Λάθος δρόμος...

Θεωρώ, όπως επίσης και μεγάλο μέρος της κοινωνικής και πολιτικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η κυβέρνηση παίρνει λάθος δρόμο. Η μη υλοποίηση έστω αυτού του προεκλογικού προγράμματος, όπως φαίνεται από τις διαδοχικές προσαρμογές του επί το ρεαλιστικότερον είναι το πιο εμφανές στοιχείο. Το πιο ουσιαστικό όμως είναι ο εγκλωβισμός της κυβέρνησης σε μια αστικού τύπου πολιτική: πόζες των υπουργών, απαιτήσεις των βουλευτών για διατήρηση των προνομίων, επικοινωνιακή διαχείριση της κοινωνίας από την ηγεσία (πχ ψέματα περί τέλους της τρόικας), φαινόμενα αυταρχισμού που εμφανίστηκαν ως τρόπος αντιμετώπισης των διαφωνούντων, κυρίως όμως, η επιμονή σε μια διαπραγμάτευση χωρίς ρήξη που δε βγάζει πουθενά. Ή που οδηγεί σε μια κρίση του κόμματος και της αριστεράς, σε μια κρίση της κυβέρνησης και σε μια νεοπολίτευση, όπως βιάστηκε να τη χαρακτηρίσει οι Λαζόπουλοι κλπ, που θα έχει στοιχεία 1989-1991.
Υπήρξαν και υπάρχουν, παρόλα αυτά, αντιστάσεις στελεχών για την πορεία της κυβέρνησης. Ατομικά, από το Μαριά και το Μητρόπουλο(!) μέχρι το Γλέζο και τη Σακοράφα. Κυρίως, όμως, πλήθος μελών της βάσης, η οποία βρίσκεται στην κομματική κατάψυξη για να αποψυχθεί όταν κριθεί αναγκαίο.
Από συλλογικότητες: Η αριστερή πλατφόρμα, η πιο συνεπής αντιπολιτευτική δύναμη στην ηγετική πορεία, αδυνατεί να καταθέσει ένα συνολικό εναλλακτικό σχέδιο. Φαίνεται, με την τιμητική εξαίρεση κάποιων στελεχών, βασικά της ΔΕΑ, να επιδιώκει μια ελεγχόμενη διαφοροποίηση. Κάτι που στα μάτια των μελών του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει συχνά με καταγραφή εσωκομματικών δυνάμεων. Συνολικό πολιτικό σχέδιο δεν κατατέθηκε από την πλατφόρμα. Τέτοια συνολική πρόταση κατατέθηκε από την παράταξη "κόμμα κίνημα" και την "κομμουνιστική τάση". Αλλά η αξιοπιστία τους είναι περιορισμένη. Οι μεν πρώτοι αποτελούσαν για χρόνια τους πιο φανατικούς υπερασπιστές της πολιτικής και οργανωτικής (όχι ξεχωριστά ψηφοδέλτια) γραμμής της ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ , οι δε δεύτεροι στερούνται πολιτικής σοβαρότητας, καθώς επέλεξαν να μεγαλοπιαστούν σφετεριζόμενοι την αποκλειστικότητα του κομμουνιστή εντός κόμματος.
Η μη συμμετοχή κεντρικών στελεχών στη νέα πολιτική γραμματεία προκαλεί αλγεινή εντύπωση. Φαίνεται, ότι έχουν άλλες, ανώτερες, στοχεύσεις. Η τηλεοπτική δημοκρατία στην οποία, κατά πως δείχνουν τα πράγματα, προσχωρεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν δίνει μεγάλη σημασία στα κομματικά όργανα, ακόμα και στα ανώτερα.
Παρόλα αυτά, το παιχνίδι δεν έχει κριθεί ακόμα. Γιατί υπάρχει ένα κομμάτι της κομματικής και κοινωνικής βάσης που είναι ψημένο σε αγώνες, που δε θέλει να βολευτεί τρώγοντας από τη λεία του κράτους και είναι διατεθειμένο να παλέψει για μια άλλη πορεία.
Αργά ή γρήγορα τα διλήμματα θα τεθούν ξεκάθαρα. Για όλους. Και για τον καθέναν ξεχωριστά. Ελπίζω, τότε, να μην είναι πολύ αργά.


του Νίκου Νούλα