Tο ζητούμενο είναι αν υπάρχουν κόκκινες γραμμές σε προβεβλημένα πρόσωπα ή κόμματα που, κατά καιρούς, εμφανίζονται στον προθάλαμο του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές ενισχύεται ο φόβος ότι οι αντιστάσεις θα καμφθούν και, στο πλαίσιο του ρεαλισμού, θα γίνουν αποδεκτά πρόσωπα που σήμερα περιτριγυρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και πλασάρονται κατάλληλα ώστε να απαλείψουν κάθε αμαρτωλό παρελθόν. Είναι αναμενόμενο ότι, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει ως η μοναδική εναλλακτική επιλογή για τη διακυβέρνηση της χώρας, τόσο οι μνηστήρες θα αυξάνονται, θα μεταλλάσσονται, θ’ αναδιπλώνονται και θα βάζουν «αριστερό» προσωπείο για να γίνουν ευκολότερα αποδεκτοί. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο πρώην δήμαρχος Ιωαννίνων, με στήριξη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, Φίλιππος Φίλιος ο οποίος παλιότερα πλεύριζε τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω της ΚΕΔΑ και τώρα φημολογείται ότι θα είναι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές!
Το ενδιαφέρον του θέματος είναι ότι, μέχρι στιγμής, οι περισσότεροι μνηστήρες του ΣΥΡΙΖΑ είναι γένους θηλυκού, όπως η Λούκα Κατσέλη, η Μιλένα Αποστολάκη, η Θεοδώρα Τζάκρη και η Ραχήλ Μακρή. Δεν γνωρίζουν, όμως, ότι ακόμα και να τα βρουν με την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα σκοντάψουν στο φεμινιστικό ανάχωμα της συντρόφισσας Σίσσυ Βωβού που δεν ξεπερνιέται με τίποτα!

Υ.Γ. Οι αναφορές του Μάκη Μπαλαούρα σε παλιά συνθήματα της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, σε ρήσεις του Γκράμσι και του Ελεφάντη και στη σύνταξη κώδικα δεοντολογίας υποψηφίων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν από τις καλύτερες στιγμές της εκδήλωσης.



Ο δικηγόρος του διαβόλου

http://www.epohi.gr/portal/themata/17960-daimonikasaf

Σκέψεις γιά την παρούσα πολιτική συγκυρία..

H ολοκληρωτική ταξική επίθεση του κεφαλαίου, μέσω των εκπροσώπων του Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ και 'ακραίου κέντρου',στις δυνάμεις της εργασίας ,έχει πλέον πάρει την μορφή χιονοστιβάδας,καταστρατηγώντας ακόμα και τα τελευταία ράκη δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Η αστική τάξη και οι σύμμαχοί της αδυνατούν,προς το παρόν,να καλύψουν το 'κενό εκπροσώπησης' και αισθάνονται έντονα την πιθανότητα απώλειας της διακυβέρνησης του τόπου ,από τον ΣΥΡΙΖΑ,που μέσω του προέδρου του στην Δ.Ε.Θ. αποσαφήνισε ,εν μέρει,τις πρώτες ελαφρύνσεις και αλλαγές προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας..

Την ίδια στιγμή η συνεχής ταξική επίθεση ,και τα αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα,έχουν προκαλέσει κόπωση στα θιγόμενα κοινωνικά στρώματα,τα οποία δείχνουν να έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους (με δισταγμό)σε μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,πρωτίστως με την μορφή της ανάθεσης.
Η κυβέρνηση,παρά το ότι παραπαίει ,φαίνεται πως προσπαθεί με κάθε μέσον να διατηρήσει την εξουσία ευελπιστώντας ότι θα συγκεντρώσει 180 βουλευτές γιά να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας,από την παρούσα Βουλή..
Ο ΣΥΡΙΖΑ,παρά το ότι σε μερικά ζητήματα,έχει κατορθώσει να αναλάβει επιτυχημένες πρωτοβουλίες,μοιάζει να επικεντρώνει την όλη του προσπάθεια στην αποτροπή εκλογής προέδρου από την παρούσα Βουλή,γεγονός που ακινητοποιεί ακόμα περισσότερο τις εξοντωμένες δυνάμεις της εργασίας,ενώ συγχρόνως δηλώσεις στελεχών του του τύπου : 'Oποιος δεν ψηφίσει πρόεδρο δημοκρατίας είναι ευπρόσδεκτος',κινούνται εκτός του αξιακού πλαισίου της Αριστεράς,μιάς και φαίνονται σαν να ορίζουν ως μοναδικό κριτήριο συμμετοχής στα μελλοντικά ψηφοδέλτια ,την στάση βουλευτών,που έως σήμερα με ποικίλους τρόπους,έχουν στηρίξει κάθε εξοντωτικό μέτρο του Καθεστώτος...
Αντί λοιπόν να δημιουργούνται νέα δεδομένα γιά κοινωνικές συμμαχίες των 'από κάτω',παρατηρείται μιά προσκόλληση σε ένα 'αφ'υψηλού' κοινοβουλευτικό παιχνίδι ,που θυμίζει ποδοσφαιρικές μεταγραφές αμφιβόλου ποιότητας.

Εκτός του παραπάνω,μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ ,εμφανίζει εκπτώσεις σε βασικές θέσεις υπεράσπισης κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων,στην λογική της 'ανατροπής' ,με την λαθεμένη λογική του προσεταιρισμού συντηρητικών στρωμάτων('νοικοκυραίων').

Ταυτόχρονα παρατηρείται μιά αποϊδεολογικοποίηση και αδρανοποίηση πολλών οργανώσεων βάσης,στις οποίες επίσης έχει μειωθεί σημαντικά η συμμετοχή και λειτουργούν γραφειοκρατικά ως 'ιμάντες μεταβίβασης' των κεντρικών θέσεων(που πλέον απέχουν των αποφάσεων του 1ου Συνεδρίου),και κυρίως στην λογική της αντιπολιτικής και των στοιχίσεων..Παρατηρείται μάλιστα το 'παράδοξο' να απομακρύνονται μέλη με κριτική σκέψη,και να εμφανίζεται συγχρόνως αθρόα εγγραφή 'μελών' ,χωρις στοιχειώδη ελεγχο..

Το έλλειμμα δημοκρατίας στο Κόμμα έχει βαθύνει σε μεγάλο βαθμό και ενισχύονται τα φαινόμενα του παραγοντισμού και ο διαγκωνισμός για αναρρίχηση..καθώς και η όλο και μεγαλύτερη αποθάρρυνση φίλων και μελών ως προς το να συμμετέχουν .

Επισημαίνεται επίσης η ολοκληρωτική υποβάθμιση της θεωρητικής κατάρτισης των μελών ,γεγονός που έχει οδηγήσει σε στασιμότητα τις δυνάμεις εκείνες που ριζοσπαστικοποιήθηκαν το 2012.

Συν τοις άλλοις θεμιτές επισκέψεις του προέδρου του Κόμματος σε διαφόρους θεσμούς η ακόμα και πολιτιστικές εκδηλώσεις,αντί να παρουσιάζονται στο μέτρο του ρεαλισμού που τους αναλογεί,ιδεολογικοποιούνται σε υπερθετικό βαθμό ,με αρθρογραφία που 'ξεχνά' ακόμα και βασικές αρχές της Αριστεράς(όπως επί παραδείγματι ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας) γεγονός που δείχνει ότι η κριτική σκέψη εξοβελίζεται στο όνομα της 'ανατροπής'.

Παρόμοια φαινόμενα παρουσιάστηκαν και μόνον στην απειλή απεργίας στον ραδιοσταθμό 'Κόκκινο' ,που ατυχέστατα θεωρήθηκε 'εκβιασμός των εργαζομένων'.

Ανάλογης βαρύτητας προβληματισμό δημιουργούν 'παρεμβάσεις',που χρησιμοποιούν με φτηνό τρόπο την 'πείνα ως επιχείρημα' και όχι ως εχθρό ,ενισχύοντας την αντίληψη ότι Αριστερά σημαίνει 'ένα πιάτο φαγητό' και όχι δημιουργία των μεροληπτικά ταξικών ,εκείνων συλλογικοτήτων που θα ενδυναμώσουν και θα κινητοποιήσουν τους άνεργους,τους υποαπασχολούμενους και τους εξαθλιωμένους ώστε να διεκδικήσουν ενεργητικά μιά καλύτερη ποιότητα ζωής...

Ολα τα παραπάνω,και πολλά ακόμα δημιουργούν εύλογες ανησυχίες για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ,που παραμένει η μοναδική δύναμη ελπίδας ,ακόμα και στην πιθανή περίπτωση που θα αναλάβει τις τύχες του τόπου ως Κυβέρνηση,μιάς και η οδός προς την εξουσία μόνο 'βασιλική' δεν θα είναι .

Και γιά να παραφράσουμε λιγάκι τον Ελεφάντη ,τις ανατροπές δεν τις κάνουν οι εποχές,οι άνθρωποι τις κάνουν.Και δεν θα μπορέσουν να τις ξανακάνουν αν δεν πιστέψουν πάλι ότι αυτός ο κόσμος,επειδή είναι αβίωτος,μπορεί να αλλάξει,να τον αλλάξουν..
Αλλά για να συμβεί αυτό χρειάζονται ουσιαστικές κοινωνικές συμμαχίες,συμμετοχή και όχι γραφειοκρατικός αποκλεισμός των 'από κάτω' ,ώστε να δημιουργηθεί ένα δημοκρατικό συλλογικό υποκείμενο ,μεροληπτικά ταξικό ,μακριά από 'εθνικές σωτηρίες',όπου το θύμα θα χορεύει μακάβριο χορό με τον θύτη αγκαλιά.

17.10.2014

Η Γερμανική task force για την Υγεία έρχεται στη Μηχανιώνα.

του Θοδωρή Ζδούκου *           

     Στις 11 του Σεπτέμβρη, η συγκυβέρνηση  Σαμαρά-Βενιζέλου ψήφισε ένα νόμο (τον 4286/14) με τον οποίο συστήνεται  Ανώνυμη Εταιρεία  με μετόχους το κράτος , τα ασφαλιστικά ταμεία και τους  ιδιώτες  μεγαλοκλινικάρχες!!!  και η οποία θα διαχειρίζεται όλο το κρατικό και ασφαλιστικό χρήμα κατανέμοντάς το  με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια για την πληρωμή υγειονομικών υπηρεσιών που παρέχουν τόσο  τα δημόσια ιδρύματα όσο και τα ιδιωτικά. Σ αυτό εντάσσεται και η μισθοδοσία του πάσης  φύσεως προσωπικού. Νομιμοποιούν δηλαδή απόλυτα τον ιδιωτικό κερδοσκοπικό επιχειρηματικό τομέα υγείας, τον εξισώνουν ηθικά και νομικά με το δημόσιο και του παρέχουν  όλες τις προϋποθέσεις (αφού μετέχουν οι  κλινικάρχες  στα όργανα διοίκησης της  εταιρείας) για να νέμεται από δω και πέρα κατά προτεραιότητα , όχι μόνο τις ιδιωτικές δαπάνες υγείας των πολιτών που έχουν(?) να πληρώσουν από την τσέπη τους  , αλλά και το ελάχιστο κρατικό και ασφαλιστικό χρήμα που έχει απομείνει μέχρι τώρα να χρηματοδοτεί  τις δημόσιες δομές.

          Μετά από μια σειρά αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που διέλυσαν την όποια δημόσια πρωτοβάθμια περίθαλψη ,μετακύλησαν το μεγαλύτερο μέρος της φαρμακευτικής δαπάνης στις τσέπες των ασθενών,  οδήγησαν σε λειτουργική κατάρρευση τα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία και επέβαλλαν τον αποκλεισμό από την περίθαλψη για εκατομμύρια ανασφάλιστους , έρχονται τώρα με την καθοδήγηση της Γερμανικής  task force (που με  απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει αναλάβει την επιτήρηση της αντιδραστικής μεταρρύθμισης του ΕΣΥ ), να ολοκληρώσουν το έγκλημα , καταργώντας ουσιαστικά την έννοια δημόσιο και δωρεάν στην υγεία για όλους πια, και όχι μόνο για τους ανασφάλιστους.  Όποια νοσοκομεία η κέντρα υγείας δεν ανταποκρίνονται στην   προκαθορισμένη  λιγοστή χρηματοδότηση  και υπερβαίνουν  τις ντιρεκτίβες της εταιρείας  που υπολογίζουν (με βάση το απόλυτα τεχνοκρατικό σύστημα των DRG ) μόνο μέσους όρους  ημερών νοσηλείας και θεραπευτικών η διαγνωστικών πράξεων και δεν ενδιαφέρονται για τις επιπλέον εξατομικευμένες ανάγκες του κάθε αρρώστου , τα νοσοκομεία αυτά θα  κλείνουν ή  θα απολύουν προσωπικό ή  το επιπλέον κόστος από τον μέσο όρο των DRG(από την λεγόμενη ελάχιστη και ενιαία δέσμη υπηρεσιών ) θα το πληρώνουν οι ασθενείς.   Και το λιγοστό κρατικό χρήμα θα εκτρέπεται  προς τους ιδιωτικές κλινικές που εκ της φύσεώς τους  είναι απαλλαγμένες από δύσκολα (από ιατρικής και κοινωνικής φύσης )περιστατικά , τα οποία απαιτούν μακροχρόνιες νοσηλείες και δεν αφήνουν κέρδη. Η περίθαλψη  μετατρέπεται οριστικά (στρατηγικά) από υπέρτατο αγαθό και δικαίωμα  σε εμπόρευμα , καθώς  δεν είναι  η ελλιπής χρηματοδότηση λόγω συγκυριακών κυβερνητικών πολιτικών  που την στερούν στους  πολλούς, αλλά η ίδια η διαδικασία της  χρηματοδότησης που επιβάλλεται ακόμα και στην ιατρική δεοντολογία  οδηγώντας σε μια αγοραία και αντι-επιστημονική άσκηση της ιατρικής και νοσηλευτικής. Προωθείται η απόλυτη υπαγωγή της ιατρικής στο κεφάλαιο εκμηδενίζοντας τους όποιους βαθμούς ελευθερίας είχαν κρατηθεί μέχρι τώρα προς όφελος των πραγματικών αναγκών των ασθενών.

        Η εξέλιξη αυτή είναι εξαιρετικά σοβαρή για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας  και  απαιτεί  να την αναιρέσουμε με γενικό ξεσηκωμό . Καθώς η Γερμανική task force με επικεφαλής τον πρόεδρο της  Βόλφκανγκ Τσέλερ ερχεται στην Θες/νικη από τι 15-17 Οκτωβρίου , και θα επισκεφθεί το Κεντρο Υγείας Ν. Μηχανιώνας την  την Παρασκευή 17 Οκτώβρη 10.30-12.00, ειναι ανάγκη  ως τοπική κοινωνία  να οργανώσουμε μια θερμή υποδοχή στους ηθικούς αυτουργούς  της βάρβαρης αυτής πολιτικής  διάλυσης του δημόσιου συστήματος υγείας  και να ξεκινήσουμε την αντεπίθεσή μας για την ανατροπή αυτής της πολιτικής στην υγεία αλλά και σε όλα τα άλλα πεδία της ταξικής  μνημονιακής  πολιτικής.

* Ζδούκος Θεόδωρος

Δημοτικός Σύμβουλος  δημου Θερμαικού με την Συμπολιτεία Αλληλεγγύης και Ανατροπής

Μέλος του Δ.Σ. της ΕΝΙΘ  και του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης Θες/νικης